«Το πως συμπεριφερόμαστε απέναντι στις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες και ιδίως απέναντι στην αναπηρία, δείχνει το επίπεδο πολιτισμού της κοινωνίας μας». Αυτή είναι η σταθερή φρασεολογία που χρησιμοποιούν οι διάφοροι εκλεγμένοι όταν καλούνται να τοποθετηθούν για τα δικαιώματα των ΑμεΑ. Αυτό γίνεται μια φορά τον χρόνο, 3 Δεκεμβρίου,το υπόλοιπο διάστημα αγνοείται επιδεικτικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ειδικό Σχολείο. Από το καλοκαίρι του 2020 έχουμε να ακούσουμε κάτι σχετικό.
Ήταν τότε που οι βουλευτές έκαναν δηλώσεις για να μας πείσουν για τις ενέργειές τους προς το Υπουργείο και την ΚΤΥΠ για την ολοκλήρωση του έργου. Έκτοτε, «άκρα του τάφου σιωπή»!
Για όσους συνεχίσαμε να παρακολουθούμε την πορεία του έργου, διαπιστώσαμε μια σημαντική διολίσθηση στο τέλος του 2021. Την στιγμή που όλα ήταν έτοιμα, μετά από προσπάθειες χρόνων, και η ΚΤΥΠ θα ολοκλήρωνε την μελέτη και θα έβρισκε χρηματοδότηση για την κατασκευή, με την σύμφωνη γνώμη των κ.κ. Τσιάρα και Τσιάκου, ο φάκελος έφυγε από την ΚΤΥΠ και ανατέθηκε στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Όσο κι αν αντιδράσαμε γι’ αυτή την πρωτοβουλία, δεν εισακουστήκαμε. Δυστυχώς, δικαιωνόμαστε.
Δικαιούμαστε να είμαστε αυστηροί με την επιλογή τους, επειδή εμείς τους ευχαριστήσαμε δημόσια για την συμβολή τους στην ολοκλήρωση της διαδικασίας από την ΚΤΥΠ. Μήπως πρέπει τώρα να άρουμε τις ευχαριστίες;
Μπήκαμε στον τρίτο χρόνο, αφού ενεπλάκη η Περιφέρεια του κ. Αγοραστού και οι εξελίξεις είναι ανύπαρκτες. Εφτά ολόκληρους μήνες έψαχναν από την Περιφέρεια για δύο υπογραφές μηχανικών για να ολοκληρωθεί η μελέτη που ξεκίνησαν οι μηχανικοί του Δήμου Καρδίτσας και δεν τα κατάφεραν!!! Τουλάχιστον με την ΚΤΥΠ θα είχαμε την μελέτη στα χέρια μας και προφανώς και την χρηματοδότηση, αν ήθελε ο κ. Αγοραστός. Όμως …
Επιβεβαιωτικό της θέσης μας για την αποτελεσματικότητα της ΚΤΥΠ είναι η πρόοδος του Αστυνομικού Μεγάρου Καρδίτσας. Ένα έργο που ξεκίνησε αρκετά μετά από το Ειδικό και είναι ήδη (όπως λένε τα τελευταία δημοσιεύματα) στο στάδιο της έναρξης της κατασκευής του.
Με τις μικρές μας δυνάμεις, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε το θέμα «ζεστό», με τακτικές επισκέψεις σε θεσμικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες. Ατέρμονες συναντήσεις, συζητήσεις, παρακλήσεις, απέβησαν άκαρπες. Μας «βαρέθηκαν» και το γνωρίζουμε, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Κάποιος πρέπει να τους θυμίζει πως τα παιδιά ΑμεΑ είναι πρώτα απ’ όλα παιδιά – μαθητές που έχουν δικαιώματα όλες τις μέρες του χρόνου κι όχι μόνο στις 3 Δεκεμβρίου. Οι δε υπεύθυνοι,είτε είναι Υπουργοί, Βουλευτές, Περιφερειάρχες, Δήμαρχοι, κλπ., έχουν υποχρεώσεις απέναντι στους μαθητές ΑμεΑ και απέναντι στις οικογένειές τους. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν είναι προσωπική μας υπόθεση. Αν πράγματι θέλουμε να υλοποιηθεί το «όνειρο», ας επαναδραστηριοποιηθεί ο Σύλλογος Δασκάλων (που ξεκίνησε την προσπάθεια αλλά μάλλον την ξέχασε στην πορεία) και κάθε άλλος φορέας που άπτεται του θέματος, όπως για παράδειγμα ο Σύλλογος Γονέων ΑμεΑ.
Επειδή όμως δεν θέλουμε να γίνουμε ισοπεδωτικοί, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το πραγματικό ενδιαφέρον που έδειξαν, κατά καιρούς, διάφοροι από θέσεις ευθύνης. Δυστυχώς όμως, απομακρυνόμενοι από τις θέσεις τους έπαψε και το ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα, κανείς μέχρι τώρα δεν το αποδέχτηκε ως προτεραιότητα. Κάποιοι ενδιαφέρθηκαν, αλλά κανείς δεν το χρεώθηκε!!!
Ελπίζουμε ο νέος Περιφερειάρχης να φανεί πιο ευαίσθητος.
