Με αφορμή την 54η επέτειο από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, το ΚΚΕ εκφράζει το σεβασμό του και απατάει φόρο τιμής σε όλους όσους συνέβαλαν με κάθε μορφή στην ανάπτυξη της αντιδικτατορικής πάλης, σε όσους υπέστησαν διώξεις και βασανίστηκαν, σε όσους φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν, σε όλους όσους προσέφεραν τη ζωή τους στην αντιδικτατορική πάλη, σε όσους δολοφονήθηκαν.
Το ΚΚΕ αισθάνεται υπερήφανο για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση χιλιάδων υποστηρικτών του, μελών και στελεχών του, που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντιδικτατορικής πάλης, που κατόρθωσαν να ανασυγκροτήσουν τις κομματικές του οργανώσεις και να συγκροτήσουν την ΚΝΕ σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας. Η ανασυγκρότηση και δράση του ΚΚΕ σε συνθήκες στρατιωτικής δικτατορίας αποτελεί μία ακόμα απόδειξη των ακατάλυτων δεσμών του με το εργατικό – λαϊκό κίνημα και παράλληλα συνιστά πρότυπο για την ανάγκη πρωτοπόρας δράσης των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών σε όλες τις συνθήκες.
Η δικτατορία αποτελούσε την προέκταση του μετεμφυλιακού πολιτικού συστήματος και αστικού κράτους. Η δικτατορία εκμεταλλεύτηκε το ιδεολογικό – πολιτικό οπλοστάσιο, το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο και τους μηχανισμούς καταστολής του μετεμφυλιακού αστικού κράτους. Στηρίχτηκε σε τμήματα της αστικής τάξης και απέδειξε ότι οι καπιταλιστές, προκειμένου να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους, δεν διστάζουν να καταφύγουν σε κάθε μέσο, να εναλλάσσουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία με πιο ανοιχτά δικτατορικές μορφές διακυβέρνησης, να διαμορφώνουν και να στηρίζουν τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις.
Η δικτατορία της 21ης Απρίλη γεννήθηκε κυρίως στο έδαφος της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος, ως αποτέλεσμα των αντιπαραθέσεων και των συγκρούσεων για τις αρμοδιότητες του Παλατιού, ειδικότερα για το ρόλο του στη διοίκηση του στρατού και στην ανάκληση πρωθυπουργού. Η δικτατορία αποτέλεσε την τελευταία και πιο απτή απόδειξη ότι το πολιτικό σύστημα της μετεμφυλιακής περιόδου ήταν πλέον παρωχημένο, δεν εξυπηρετούσε την ομαλή ενσωμάτωση των εργατικών – λαϊκών μαζών στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν από τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη και τη χρονική απομάκρυνση από την ταξική αναμέτρηση με το ΔΣΕ.
Η δικτατορία είχε την ανοχή και στήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και των καπιταλιστικών κρατών της τότε ΕΟΚ. Υπηρέτησε τα σχέδιά τους ενάντια στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τα σχέδιά τους για τη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, άνοιξε ουσιαστικά το δρόμο της διχοτόμησης της Κύπρου.
Η οικονομική πολιτική της δικτατορίας, η οποία σε αδρές γραμμές υιοθέτησε όλες τις βασικές κατευθύνσεις της μεταπολεμικής αστικής οικονομικής πολιτικής, στήριξε άμεσα το μεγάλο κεφάλαιο, παίρνοντας μέτρα (όπως οι φοροελαφρύνσεις) και στην πορεία διαμόρφωσε πρόγραμμα χρηματοδότησης δημόσιων επενδύσεων και ευνοϊκές συνθήκες για Άμεσες Ξένες Επενδύσεις. Παράλληλα, η γιγάντωση των μονοπωλιακών ομίλων ευνοήθηκε από τις μαζικές διώξεις των κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών αγωνιστών, από την απαγόρευση κάθε μαζικής συνδικαλιστικής δράσης, από την απαγόρευση των διαδηλώσεων και των κινητοποιήσεων.
Η φετινή επέτειος της δικτατορίας βρίσκει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αντιμέτωπα με μια γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου σε όλα τα μέτωπα. Σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας, η κυβέρνηση της ΝΔ, ακολουθώντας με συνέπεια την πολιτική όλων των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, δεν έδειξε ουσιαστική μέριμνα για την υγεία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Συνειδητά απέφυγε να καλύψει οποιαδήποτε ανάγκη του συστήματος Υγείας, δεν πήρε κανένα μέτρο για την προστασία των εργατών στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, ούτε για την αποσυμφόρηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, αντιμετώπισε με απαξίωση τα αιτήματα των μαθητών, των φοιτητών και των εκπαιδευτικών, που ζητούσαν την επαναλειτουργία των σχολείων και των πανεπιστημίων με όλα τα μέτρα υγιεινής. Ακόμα και σήμερα αρνείται να προχωρήσει σε επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας.
Παράλληλα, η κυβέρνηση παρείχε και παρέχει αφειδώς δισεκατομμύρια στο μεγάλο κεφάλαιο και προωθεί προς όφελος του όλα τα από καιρό επεξεργασμένα αντεργατικά σχέδια. Επιχειρεί στο όνομα της πανδημίας ή των τεχνολογικών προσαρμογών να καθιερώσει την τηλεργασία, να καταργήσει το 8ωρο, να θεσμοθετήσει το 10ωρο και γενικότερα ακόμα περισσότερο να προωθήσει την ελαστικοποίηση της εργασίας. Χέρι-χέρι με την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου πηγαίνει και η προσπάθεια περιορισμού των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και η ένταση της κρατικής καταστολής, η προώθηση νέων μέτρων παρακολούθησης και αστυνόμευσης.
Για αυτόν τον δρόμο ευθύνη έχουν και τα κυβερνητικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, το ΜΕΡΑ 25 συγκαλύπτουν ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση προϋπήρχε της πανδημίας, ενώ καταθέτουν προτάσεις διαχείρισης της κρίσης που δεν έρχονται σε σύγκρουση με τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ανέξοδη για την πολιτική του κεφαλαίου είναι και η κριτική που ασκούν στην κυβέρνηση η Ελληνική Λύση και άλλες ακροδεξιές αστικές δυνάμεις, αφού αυτή επιδιώκει την ακόμα πιο εντατική εφαρμογή των επιλογών του κεφαλαίου, την ακόμα πιο εντατική καταστολή του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Η ιστορία και της προδικτατορικής περιόδου επιβεβαιώνει ότι οι μεν στρώνουν το έδαφος στους δε κι όταν αυτό το δίπολο δεν λειτουργεί δοκιμάζεται και η αναστολή του αστικού κοινοβουλευτισμού ή τουλάχιστον η ένταση της καταστολής. Επιβεβαιώνει επίσης ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν εξασφαλίζουν ούτε την ασφάλεια της χώρας, ούτε την ειρήνη, αλλά αντίθετα είναι παράγοντες εμπλοκής των λαών σε πολέμους που γίνονται για το μοίρασμα πηγών καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Στις σημερινές συνθήκες η εργατική τάξη και οι λαϊκές δυνάμεις οφείλουν να διδαχθούν και από την στάση των αστικών πολιτικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Η τελευταία αποδεικνύει ότι ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές τους, που αφορούσαν και τις μορφές διαχείρισης, την έκταση της καταστολής, το ρόλο των ενόπλων δυνάμεων στην καθημερινότητα, φοβούνταν τον εργατικό-λαϊκό παράγοντα, τον ήθελαν στον “πάγο”, επιδίωκαν την “απομάκρυνση” της δικτατορίας μέσω της επίτευξης συμβιβασμών από τα πάνω.
Οι αναγκαίοι αγώνες της επόμενης περιόδου έχουν πολλά να διδαχτούν από τις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Οι αγώνες κατά της δικτατορίας διδάσκουν ότι οι πλατιές εργατικές, λαϊκές, νεολαιίστικες δυνάμεις μπορούν τελικά να αντιδρούν και να κινητοποιούνται παρά τις συνθήκες ωμής βίας και ανοιχτής τρομοκρατίας, μπορούν να αντιπαλεύουν και τον πιο αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων.
Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει ο συνεπής εκφραστής της οργανωμένης και συνειδητής εργατικής – λαϊκής παρέμβασης.
Το ΚΚΕ αντλεί συμπεράσματα από όλη τη θετική και την αρνητική δύσκολη πορεία του ίδιου του Κόμματος, αλλά και συνολικά του εργατικού – λαϊκού κινήματος και επιδιώκει την πείρα αυτή να την κάνει κτήμα των αγωνιστών, της ριζοσπαστικής διανόησης. Αυτή η πείρα διδάσκει ότι οι αγώνες έχουν ουσιαστικά αποτελέσματα, όταν δεν εγκλωβίζονται στα εναλλακτικά σενάρια της αστικής διαχείρισης, στις διαφορετικές πολιτικές των αστικών πολιτικών κομμάτων, έχουν αποτελέσματα όταν στοχεύουν στην ίδια την εξουσία του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.
Γι’ αυτό το ΚΚΕ θεωρεί, ότι μπροστά και στη νέα παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, η καλύτερη μορφή έκφρασης τιμής στους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα είναι η συνέχιση της ταξικής πάλης, εντείνοντας την πάλη για την ανασυγκρότηση του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Το ΚΚΕ καλεί κάθε εργάτη, αγρότη, βιοπαλαιστή αυτοαπασχολούμενο, τους νέους και τις γυναίκες που προέρχονται από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να συμπορευτούν μαζί του σε αυτή την κατεύθυνση, να ενταχθούν στις γραμμές των ταξικών συνδικάτων, των αγροτικών συλλόγων, των μαζικών οργανώσεων των αυτοαπασχολούμενων, των φοιτητών, κάθε μαζικής λαϊκής οργάνωσης, να ενισχύσουν το Κόμμα με κάθε τρόπο.
Κάθε βήμα ισχυροποίησης του Κόμματος αποτελεί βήμα ισχυροποίησης της εργατικής λαϊκής κινητοποίησης. Η εργατική λαϊκή κινητοποίηση είναι η μόνη που μπορεί να θέσει εμπόδια και να ανατρέψει τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και του κράτους της, να ανοίξει δρόμο για την πραγματικά ελπιδοφόρα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
