Ο Νοέμβριος είναι πάντα ένας μήνας ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένος για την ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα. Είναι ο μήνας που με την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο άνοιξε τον δρόμο για την Δημοκρατία στη χώρα μας. Αυτή την εξέγερση τίμησαν και φέτος, Παρασκευή 15 Νοεμβρίου, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές-τριες του Εσπερινού Γυμνασίου-Λ.Τ. Καρδίτσας. Με την καθοδήγηση της εκπαιδευτικού κ. Καραμήτρου Ελένης, ομάδα μαθητών-τριών του σχολείου ετοίμασαν και παρουσίασαν μια συγκινητική αναδρομή στα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973 μέσα από κείμενα, οπτικοακουστικό υλικό και τραγούδια από τη σχολική χορωδία. Το κύριο μήνυμα που θέλησαν να περάσουν οι μαθητές-τριες μέσα από την εκδήλωση αυτή είναι η ανάγκη της συνεχούς επαγρύπνησης όλων μας προκειμένου ό,τι κατακτήθηκε μέσα από τον αγώνα και τις θυσίες των φοιτητών εκείνον τον Νοέμβρη του 1973 να μην αποτελεί μία κατ’όνομα αλλά μία ουσιαστική Δημοκρατία. Η εκδήλωση, την οποία τίμησε με την παρουσία του και ο Σύμβουλος Εκπαίδευσης, κ. Διαμαντής Νίκος, έκλεισε με το κείμενο που έγραψε για το Πολυτεχνείο η μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου του σχολείου, Μπάρκα Κλεοπάτρα:
«Μνήμη και αντίσταση»
Υπάρχει μια φωνή που δεν σβήνει, ένας ψίθυρος που γίνεται κραυγή, ζωντανός ακόμαστα σκοτάδια των χρόνων. Το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο ένας τόπος, αλλά πληγή καιυπόσχεση, μια θύμηση από αιματοβαμμένα κάγκελα που στέκουν σιωπηλά, ακλόνητα,σαν φωνές που αρνούνται να ξεχαστούν. Στέκουν εκεί όχι σαν μνημείο αλλά σανανάσα, σαν παλμός, ένας τόπος που τα όνειρα θυσιάστηκαν και έγιναν γη, όπου οιτοίχοι φέρνουν τη μαρτυρία της αντίστασης και της αλήθειας που ποτέ δενυποχώρησε.
Ήταν εκείνοι οι νέοι που υψώθηκαν σαν φλόγες, σαν σπίθες έτοιμες να καίνε τη νύχτα,τότε που η φωνή τους σπάραξε κάτω από τη σιωπή της καταπίεσης. (Η εξέγερση δενήταν απλά αντίσταση σε ένα καθεστώς, αλλά ενάντια σε κάθε αλυσίδα, κάθε όριο καιφόβο που κρατά το πνεύμα δεμένο.) Και σ’ εκείνο το ελάχιστο κομμάτι του χρόνου,όταν όλα φάνηκαν χαμένα, οι φωνές τους ράγισαν τη νύχτα και άφησαν πίσω τους κάτι δυνατότερο: ένα σύμβολο που αναπνέει ακόμη, γιατί αυτή η μνήμη είναι ζωντανή.
Το Πολυτεχνείο είναι ο τοίχος με τις χαρακιές των αγωνιστών, κάγκελα που μιλούν γιατη θυσία τους, για τα όνειρα που στάθηκαν εκεί και δεν υποχώρησαν. Είναι οι σημαίεςπου κυματίζουν ακόμη, σκισμένες μα περήφανες, και τα μάτια που κοιτάζουν πέρα απότο φόβο, πέρα από τη καταπίεση, σε ένα κόσμο που ακόμη προσπαθεί να γίνειελεύθερος, δικαιότερος. Στις φωνές που ακούγονται σαν αντίλαλος, η ίδια φλόγα καίει,γιατί η ελευθερία δεν κατακτιέται ποτέ δίχως κόστος και η αλήθεια δεν σβήνει ανυπάρχει κάποιος να την θυμάται.
