Λόγω του πένθους δεν κάναμε Πάσχα φέτος και πήγαμε ένα τριήμερο στη Σόφια. Μία υπέροχη πόλη με τεράστιο δημόσιο χώρο. Απέραντες πλατείες, πάρκα περιποιημένα που τα σέβονται οι πολίτες. Μία τεράστια προίκα που άφησε το σοσιαλιστικό καθεστώς παρά τα αρνητικά του.
Οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης είναι πειθαρχημένοι και αυτό βοηθά να κάνουν γρήγορα βήματα προόδου.
Πριν τρία χρόνια είχαμε επισκεφθεί τη Ρουμανία και είμαστε μπροστά. Τώρα η αγοραστική τους δύναμη είναι 15% μεγαλύτερη από τη δική μας (76% του μέσου όρου της Ε.Ε. η Ρουμανία 68% η Ελλάδα). Η Βουλγαρία μας έχει πλησιάσει και σύντομα θα μας προσπεράσει. Εμείς ζούμε σε ένα κόσμο που βασιλεύει ο λαϊκισμός και ενθαρρύνεται η διαφθορά και η ήσσονα προσπάθεια. Ο εργαζόμενος καθώς και ο συναλλασσόμενος με το δημόσιο και ιδιαίτερα στην Αυτοδιοίκηση αντιμετωπίζονται ως ψηφοφόροι και όχι ως πολίτες με δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Αντί να γίνει προσπάθεια, από πλευράς κυβέρνησης, να αλλάξουν αυτές τις νοοτροπίες που μας κρατούν πίσω γίνεται πολιτική επένδυση σε αυτές. Έτσι αυξάνει το ρουσφέτι, η αναξιοκρατία, η φοροδιαφυγή κ.λπ. Οι αναθέσεις με κάθε τρόπο και κάθε δικαιολογία έχουν γίνει καθεστώς. Οι τέσσερις – πέντε μεγάλες οικογένειες καρπώνονται ξεδιάντροπα το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου της χώρας.
Η αξιωματική αντιπολίτευση καταγγέλλει μεν αυτές τις πρακτικές, αντί όμως να αρθρώσει έναν ορθολογικό λόγο, απαντά με πλειοδοσία υποσχέσεων.
Έτσι ο πολίτης μένει μετέωρος.
Προσπαθεί ο Ανδρουλάκης, έχοντας τις εμπειρίες της Ευρωβουλής, να αρθρώσει ένα λόγο για κοινωνία αρχών αντίστοιχη της Δυτικής Ευρώπης. Φυσικά και δεν τον ακούει κανείς. Οι πολίτες το μόνο που μαθαίνουν είναι ότι δεν θέλει τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Για την ταμπακιέρα καμία συζήτηση. Πως θα περάσουμε από την κάθε λογής διαφθορά στη διαφάνεια, φαίνεται να μην απασχολεί το πολιτικό σύστημα. Πως η σχέση πολιτικού και πολίτη δεν θα βασίζεται στην συναλλαγή και στις υποσχέσεις αλλά στη συνέπεια και τις αρχές πάλι δεν απασχολεί, παρά μόνο μία μειοψηφία. Με την εξουσία που μας έκανε και τη μετάθεση, όπως μου τόνισε χθες με έπαρση μια παλιά σοσιαλίστρια, πάνε οι ιδεολογίες τώρα.
Αποτέλεσμα; Τελευταίοι στην Ευρώπη και τα παιδιά μας στο εξωτερικό για αναζήτηση εργασίας. Περίπου το 15% του εργατικού δυναμικού έχει εγκαταλείψει την χώρα τα τελευταία χρόνια. Δεν πρέπει να προστεθούν αυτά τα παιδιά στην ανεργία που επαίρεται η κυβέρνηση ότι μειώθηκε; Στην πλειοψηφία τους με σοβαρές σπουδές που πληρώσαμε αδρά ως κοινωνία για να τις αξιοποιήσουν οι νέες πατρίδες τους.
Η πυρκαγιά είναι σε εξέλιξη. “Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν”, επιβεβαιώνοντας παράλληλα τον ναρκισσισμό μας κοιτάζοντας το καθρεφτάκι που μας χάρισε ο πονηρός πολιτευτής .
