Η κυβέρνηση της ακριβότερης Ενέργειας και της φθηνότερης Παιδείας στην Ευρώπη, έχει αποφασίσει προ πολλού το οριστικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο, ως σύμβολο του λεγόμενου δημοκρατικού κεκτημένου της μεταπολίτευσης. Για τον σκοπό αυτόν έχει διαμορφώσει αφενός μία πλαστή εικόνα στη σφαίρα της επικοινωνίας (το Πανεπιστήμιο ως γενικευμένο κέντρο ανομίας) και αφετέρου ένα νομοθετικό πλέγμα, με αρκετές παγκόσμιες πρωτοτυπίες αλλά και συρραφή διαφορετικών συστημάτων της αλλοδαπής, που λειτουργούν εκεί σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Η εφαρμογή του νόμου Κεραμέως θα σημάνει το τέλος του δημόσιου, δημοκρατικού πανεπιστημίου, αλλά ως τότε η δουλειά γίνεται συστηματικά και μεθοδικά:
εν αρχή ήν η συρρίκνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: μείωση φοιτητών-φοιτητριών (με το τρικ της ΕΒΕ), κατάργηση Τμημάτων, μείωση προσωπικού, υποστελέχωση σε όλα τα επίπεδα. Όσο για την (υπο)χρηματοδότηση, ειδικά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αρκεί ο πρόσφατος σχετικός πίνακας του ΟΟΣΑ, όπου η Ελλάδα είναι η τελευταία, μαζί με την Κολομβία, μεταξύ των χωρών-μελών του. Το τρίτο από το τέλος Μεξικό, εμφανίζεται με υπερδιπλάσια χρηματοδότηση από τη δική μας, η δε Πορτογαλία, με υπερ-τριπλάσια!
Έπεται η μετάλλαξη ενός εύρωστου και λειτουργικού εν τέλει εκπαιδευτικού θεσμού (ναι! με όλα του τα προβλήματα και σε πείσμα της οργανωμένης προπαγάνδας), σε έναν ισχνό και μίζερο μηχανισμό επιμόρφωσης, με περιορισμένες αρμοδιότητες. Με διαλυμένα τα επιστημονικά αντικείμενα σε ασαφή και «ευέλικτα» προγράμματα σπουδών, όπως ο νόμος Κεραμέως προστάζει, και με θολά και έωλα επαγγελματικά δικαιώματα, ισότιμα πλέον των ιδιωτικών κολλεγίων. Το αυταρχικό διοικητικό μοντέλο που εισάγει ο νόμος, οριστικοποιεί τη μετάλλαξη ενός δημοκρατικού θεσμού σε Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης.
Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο λοιπόν, συρρικνωμένο, απαξιωμένο και φτωχοποιημένο, οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση. Το τοπίο της σχεδιαζόμενης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα διαμορφώνεται στο εξής με άξονα τα ιδιωτικά κολλέγια και έναν φτωχό συγγενή στο περιθώριο, το δημόσιο πανεπιστήμιο, που θα ακολουθεί ασθμαίνον, υπολειτουργώντας. Όποιος/α έχει λεφτά, ανεξαρτήτως ικανοτήτων και μόρφωσης, θα πηγαίνει στα κολλέγια με τους καθαρούς τοίχους και τις υπέρκομψες τελετές αποφοίτησης. Και οι δύο πυλώνες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων θα παράγουν αμόρφωτους/τες, με χαμηλά προσόντα εργαζόμενους/ες, για φθηνές και ευέλικτες θέσεις εργασίας.
Αυτό το τοπίο ολοκληρώνουν οι «Νέοι Ορίζοντες για τα ΑΕΙ» της Κεραμέως και του Μητσοτάκη. Αιχμή του δόρατος είναι η νέα ολιγαρχική δομή διοίκησης με τα περίφημα Συμβούλια Διοίκησης, μία παγκόσμια πρωτοτυπία, άσχετη ακόμη και με τα Συμβούλια Ιδρύματος της Διαμαντοπούλου. Η αποδεδειγμένη αποτυχία των τελευταίων, όχι μόνο δεν παραδειγμάτισε αλλά δείχνει να οδηγεί σε ακόμη πιο ακραίες, παράλογες και διαλυτικές λύσεις. Τα Συμβούλια Διοίκησης, τα οποία καλούμαστε να «εκλέξουμε» στο ΠΘ, σύμφωνα με την προκήρυξη στις 25/10, είναι ένα υπερ-συγκεντρωτικό και ολιγαρχικό όργανο, αποτελούμενο από 6 εκλεγμένα εσωτερικά και 5 μη εκλεγμένα εξωτερικά μέλη, τα οποία θα διορίσουν τον Πρύτανη, που με τη σειρά του θα διορίσει κατά το δοκούν, πάνω από 30 συναδέλφους μας σε όλες τις άλλες θέσεις ευθύνης. Η Σύγκλητος αποδυναμώνεται σε μεγάλο βαθμό και μετατρέπεται πρακτικά σε Σύμβουλο των Συμβούλων Διοίκησης. Οι επικαλύψεις αρμοδιοτήτων πολλών οργάνων, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη άγνοια των εξωτερικών μελών για τα μεγάλα και μικρά ζητήματα των πανεπιστημίων, θα επιφέρουν καταστροφικά διαχειριστικά αποτελέσματα. Καλλιεργείται ακόμη περισσότερο η συναλλαγή τόσο στον τρόπο επιλογής των εξωτερικών μελών του ΣΔ και του Πρύτανη, όσο και στη σωρεία διορισμών στις διοικητικές θέσεις. Απουσιάζουν οι αιρετοί ελεγκτικοί μηχανισμοί που λειτουργούν ως θεσμικά αντίβαρα και έτσι το Πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε θερμοκήπιο αδιαφάνειας και πελατειακής διαπλοκής. Το Πανεπιστήμιο θα διοικείται με τη Δημοκρατία εκτός.
Ο νόμος ψηφίστηκε αποκλειστικά από το κυβερνόν κόμμα με σύσσωμη την ακαδημαϊκή κοινότητα απέναντι. Δεν υπάρχει καμία συναίνεση, καμία διοικητική ή εκπαιδευτική λογική και γι’ αυτό συμπίπτει χρονικά με την εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας στα ιδρύματα. Ο ρόλος της τελευταίας αποκτά τώρα μία πιο κατανοητή υπόσταση, καθώς επίκειται ταχεία αντιμεταρρύθμιση, χωρίς συναίνεση, χωρίς διάλογο, χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση. Τα Πανεπιστήμια παραδίδονται στα ΜΑΤ!
Ο νόμος Μητσοτάκη – Κεραμέως κλείνει, βίαια και με έντονη οσμή αντισυνταγματικότητας, μία περίοδο ανάπτυξης και δημοκρατικής λειτουργίας των πανεπιστημίων. Ανοίγει ταυτόχρονα μία περίοδο αυταρχισμού, φτωχοποίησης και καταστολής. Η κυβέρνηση, αποκλεισμένη πλέον από τα ερείσματά της και φορτωμένη σκάνδαλα και αλαζονεία, θα επιμείνει μέχρι τέλους, όσο ξεροκέφαλα και αν αποδεικνύονται τα πρωτοσέλιδα των πιο έγκυρων διεθνών μέσων ενημέρωσης, αλλά και τα ίδια τα γεγονότα.
Να τελειώνουμε με τα σκοτάδια του μετεμφυλιακού λόγου και των κατηχητικών. Να επιστρέψουμε στον ορθολογισμό των επιστημών μας και στις πραγματικές λύσεις στα πραγματικά και υπαρκτά προβλήματα. Να επιστρέψουμε στον διάλογο, χωρίς ιδεοληψίες, εμμονές και εικονικές πραγματικότητες. Η εφαρμογή του νόμου των «Νέων Οριζόντων», βρίσκεται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Της Συσπείρωσης Πανεπιστημιακών Θεσσαλίας
