Λόγια σοφά, λόγια λαμπρά, που το πνεύμα γαληνεύουν, τις ψυχές ημερεύουν, τις ανθρώπινες ανίερες επιθυμίες τιθασεύουν. Γράφω ποίηση να γαληνέψω, σε πελάγη άγνωστα να ταξιδέψω, να μαγευτώ, όχι για να μαγέψω, να γίνω πράος, νηφάλιος, αγνός, να προσπαθώ τον κόσμο να καλυτερέψω. Και αν ακουσθεί πως τίποτα δεν κατάφερα και ούτε ανέβηκα στο πρώτο της ποίησης το σκαλί, η προσπάθεια είναι αρκετή και θα αποτελέσει εφαλτήριο, άλλοι να ανέβουνε σε υψηλότερο σκαλί.
Γράψε απλά ,χωρίς στολίδια περιττά. Οι στίχοι να κυλούν όπως τα γάργαρα
νερά. Όλοι να τους διαβάζουν , να αποκομίζουνε πολλά , να τους ανυψώνουν
ψυχικά.
Η ποίηση δεν είναι για τους λίγους , είναι η ίδια η ζωή και πρέπει σε όλους να είναι προσιτή.
Δεν εντυπωσιάζουν οι λέξεις οι δυσνόητες , μα οι σε όλους κατανοητές .
Οι μεγάλοι φιλόσοφοι έγραφαν απλά και αιώνια έμειναν και σε όλους γνωστά τα σοφά γνωμικά.
Ο μεγαλύτερος Έλληνας ποιητής , ο Δ. Σολωμός απαγγέλετε από όλους τους Έλληνες καθημερινά.
Η ποίηση είναι σαν την αναπνοή , δίνει ζωή , δεν πρέπει δυσφορία να προκαλεί , να είναι δυσνόητη και να επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες και μάλιστα από ειδικούς , ακατανόητες και αυτές πολλές φορές .
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Νόμισα πως νίκησα το θάνατο
και αιώνια θα γεύομαι τις χαρές
της ζωής , τα κάλλη του ουρανού
και της γης.
Πέρασαν χρόνια εκατό και ύστερα
τα διπλά και έμεινα έρημος ,
ξένος , με βλέπανε σαν κάτι εξωτικό.
Το φόβο προκαλούσα στα μικρά παιδιά
και όλοι με προσπερνούσαν βιαστικά ,
ρίχνοντας μια λοξή ματιά.
Φρικτή η αιώνια ζωή με νεκρό παρελθόν.
Ξέχασα σιγά σιγά ακόμη και τα ίδια μου
tα παιδιά.
Γι’ πόθησα το θάνατο όσο τίποτα άλλο στη
στη ζωή.
Ξύπνα άκουσα τότε μια φωνή , ο θάνατος
ανανεώνει τη ζωή. Επιθυμείς να ζεις ;
Όχι πάρε με γρήγορα να χαρείς .
Τώρα σκέπτεσαι λογικά ζωή και θάνατος πάνε μαζί. .
