Η Μαγνησία βρίσκεται σε ένα πλημμυρικό κλοιό. Ένα μήνα μετά την ολέθρια πυρκαγιά οι κάτοικοι της περιοχής δοκιμάζονται εκ νέου. Πόλη δίπλα στη θάλασσα μετατρέπεται σε μια απέραντη λίμνη. Πλημμυρισμένα σπίτια και καταστήματα. Δρόμοι που «επισκευάστηκαν» πριν λίγες μέρες βυθίζονται σαν κινούμενη άμμος. Ο χώρος του γηροκομείου καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Χωριά με ιστορία πλημμυρικών φαινομένων στα οποία υποτίθεται πως έγιναν εκτενή αντιπλημμυρικά έργα (βλ. Ζαγορά) κόβονται στα δυο. Η μισή και πλέον πόλη χωρίς νερό και ρεύμα. Όλα τα εναπομείναντα αστικά ρέματα υπερχειλισμένα. Χωριά του Πηλίου χωρίς ρεύμα, αποκομμένα και με τεράστιες ζημιές (Μηλίνα, Μικρό κα) Αν και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ένταση των καιρικών φαινομένων είναι βέβαιο πως δεν ευθύνονται αυτά για την έκταση των ζημιών και την απώλεια για μια ακόμη φορά μιας ανθρώπινης ζωής στην περιοχή του Βόλου.
Ποια είναι η αντιπλημμυρική προστασία της πόλης του Βόλου; Το ότι οι εκβολές του Κραυσίδωνα από 240 μέτρα πλάτος το 1945 έχουν σήμερα 40 μέτρα πλάτος. Το ότι όλα τα ρέματα της πόλης είναι καναλοποιημένα, ευθυγραμμισμένα και μπετοποιημένα. Το ότι η αντιπλημμυρική προστασία του Περιφερειακού δρόμου της πόλης είναι ανεπαρκής για τέτοιες περιπτώσεις και λειτουργεί πρακτικά σαν τάπα.
Από τα ξημερώματα της Τρίτης 05 Σεπτεμβρίου οι κεφαλές του τοπικού κράτους, περιφερειάρχης και δήμαρχος εξαντλούν τη ρητορεία τους για την ένταση των φαινομένων και την ανάγκη να μείνουμε σπίτι και να υπακούσουμε τις αρχές. Αρχές που είναι μέρος των προβλημάτων και όχι της επίλυσής τους. Όλο το προηγούμενο διάστημα απαριθμούσαν κονδύλια για την υποτιθέμενη άρτια αντιπλημμυρική προστασία της πόλης και του νομού. Αλήθεια ποιο καιρικό φαινόμενο αντιμετώπισε αποτελεσματικά η περιφέρεια Θεσσαλίας, ο δήμος Βόλου και οι δήμοι της περιοχής τα τελευταία χρόνια; Ο επιτελικός τους σχεδιασμός και τα «τεράστια» τεχνικά τους έργα πόσο απέχουν από ένα ακριβοπληρωμένο φαιδρό επικοινωνιακό παιχνίδι που απλά υποκρύπτει ότι μας έχουν αφήσει στο έλεος των στοιχείων της φύσης; Δεν είναι ανικανότητα, δεν είναι αμέλεια, δεν είναι η «κακιά η τύχη». Είναι οι στρατηγικές ιεραρχήσεις της τοπικής άρχουσας τάξης που έχουν πετάξει στα τάρταρα ως αντιοικονομική την προστασία της ανθρώπινης ζωής, της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας και συνολικά των τρόπο διαβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Έγκλημα που επαναλαμβάνεται αποτελεί μεθόδευση και σχέδιο.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές καθένας από εμάς δίνει τη μάχη να σώσει το βιός του, να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. Δεν έχουμε την πολυτέλεια του πληκτρολογίου και της ανέξοδης καταγγελιολογίας, αλλά η πιπίλα που ακούμε εδώ και χρόνια από κυβερνόντες και «αντιπολιτευόμενους» πως δεν είναι τώρα η ώρα να αποδοθούν ευθύνες καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στην παντελή απενοχοποίηση όλων των ιθυνόντων.
Τα βασικά προβλήματα στην αντιπλημμυρική θωράκιση έχουν τις εξής συνισταμένες: Πρώτον στον βαθμό που το βασικό χρηματοδοτικό εργαλείο για έργα υποδομής ουσιαστικά είναι το ΕΣΠΑ, τα όποια έργα δε θα υπακούν ποτέ σε κάποιου είδους στρατηγικό σχεδιασμό αντιπλημμυρικής θωράκισης, πολύ δε περισσότερο σε ειδικές τοπικές ανάγκες, αλλά στη μερικότητα της χρηματοδότησης του ΕΣΠΑ (και των άλλων προγραμμάτων) και την αλληλοδιαπλοκή που αντικειμενικά δημιουργεί με τις μεγάλες τεχνικές εταιρίες- εργολάβους. Δεύτερον τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν ξεκινούν με αφετηρία τη δημιουργία ενός συστήματος ουσιαστικά συμβίωσης με τους αβιοτικούς παράγοντες της φύσης, αλλά θωράκισης μιας καπιταλιστικής δραστηριότητας που αντικειμενικά στο κυνήγι του κέρδους θα δράσει παρασιτικά προς τους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Η βάση εξάλλου της κλιματικής αλλαγής εδράζεται εκεί ακριβώς. Στον άγριο εκμεταλλευτικό τρόπο παρέμβασης και εκμετάλλευσης της φύση που τελικά δημιουργεί καταστροφές για να αποκαταστήσει την ισορροπία που οι νόμοι του κέρδους έγραψαν στα παλιά τους υποδήματα.
Ας πάψουν λοιπόν να κρύβονται πίσω από τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» που τιτλοφορούνται με μυθικά ονόματα για την καλύτερη εμπέδωση του καταστροφικού τους χαρακτήρα. Από το 2021 με αφορμή τις καταστροφές που είχαν συμβεί στην περιοχή της Ζαγοράς η Αριστερή Παρέμβαση προειδοποιούσε πως « η έναρξη των έργων αποκατάστασης σε όλα τα χωριά του Δήμου Ζαγοράς-Μουρεσίου από τις πλημμύρες του 2018 δεν αγγίζει πάνω από το 70%, πως έργα που εκτελεί η Περιφέρεια Θεσσαλίας έχουν ήδη αστοχήσει, όπως η επισκευή του επαρχιακού δρόμου Ζαγοράς – Πουρίου, με αποτέλεσμα τα νερά να μην παροχετεύονται στα ρείθρα της οδού, ενώ η αντικατάσταση γεφυριών με οχετούς που μπαζώνονται γρήγορα, δημιουργεί τραγικές συνέπειες, πως καμία μελέτη και καμία αποκατάσταση δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, σχετικά με τις 30 χαρακτηρισμένες ως πληγείσες – κατολισθαίνουσες περιοχές των οικισμών του Δήμου Ζαγοράς Μουρεσίου από το 2018.»
Μπροστά στην καταστροφή στην περιοχή της Μαγνησίας δεν είμαστε όλοι ίσοι. Ούτε όσον αφορά τις ευθύνες ούτε πολύ περισσότερο στην ανάγκη που έχουν τα πλέον λαϊκά και φτωχά στρώματα για πλήρη αποκατάσταση των ζημιών με κρατική επιβάρυνση. Δε θέλουμε ούτε μπαλώματα, ούτε κουκουλώματα. Θέλουμε πλήρη αποζημίωση και ταχεία αποκατάσταση των ζημιών. Θέλουμε άμεση και επαρκή αποζημίωση σε όλους τους πληγέντες για την καταστροφή κάθε κατοικίας, επαγγελματικής στέγης, αγροτικής παραγωγής, επαγγελματικού εξοπλισμού και οποιουδήποτε άλλου περιουσιακού στοιχείου του Λαού στην περιοχή. Θέλουμε άμεσο και σοβαρό αντιπλημμυρικό σχεδιασμό που να εντάσσεται στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Θέλουμε την απόδοση ποινικών ευθυνών στο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε την εν λόγω κατάσταση και σε όλους εκείνους που άφησαν απροστάτευτη την περιοχή της Μαγνησίας.
Το μόνο που έχουμε είναι τους συνανθρώπους μας, την αλληλεγγύη και τον αγώνα. Αρνούμαστε να δεχτούμε το επιχείρημα της εθνικής συναίνεσης που χρησιμοποιεί τον ανθρώπινο πόνο για να αναστείλει κάθε διεκδικητική προσπάθεια. Κανένα μέτρο και καμία αποκατάσταση δε θα υπάρξει χωρίς ένα αγωνιστικό ρεύμα που θα επιβάλλει στην κυρίαρχη πολιτική να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα.
Οι τρομακτικές επιπτώσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης και των καταστροφικών αλλοιώσεων στο περιβάλλον και τη φύση το επόμενο διάστημα θα γίνονται διαρκώς και πιο έκδηλες. Οι επιπτώσεις αυτές δεν αντιμετωπίζονται με εκπόνηση τεραστίων προγραμμάτων τεχνικών έργων, που ούτως η άλλως πάλι θα κατανεμηθούν κατά το δοκούν, αλλά με το σκύψιμο στα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα και στην δυνατότητα του ανθρώπου για μια ισορροπημένη ζωή με το άυλο σώμα του, τη φύση.
Της Αριστερής Παρέμβασης στη Θεσσαλία – Ανταρσία για την Ανατροπή
