«Το υδατικό πρόβλημα της Θεσσαλίας αναδεικνύεται ως το μείζον ζήτημα της περιοχής και η συνέχιση της αγροτικής δραστηριότητας στον κάμπο, προϋποθέτει αφενός αλλαγή στη διαχείριση του υπάρχοντος νερού άλλα και γενναίες αποφάσεις, όπως την ολοκλήρωση και την αξιοποίηση των έργων του Αχελώου για τη μεταφορά νερού». Τα παραπάνω επισημαίνει ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος με αφορμή την Ημερίδα με θέμα «Βιώσιμη Ανάπτυξη Υδάτων Πίνδου, Υποδομές, Ανάπτυξη, Περιβάλλον», που πραγματοποιήθηκε στη Γέφυρα Κοράκου, στη Συκιά Πετράτου του δήμου Αργιθέας.
Ο Θεσσαλός πολιτικός, που δεν κατέστη εφικτό να παραβρεθεί, στο μήνυμά του προς τους διοργανωτές, τον περιφερειάρχη Θεσσαλίας κ. Κώστα Αγοραστό και τον πρόεδρο της ΠΕΔ Θεσσαλίας κ. Θανάση Νασιακόπουλο, εστιάζει στην «προσοχή που πρέπει να επιδείξουμε στο θέμα της βιώσιμης ανάπτυξης, η οποία προϋποθέτει την ορθή διαχείριση των υδάτων άλλα και τον σεβασμό στο περιβάλλον».
Γενναίες αποφάσεις για Αχελώο
Ο κυβερνητικός βουλευτής, που πρόσφατα είχε συνάντηση με την πρόεδρο της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής, κ. Διονυσία Αυγερινοπούλου, προκειμένου να συζητηθεί στην εθνική αντιπροσωπεία το υδατικό πρόβλημα της Θεσσαλίας, υπογραμμίζει «την αναγκαιότητα να επιλύσουμε σοβαρά ζητήματα που έχουν γιγαντωθεί και αποτελούν τροχοπέδη στο μέχρι σήμερα ισχύον αναπτυξιακό μοντέλο.
Κατ’ αρχάς η κλιματική αλλαγή και οι ζημιές που επιφέρει υποχρεώνουν την πολιτεία να αναθεωρήσει τα δεδομένα και να προχωρήσει σε τομές, καθώς ο λογαριασμός για την αποκατάσταση των πληγών είναι σαφώς δυσθεώρητος. Επιπλέον, το υδατικό πρόβλημα της Θεσσαλίας αναδεικνύεται ως το μείζον ζήτημα της περιοχής και η συνέχιση της αγροτικής δραστηριότητας στον κάμπο, προϋποθέτει αφενός αλλαγή στη διαχείριση του υπάρχοντος νερού άλλα και γενναίες αποφάσεις, όπως την ολοκλήρωση και την αξιοποίηση των έργων του Αχελώου για τη μεταφορά νερού».
Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος καταλήγει σημειώνοντας ότι «η οροσειρά της Πίνδου αποτελεί την ραχοκοκαλιά της ηπειρωτικής χώρας, καθώς από αυτή πηγάζουν και οι σημαντικότερες υδάτινες φλέβες, που τροφοδοτούν τις πεδινές περιοχές εκατέρωθεν. Ταυτόχρονα, αποτελεί, ευτυχώς ακόμη, και μια περιβαλλοντική όαση, η οποία αν αξιοποιηθεί με ήπιες παρεμβάσεις θα μπορεί να προσφέρει πολλαπλά στις τοπικές άλλα και την εθνική οικονομία, διατηρώντας όμως τη δυνατότητα να προμηθεύει με πολύτιμα ύδατα τις πεδινές περιοχές».
