Μια ζωή όπως την λέμε στρωμένη, όμορφα φτιαγμένη. Με τη δουλειά ,την οικογένεια, τους φίλους. Έχεις όλο το μέλλον μπροστά και η ζωή συνεχίζεται. Τώρα που κατάφερες και έβαλες τη ζωή σου σε μια τάξη, όλα περιμένεις να κυλήσουν ομαλά. Και κάπου εκεί έρχεται η αταξία. Μια επίσκεψη στο γιατρό, μια διάγνωση και ανατρέπει τα πάντα. Καρκίνος….
Αναρωτιέσαι πως έγινε αυτό. Γιατί συνέβη σε σένα. Κλαις ,θυμώνεις, ουρλιάζεις. Και ξαφνικά, δεν έχεις πολύ χρόνο στη διάθεση σου για την παλιά σου ζωή. Δεν είσαι πια εσύ, αλλά ένας άλλος που έχασε το χρόνο να ζήσει, νομίζοντας πως έχει χρόνο.
Ο καρκίνος είναι το πιο σκληρό, το πιο ανεξίτηλο μάθημα της ζωής σου .Σε οδηγεί εκεί που δοκιμάζονται οι σωματικές αντοχές. Είναι πόλεμος με το σώμα και τη ψυχή σου. Το ένα πονάει το άλλο ουρλιάζει, ενώ εσύ αγωνίζεσαι να κερδίσεις μια δύσκολη μάχη.
Προφανώς είναι πιο τρομακτικό να φαντάζεται κάποιος τα χειρότερα , από το να ενημερωθεί για τον καρκίνο και την πραγματική διάσταση του προβλήματος. Είναι απαραίτητη η συστηματική και ορθή ενημέρωση των ασθενών, καθώς και η ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κόσμου. Μπορεί η πορεία του καρκίνου να είναι αυξητική ,το ίδιο είναι όμως και οι επιτυχίες της ιατρικής έρευνας. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως ένα μεγάλο μέρος των θανάτων από καρκίνο μπορούν να αποφευχθούν μέσω της έγκαιρης διάγνωσης και της θεραπευτικής αντιμετώπισης.
Αδιαμφισβήτητα η νόσος προκαλεί αρνητικές αντιδράσεις και συναισθήματα. Χάνεις την αυτοπεποίθησή σου,την αίσθηση της προσωπικής σου ταυτότητας, την ψευδαίσθηση ότι ελέγχεις την ζωή σου. Δοκιμάζει τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτοί οι αγωνιστές δεν πρέπει να νιώθουν μόνοι. Επιβάλλεται η συμπαράσταση της κοινωνίας και της πολιτείας, σε μια συμμαχία για τη στήριξη τους. Ο καρκίνος μας αφορά .Με τη συμπεριφορά μας και τη στάση μας πρέπει να στηρίξουμε με ουσιαστικό τρόπο τους καρκινοπαθείς. Ο καρκίνος είναι τόσο ομαδικός όσο και ατομικός αγώνας. Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά!
Παρότι είναι, μία από τις πιο συχνές ασθένειες , εξακολουθεί να προκαλεί τον φόβο και να διαιωνίζει την προκατάληψη. Πολλοί αναφέρονται στην ασθένεια του καρκίνου όχι με το όνομά της, αλλά ως «επάρατη νόσος» ή «κακιά αρρώστια», εξισώνοντας τον καρκίνο με τον θάνατο. Παραβλέπουν όμως ότι οι νεότερες θεραπείες βοηθούν χιλιάδες καρκινοπαθείς να επιβιώσουν, δημιουργώντας μια ομάδα νικητών που με την στάση τους μετέτρεψαν «την επάρατη νόσο» σε ένα σταθμό της ζωής τους .
Οφείλουμε να σεβαστούμε τον αγώνα αυτών των ανθρώπων. Υπάρχουν ασθενείς που θέλουν να κρατήσουν κρυφή την ασθένεια, από φίλους συναδέλφους, συγγενείς .Ας δημιουργήσουμε ένα υποστηρικτικό περίγυρο , ας τους επιτρέψουμε να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους. Την ώρα που δίνουν , την πιο σημαντική μάχη, αφήστε τους να αντιμετωπίσουν την αρρώστια τους όπως αυτοί θέλουν , χωρίς σχόλια ,υποδείξεις, κριτική και οίκτο αλλά με αμέριστο θαυμασμό, όπως ταιριάζει στους γενναίους πολεμιστές.
Οι στατιστικές και τα νούμερα διαψεύδονται από τον αγώνα του κάθε ανθρώπου. Πρέπει να εστιάζουμε στο ποσοστό ζωής και όχι στο ποσοστό θανάτου .Η θέση μας είναι να κατανοήσουμε ,να σεβαστούμε και να εμψυχώσουμε τους ανθρώπους αυτούς. Παράλληλα ως ενεργοί πολίτες να διεκδικήσουμε απλούστευση των μηχανισμών που υπάρχουν για την αντιμετώπιση του καρκίνου ,μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια από κάθε φορέα που εμπλέκεται στην διάγνωση και την θεραπεία.
Κάθε ταξίδι έχει ένα τέλος, αγωνίσου να κερδίσεις το εισιτήριο της επιστροφής σε μια καινούρια ζωή .Να ξεφύγεις από ότι σου ορίζουν. Ο καρκίνος είναι ένας σταθμός δεν είναι ολόκληρη η ζωή σου. Η μόνη μάχη που χάθηκε σίγουρα, είναι η μάχη που δεν δόθηκε.
Γράφει η Λία Ρογγανάκη, Γενική–Οικογενειακή Ιατρός, Πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων της Περιφέρειας Θεσσαλίας
