Του βασιλιά τα μεγάλα αυτιά, που δεν άκουγε καλά, σαν έβαζε τις παλάμες για να ακούει πιο καλά, σαν του Μίδα έδειχναν γαιδουρινά. Τον κορόιδευαν πολλοί που δεν άκουγε καλά, αν και ήτανε δίκαιος και σοφός και το λαό του φρόντιζε όπως ένας πατέρας τα παιδιά.
Ο λαός ευημερούσε, όμως το κακό καιροφυλακτούσε.
Για το ελάττωμα του που δεν άκουγε καλά, λίγοι αυλικοί που εποφθαλμιούσαν το θρόνο, καλλιεργούσαν την ιδέα στο λαό πως όλους τους ντρόπιαζε στο εξωτερικό
και ότι γελάνε όλοι με το ελάττωμα του και κοροιδεύουν το λαό που τον δέχεται για βασιλιά. Ο σοφός λαός δεν πρέπει άλλο να τον ανεχτεί.
Ο όχλος δεν θέλει και πολύ να εξαπατηθεί και γρήγορα ο Βασιλιάς έπεσε στη δυσμένεια του λαού. Τα σημάδια έδειχναν πως ο λαός θα εξεγερθεί. Για να μη χυθεί αίμα ο βασιλιάς εγκατέλειψε το θρόνο και έγινε βασιλιάς ο έχων ακοή αετού αδελφός του βασιλιά, που όμως είχε και νύχια γαμψά που δεν ήταν ορατά.
Ο νέος βασιλιάς επέβαλε φόρους σκληρούς , καθήλωσε το λαό και τον έκανε πολύ φτωχό. Τα παράπονα ο βασιλιάς τα άκουγε καλά , όμως από το ένα αυτί έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν. Άκουγε, όμως τίποτα δεν εισακούγονταν.
Τότε ο λαός εξεγέρθηκε να επαναφέρει το παλιό Βασιλιά.
Κατά την εξέγερση σκοτώθηκαν πολλοί, πολλοί φυλακίστηκαν και άλλοι εξορίστηκαν.
Και έμεινε σαν δίδαγμα με το παραμύθι αυτό, ότι όποιος διατυμπανίζει ότι ο λαός είναι σοφός, έχει σκοτεινό σκοπό
