Σαν νέος είχα όνειρα πολλά και πιστεύω δυνατά. Εάν μου έθιγες κάποια από τα πιστεύω μου, με έπιανε οργή, θυμός, γινόμουνα μέχρι και επιθετικός. Αντιδρούσα σε οποιονδήποτε θεωρούσα πως υποτιμούσε κάποιο από τα πιστεύω μου. Ένιωθα οργή, χαλούσα τα νεύρα μου και ας ήτανε αποδεδειγμένα ηλίθιος αυτός.
Πολλές φορές έμπλεκα σε καυγά, ευτυχώς δίχως χειροδικίες γιατί ένα από τα πιστεύω μου ήταν όχι στη βία. Πίστευα στους ανθρώπους, στο δίκαιο, στην ισότητα.
Όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισα να κατανοώ πως πρέπει τα πιστεύω μου να τα εμβαθύνω πιο πολύ. Διεπίστωσα ότι όλα με οδηγούσαν στο να γίνομαι αντικείμενο εκμετάλλευσης και χλευασμού από ανθρώπους που είχαν πολύ μικρότερο από εμένα δείκτη νοημοσύνης.
Θυμήθηκα τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο που γεννήθηκε στη Κύπρο τον Δημώναξ που είπε.
Ο αληθινά ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος. Μιλάω για εκείνον που δεν ελπίζει σε τίποτα ούτε φοβάται τίποτα. Αργότερα αυτό ο Καζαντζάκης το έγραψε στον τάφο του σαν δικό του.
Όταν δεν ελπίζεις σε κάτι δεν πιστεύεις σε τίποτα. Και όταν πιστεύεις σε πολλά όπως πολλοί σε νέα ηλικία, βλέπεις όλα σιγά-σιγά να αποτελούν παγίδες για εκμετάλλευση
από άχρηστους και ελεεινούς.
Σαν γέρασα κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω ποιόν;
Τον μεγαλύτερο ηλίθιο που γνώρισα στη ζωή μου. Τον εαυτό μου. Περισσότερο ασχολούμουνα με τους άλλους και λιγότερο με τον εαυτό μου . Άμα τα πιστεύω σου κλονίζονται από την κρίση του καθενός τότε αυτά δεν είναι πιστεύω αλλά όνειρα απατηλά. Φούσκες.
Όσοι πιστεύουν βαθιά σε πολλά και δεν βάζουν συγκεκριμένους σκοπούς μόνο για τον εαυτό τους, τότε αυτοί καταλήγουν στην αντιπέρα όχθη. Δεν πιστεύουν σε τίποτα.
Ούτε στο θεό, ούτε στην πατρίδα ούτε στη ζωή, ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό.
Πολλοί φτάνουν στο σημείο να έχουν συνέχεια την αυτοχειρία στο μυαλό, δεν
αυτοκτονούν όμως ποτέ. Η σκέψη αυτή είναι μια συνεχής τιμωρία επειδή πίστευαν σε πολλά που σκόρπισαν σαν φτερά. Σήμερα μου φαντάζει σαν αστείο ότι θα δω το θεό νεκρός.
Όταν δεν πιστεύεις στον ίδιο σου τον εαυτό, δεν πιστεύεις σε αιωνιότητα και θεό.
Αυτό το διαπιστώνουν μερικοί που πέφτουν σε κώμα και θεωρούνται κλινικά νεκροί Τυχαίνει ελάχιστοι να επανέρχονται στη ζωή.
Συζήτησα με έναν από αυτούς που τον γνώριζα και επανήλθε μετά από έξη χρόνια.
-Πόσες μέρες έχω εδώ με ρώτησε.
-Έξη χρόνια του είπα.
-Και που ήμουνα αυτό τον καιρό;
-Εσύ να πεις.
-Δεν θυμάμαι τίποτα.
-Τότε θα σου πω εγώ. Ήσουνα εκεί που θα βρεθείς σαν πεθάνεις.
