Η προσδοκία που καλλιεργήθηκε στο πολύ κόσμο, ότι μόλις εκταμιευθεί η δόση των 31,5 δις, η οικονομία θα αρχίσει να παίρνει εμπρός, αποτελεί έναν…μύθο. Αυτό το αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερο, οι άνθρωποι που ζουν στο «πετσί» τους την καθημερινότητα της αγοράς, κινούνται και παρακολουθούν τα πράγματα του τραπεζικού περιβάλλοντος και έχουν ιδία αντίληψη της ζοφερής κατάστασης, που επικρατεί στον επιχειρηματικό κόσμο και τη κοινωνία. Είναι φανερό ότι συγκεκριμένη δόση των 31,5 δις ευρώ, δεν λύνει το βασικό πρόβλημα της ρευστότητας που έχει ανάγκη η πραγματική οικονομία. Επιπλέον, η αποτυχημένη συνταγή των περικοπών και της εισοδηματικής αφαίμαξης, που επιβλήθηκε για άλλη μια φορά, θα στερήσει σημαντικά κεφάλαια ύψους 9,5 δις περίπου, από μια ήδη «πνιγμένη» οικονομία.
Για να δούμε όμως που θα πάνε αυτά τα περιβόητα 31,5 δις ευρώ!!! Από αυτή τη λεγόμενη δόση-μαμούθ που περιμένουμε, ένα πολύ μικρό κομμάτι της τάξης των 500 εκατ. περίπου, θα διατεθεί στην πραγματική οικονομία, για την κάλυψη των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τους προμηθευτές του (ΕΟΠΥΥ κλπ), από τα 8,294 δις, που οφείλονται σ’ αυτούς. Τα 3,8 δις ευρώ, θα διατεθούν για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων και εντόκων γραμματίων του Δημοσίου, που λήγουν μέσα στο Νοέμβρη. Τα 2,4 δις ευρώ πρέπει να καλύψουν το φετινό έλλειμμα. Το μεγάλο μέρος (24,8 δις ευρώ) προορίζεται για τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος το οποίο αυτή τη περίοδο με την αφαίμαξη ρευστότητας που έχει υποστεί, βρίσκεται σε οριακό σημείο από πλευράς κεφαλαιακής επάρκειας. (βλ. το σχετικό γράφημα)
Οι τράπεζες με τα χρήματα αυτά σκοπεύουν να βελτιώσουν το δείκτη ρευστότητας, αλλά και των υποχρεώσεων που έχουν έναντι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Μάλιστα η ΕΚΤ τις παρέχει ρευστότητα, ύψους 132 δις ευρώ, προκειμένου αυτές να «ρεφάρουν» τις απώλειες που έχουν από την απόσυρση των καταθέσεων οι οποίες μειώθηκαν κατά περίπου 80 δις τα τελευταία χρόνια, αλλά και από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Πρόκειται για τα δάνεια, πολλά από τα οποία, αφειδώς διέθεταν την προ κρίσης εποχή, όταν εξασφάλιζαν «φθηνό» χρήμα και το χορήγησαν με μεγάλη ευκολία. Όλοι θυμούνται τα «ενοχλητικά» τηλεφωνήματα που γίνονταν μεσημεριάτικα, στους ανυποψίαστους πολίτες. Τώρα όμως, που έχουν «στεγνώσει» και από καταθέσεις, έχουν επιδοθεί σε έναν «αγώνα δρόμου» να εισπράξουν τις δόσεις των δανείων που συνήψαν, με σκοπό να βελτιώσουν την εικόνα των ισολογισμών τους. Το κακό είναι ότι, η τότε επεκτατική απληστία των τραπεζών, γονάτισε από ρευστότητα και τις υγιείς επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες για να εισάγουν πρώτες και βοηθητικές ύλες από το εξωτερικό, πρέπει πλέον να προπληρώνουν μετρητοίς. Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν, πόσο έχουν «αγριέψει» τα πράγματα. Τα παραδείγματα των μεγάλων και δυναμικών επιχειρήσεων ΦΑΓΕ και Coca-Cola(3Ε) οι οποίες αναζήτησαν, η μεν πρώτη έδρα στο Λουξεμβούργο, η δε δεύτερη το χρηματιστήριο του Λονδίνου, δεν είναι τυχαία. Εκτός όλων των άλλων, την επιλογή τους βάρυνε επίσης, η έλλειψη ρευστότητας που υπάρχει στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, σε αντίθεση με το άφθονο και φθηνό χρήμα, που υπάρχει στο Ευρωπαϊκό Βορρά. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι μία στις τρείς εισηγμένες επιχειρήσεις στο χρηματιστήριο Αθηνών, αντιμετωπίζει οξύ πρόβλημα ρευστότητας.
Συμπέρασμα. Τα κεφάλαια που προορίζονται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δεν είναι ικανά να δημιουργήσουν ρευστότητα στην αγορά, και χωρίς αυτή δυστυχώς, περιθώρια ανάπτυξης δεν υπάρχουν.
