Μιχάλης Ζαρίδης (Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής Λάρισας) στο Ηχόραμα 100,8 : Υπάρχει ουσιαστική, ηχηρή απόρριψη του νομοσχεδίου

Τους λόγους για τους οποίους οι φοιτητές λένε ένα ηχηρό όχι στο νομοσχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών Πανεπιστημίων ανέλυσε στο Ηχόραμα 100,8 o πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής Λάρισας Μιχάλης Ζαρίδης.

Ο Μιχάλης Ζαρίδης μίλησε στην εκπομπή «Μεσημεριανό Μαγκαζίνο» και στη Βάσω Μπαλαμπάνη εξηγώντας γιατί αντιδρούν στο εν λόγω νομοσχέδιο και τι περιλαμβάνει το αγωνιστικό τους πλάνο για τη συνέχεια.

Αναλυτικά η συνέντευξή του στο Ηχόραμα 100.8 έχει ως εξής:

Ερώτηση: Πως συνεχίζεται ο αγώνας σας; Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας;

Απάντηση: Η Ιατρική της Λάρισας από το 2008 που κατασκευάστηκε το νέο κτίριο, έξω από το κέντρο της πόλης, τελεί για πρώτη φορά υπό κατάληψη.

Και πάρθηκε απόφαση για συνέχιση της κατάληψης με 237 ψήφους υπέρ και 70 κατά.

Οπότε, αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμα και σε μια Σχολή η οποία δεν έχει τα τελευταία 16 χρόνια, παράδοση σε τέτοιες μορφές πάλης, το να αντιδρά τόσο μαζικά, σημαίνει ότι υπάρχει ουσιαστική, ηχηρή απόρριψη πλειοψηφίας και όχι μειοψηφίας που μας χαρακτηρίζει η κυβέρνηση με αυτό το κατάπτυστο νομοσχέδιο που πάει να φέρει.

Την προηγούμενη εβδομάδα συμμετείχαμε στο μεγάλο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο που έγινε στην Αθήνα και το οποίο ήταν μαζικό. Πάνω από 25.000 φοιτητές ήταν στο δρόμο της Αθήνας και έστειλε ένα πολύ ηχηρό μήνυμα.

Από εκεί και πέρα, έχουμε την κατάληψη η οποία πλαισιώνεται καθημερινά και με διάφορες δράσεις, με εξορμήσεις ενημέρωσης του κόσμου, συνεργαζόμαστε με άλλους φορείς, δείχνουμε την αλληλεγγύη μας στους αγρότες γιατί και αυτοί δίνουν έναν δίκαιο αγώνα και θεωρούμε ότι μόνο με συστράτευση όλων των κοινωνικών ομάδων μπορεί να ανατραπεί η ίδια πολιτική που σε εμάς ιδιωτικοποιεί την παιδεία και άλλους τους κλέβει την παραγωγή.

Από εκεί και πέρα, συνεχίζουμε την κατάληψη, συμμετέχουμε στις 28 Φεβρουαρίου στην πανελλαδική απεργία και στις 22 του μήνα στην απεργία των υγειονομικών της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος γιατί είμαστε και ανερχόμενοι γιατροί και το εθνικό σύστημα υγείας βρίσκεται σε μια τραγική κατάσταση.

Ερώτηση: Τι θα επιφέρει η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων; Για ποιους λόγους αντιδράτε στο εν λόγω νομοσχέδιο;

Απάντηση: Η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων γίνεται για δύο λόγους.

Πρώτον, για να εξυπηρετηθούν κάποια κολέγια που αυτή τη στιγμή έχουν έναν όροφο, να πανεπιστημιοποιηθούν και να αποκτήσουν ίσα επαγγελματικά δικαιώματα με τους αποφοίτους των ελληνικών δημόσιων Πανεπιστημίων.

Και για να έρθουν κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα, για να ιδρύσουν Σχολές που έχουν ζήτηση. Όπως η Ιατρική. Και να παρακάμπτουν τα παιδιά όλων των ανώτερων κοινωνικών τάξεων που μπορούν να σηκώσουν αυτό το χρηματικό ποσό των 120.000 ευρώ και να γίνουν γιατροί παρότι γράφουν εννιά. Και εμείς να γράφουμε δεκαεννιά. Αυτή είναι η πρώτη αδικία.

Η δεύτερη αδικία και ο δεύτερος σκοπός, ο απώτερος του νομοσχεδίου, είναι να αρχίσουν να λειτουργούν τα δημόσια Πανεπιστήμια, τα οποία είναι πάρα πολύ υποβαθμισμένα, χωρίς να τα χρηματοδοτεί το κράτος περαιτέρω καθώς θα κατευθυνθεί μέρος της χρηματοδότησης για την παιδεία, που είναι πολύ χαμηλή, θα πάει και στα ιδιωτικά. Να αρχίσουν να λειτουργούν με ιδιωτικά κριτήρια.

Δηλαδή, να κόψουν τα δωρεάν βιβλία. Αυτό έγινε σε πολλές πόλεις της Ευρώπης που ακολούθησαν αυτό το μοντέλο.

Και σε όσες χώρες, σαν τη δικιά μας που ήταν υποβαθμισμένα τα δημόσια Πανεπιστήμια, θα ακολουθηθεί το μοντέλο των διδάκτρων.

Ερώτηση: Είσαι ένας νέος άνθρωπος, σπουδάζεις Ιατρική, αγωνίζεσαι και την ίδια στιγμή πολλοί συνομίληκοί σου φεύγουν για το εξωτερικό και τόσο οι ευκαιρίες όσο και οι προοπτικές όλο και λιγοστεύουν. Πως βιώνει ένας άνθρωπος της ηλικίας σου την Ελλάδα του σήμερα;

Απάντηση: Υπάρχουν δύο δρόμοι για τον καθένα. Είτε θα διαλέξεις τον δύσκολο και θα προσπαθήσεις να παλέψεις να αλλάξει η κατάσταση της κοινωνίας στην οποία ζεις και της χώρας σου – αυτό κάνουμε αυτή τη στιγμή οι φοιτητικοί Σύλλογοι – πανελλαδικά, έχουμε διαλέξει να αγωνιστούμε για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση – είτε θα διαλέξεις τον ατομικό δρόμο και θα πεις ΄΄δε με νοιάζει ό,τι και να γίνει, εγώ θα δουλέψω παραπάνω, εγώ θα κουραστώ παραπάνω και εγώ θα φύγω΄΄.

Βέβαια, ο ατομικός δρόμος οδηγεί πάντα σε κοινωνικές ανισότητες και δεν έχει υπάρξει καμία συλλογική πρόοδος και καμία κοινωνική πρόοδος, εφόσον ο καθένας απλά κοιτάζει τον εαυτό του.

Άρα, μπορεί να είναι η κατάστασή μας ζοφερή, εμείς, επειδή ακριβώς αγωνιζόμαστε, τη βλέπουμε αισιόδοξα.