Μάρω Θεοδωράκη (συγγραφέας, καθηγήτρια φωνητικής) αποκλειστικά στο Ηχόραμα 100,8: Ο τρόπος που μιλάμε έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία για την ταυτότητά μας και για τη σύνδεσή μας

Για το πώς μπορεί να επηρεάσει τα παιδιά ο τρόπος που τους μιλάμε, τι μπορεί να αποκαλύψει η φωνή μας για εμάς και τον εσωτερικό μας κόσμο αλλά πως μπορούμε όλα αυτά να τα αλλάξουμε και να τα βελτιώσουμε μίλησε στο Ηχόραμα 100,8 η γνωστή συγγραφέας και καθηγήτρια φωνητικής Μάρω Θεοδωράκη.

Με αφορμή ένα σχετικό σεμινάριο που πραγματοποίησε πριν λίγες ημέρες στην Καρδίτσα, και το οποίο οργάνωσε η Λέσχη Ανάγνωσης και Φιλαναγνωσίας του Μορφωτικού Συλλόγου Σοφάδων, η κ. Θεοδωράκη ήταν καλεσμένη στο Ηχόραμα 100,8 και στην εκπομπή «Μεσημεριανό Μαγκαζίνο» (καθημερινά 14:00-15:00) με τη Βάσω Μπαλαμπάνη και αναφέρθηκε σε πολλά και ενδιαφέροντα.

Αναλυτικά, η συνέντευξη της κ. Θεοδωράκη στο Ηχόραμα 100,8 έχει ως εξής:

Ερώτηση: Πως μπορεί να επηρεάσει ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά την καθημερινότητά τους αλλά όλη τους τη ζωή; Πως η φωνή μας μπορεί να εμπνεύσει το παιδί ή αντίθετα να το απογοητεύσει;

Απάντηση: Τα δύο βασικά εργαλεία που έχουμε οι άνθρωποι είναι το σώμα και η φωνή μας.

Με τη φωνή μας, λοιπόν, ταυτιζόμαστε, δείχνουμε τον χαρακτήρα μας, φαίνεται ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα μας και συστηνόμαστε, όπως ξέρετε.

Και, βεβαίως, το τι λέμε, με ποια πρόθεση το λέμε, γιατί το λέμε, πως το λέμε.

Ο λόγος που κάνω και αυτά τα σεμινάρια, με άξονα το βιβλίο που έχω γράψει «Εγώ είμαι η φωνή μου», είναι επειδή ακριβώς βλέπουμε πάρα πολλή βία, βλέπουμε ότι τα παιδιά έχουν αποκοπεί αρκετά από το οικογενειακό περιβάλλον, ότι χρειαζόμαστε πολλά κίνητρα για να βρούμε αυτή τη σύνδεση μεταξύ μας οι οικογένειες.

Και ένα κομμάτι αφορά και τη φωνή και πως τη διαχειριζόμαστε.

Ερώτηση: Άρα, η φωνή και η σωστή διαχείρισή της, είναι ένα πολύτιμο και πολύ βασικό στοιχείο στην αλληλεπίδραση γονιού-παιδιού και εφόσον ο γονέας μάθει πώς να τη χρησιμοποιεί σωστά και αξιοποίησε τα κατάλληλα εργαλεία, θα δημιουργηθεί μια θετική, ζεστή, αποφασιστική επικοινωνία που θα χτίσει, με τη σειρά της, ένα παιδί και, επομένως, έναν μελλοντικό ενήλικα με υγιή ψυχική ανθεκτικότητα, με αυτοπεποίθηση. Έτσι είναι;

Απάντηση: Πάρα πολύ. Μπορεί και ένα 80 με 85%, ίσως και παραπάνω.

Γιατί οι γονείς έχουμε κάποιους μηχανισμούς καθημερινά σχετικά με το πώς μιλάμε στα παιδιά.

Πολύ συχνά, λοιπόν, οι γονείς, με τον τρόπο μας, με τον τρόπο που μιλάμε μπορούμε είτε να ενθαρρύνουμε ένα παιδί είτε να το αποδομήσουμε.

Αυτό έχει μεγάλη σημασία.

Γι ΄ αυτό λέμε πως χρησιμοποιούμε τις λέξεις και με ποια πρόθεση λέμε κάτι.

Μπορούμε να το πούμε αλλιώς χωρίς να προσβάλουμε τον άλλο, χωρίς να τον πληγώσουμε.

Η σύνδεση είναι που έχει χαθεί.

Ερώτηση: Και τι μπορούμε να κάνουμε γι ΄ αυτό;

Απάντηση: Βασικά, πρέπει να εκπαιδευτούμε και στη στοργή, στη τρυφερότητα.

Από το πρωί που ξυπνάμε, όλοι κάνουμε πολλές μηχανικές κινήσεις, συγκεκριμένες, ίδιες καθημερινά.

Και, μάλιστα, αν πάμε λίγο να τις αλλάξουμε, νομίζουμε ότι γκρεμίζεται ο κόσμος μας.

Μπορούμε να αλλάξουμε κάποιες από αυτές.

Ακριβώς για να είμαστε περισσότερο ωφέλιμοι στο συνάνθρωπό μας, στον άνθρωπο μας, στο παιδί μας, στο σύντροφό μας, στο συνεργάτη μας.

Ο τρόπος που μιλάμε έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία για την ταυτότητά μας και για τη σύνδεσή μας. Το τι θέλουμε να έχουμε.

Και τα παιδιά, μέχρι κάποια ηλικία, την οικογένεια την έχουν ως καταφύγιο. Αλλά και εμείς οι μεγάλοι.

Αυτό το καταφύγιο δεν υπάρχει πια. Αποδομείται μέρα με την ημέρα.

Και ένας τρόπος για να τον αποδομήσεις είναι ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι και μιλάς.

Και αυτή είναι και η ουσία της ζωή μας. Να γινόμαστε καλύτεροι μέσα μας, ψυχικά, με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Ερώτηση: Μέσα από τη φωνή καθρεφτίζεται ο εσωτερικός μας κόσμος; Μέσα από τον παλμό, την έκταση, τη δόνηση, τη χροιά, το χρώμα τη;;

Απάντηση: Πάρα πολύ συχνά. Γι ΄ αυτό και βλέπετε ότι ηθοποιοί και τραγουδιστές, ραδιοφωνικοί τηλεοπτικοί παραγωγοί, δημοσιογράφοι κάνουν μαθήματα και θέλουν να έχουν ένα σωστό εκτόπισμα.

Πολλές φορές έχει τύχει να θέλουν να θέλουν να σας πουλήσουν ένα προϊόν από το τηλέφωνο και να είναι πολύ δυσάρεστη η φωνή που ακούτε. Ή ναι είναι τσιριχτή ή μια πολύ βαριά φωνή η οποία δεν σας αρέσει.

Είναι και κομμάτι της αισθητικής η χροιά της φωνής.

Και αντικατοπτρίζει πάρα πολλά πράγματα η φωνή μας.

Μας χαρακτηρίζει σε αρκετά πράγματα.

Είναι ένα κομμάτι όπως και το σώμα μας, η γλώσσα του σώματος.

Η οπτική επαφή είναι και αυτή πολύ σημαντική.

Γιατί δείχνει εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια. Ότι σε ακούω.

Άρα, πάμε στο επόμενο μεγάλο ζήτημα. Ότι δεν ακούμε τους άλλους.

Δεν ακούμε. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Να ακούω τον άλλο. Και να τον ακούω ουσιαστικά.

Ερώτηση: Οι προσλαμβάνουσες που είχατε από μικρή, μεγαλώνοντας περιτριγυρισμένη από ποίηση και μουσική, πόσο σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν ώστε να στραφείτε στη μουσική, στη συγγραφή; Ο πατέρας σας Γιάννης Θεοδωράκης ποιητής-δημοσιογράφος και η μητέρα σας Νίτσα Λουλέ συγγραφέας-δημοσιογράφος και, φυσικά, ανιψιά του διεθνώς αναγνωρισμένου συνθέτη και στιχουργού Μίκη Θεοδωράκη. Παιδικά χρόνια βουτηγμένα στην Τέχνη και τα Γράμματα;

Απάντηση: Μη σας πω από την εμβρυική ηλικία!

Εγώ θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου με ένα πιάνο, με τις παρτιτούρες μου και τη μουσική μου.

Η μουσική υπήρχε πολύ έντονα στο κύτταρο όλης της οικογένειας.

Ο πατέρας μου ναι μεν δεν ήταν μουσικός, όπως ο αδελφός του, ο θείος μου ο Μίκης, ήταν δημοσιογράφος αλλά τραγουδούσε πάρα πολύ. Σπούδασε δημοσιογραφία και σκηνοθεσία.

Μας πήγαιναν θέατρο οι γονείς μου. Ήμασταν γενικά μέσα στην Τέχνη.

Ήταν και μια πολύ εύφορη εποχή αυτή για την Ελλάδα καλλιτεχνικά. Το ΄60 -΄΄70.

Υπήρχε ένα υπέροχο φυτώριο μουσικών, ζωγράφων και τα λοιπά.

Είναι πολύ όμορφο να μεγαλώνεις μέσα σε αυτή την οικογένεια.

Είμαι πολύ ευγνώμων για τις ρίζες μου.

Η μητέρα μου έχει ρίζες από τη Θεσσαλία. Γι ΄ αυτό και αγαπώ και την Καρδίτσα.

Έχει ρίζες από τη Λάρισα και από τον Τύρναβο.

Ο πατέρας μου έχει ρίζες από τα Χανιά. Η άλλη μου η γιαγιά έχει να κάνει από τη Σμύρνη.

Νομίζω ότι αρκετό από αυτό το κομμάτι ρέει στις φλέβες μας όταν είμαστε παιδιά.

Η ρίζα πολύ δυνατή. Και θεωρώ ότι με καθόρισε και στη συγγραφή, γιατί έχω γράψει 62 βιβλία, οπότε εκεί μάλλον κουμπώνει το δημοσιογραφικό κομμάτι των γονιών.

Και, βέβαια, ότι σπούδασα μουσική, μουσική δραματουργία, πιάνο, φωνητική και εκεί κουμπώνει πάλι το dna της οικογένειας Θεοδωράκη γιατί καταγόμαστε από τον σπουδαίο λυράρη, τον Θοδωρομανώλη.

Ερώτηση: Τι κρατάτε μέσα σας από τον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη; Υπάρχει κάποια στιγμή που ξεχωρίζετε ή κάποια κουβέντα του που την έχετε μέσα σας σαν φυλαχτό, σαν δύναμη;

Απάντηση: Είναι πάρα πολλά αυτά που συζητούσα με το θείο μου.

Εκτός από την καθημερινότητα και τα πολιτικά πράγματα που συμβαίνουν στη χώρα μας, πάντα ο Μίκης ήταν ένας άνθρωπος ενεργός πολίτης στην πατρίδα του.

Ήταν ένας μεγάλος Έλληνας. Όχι μόνος ένας μεγάλος μουσικός και συνθέτης.

Μιλούσαμε πάντοτε για μουσική.

Ήταν ένας σημαντικός ανθρωπιστής. Αγαπούσε την ειρήνη, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη.

Και είχε όραμα για την πατρίδα του. Και μέσα σε αυτό το όραμα, υπήρχε και η μουσική που άλλαξε τα δεδομένα της μουσικής κατάστασης στη χώρα μας.

Ο Μίκης έκανε πολύ μεγάλη αλλαγή στην ιστορία, στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.

Αυτό που κρατάω είναι όταν έπαιζα δίπλα του πιάνο και συζητούσαμε.

Του έλεγα «Θείε μου, πόσο αγαπάω τη μουσική».

Και μου έλεγε χαριτολογώντας «Το θέμα είναι να σε αγαπήσει και εκείνη».

«Αν σε αγαπήσει και η μουσική, τότε έχεις πετύχει το στόχο σου».

Ερώτηση: Τι είναι για εσάς η συγγραφή; Οι ιστορίες είναι και αυτές ένα ακόμη ταξίδι αυτογνωσίας, όπως είναι το τραγούδι και η μουσική;

Απάντηση: Όπως το είπατε. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας.

Παίρνω τη βαλίτσα μου, τη γεμίζω με ιστορίες και προχωρώ.

Μπαίνω μέσα σε έναν κόσμο, ειδικά όταν γράφω για παιδιά, σε μια παιδικότητα την οποία την κρατάω μέσα μου.

Είναι ωραίο να κρατάς την παιδικότητα μέσα σου γιατί σε διατηρεί, σε αναζωογονεί.

Οπότε, όταν γράφω για παιδιά, φτιάχνω μια συνθήκη σαν να είναι ένα λούνα παρκ.

Είναι θεραπευτικό για μένα το γράψιμο.

Όπως είναι θεραπευτικό να γράφω μουσική, να παίζω πιάνο.

Έχω ανάγκη να μιλήσω στα παιδιά για σπουδαία πράγματα.

Πράγματα που δεν τολμούν να τους πουν στις μικρές ηλικίες.

Όπως το διαζύγιο, τη διαφορετικότητα, τον εθελοντισμό.

Ή τη δυσλεξία που είναι μια μαθησιακή δυσκολία.

Μου αρέσει να μιλάω στην καρδιά των παιδιών και να αγγίζουμε σημαντικά θέματα.

Θέλω μια πιο σύγχρονη προσέγγιση.

Πάντα, όμως, τα βιβλία μου τελειώνουν όμορφα.

Θέλω να πει το παιδί «Α, ωραία, Θέλω να το ξαναδιαβάσω».