Τα κόκκινα λουστρίνια τρίζουν στο γυμνό από χαλιά μαρμάρινο δάπεδο της εκκλησίας. Η γιαγιά με τραβάει να καθίσω δίπλα της. Ο χώρος μυρίζει λιβάνι, πασχαλιά και αγριολούλουδα. Βλέπω τον παππού απέναντι να παρακολουθεί συγκεντρωμένος. Οι ύμνοι και οι ψαλμοί με γαληνεύουν. Στέκομαι όρθια,το βλέμμα μου πέφτει μια στα καινούρια κόκκινα λουστρίνια μου ,μια στα απέναντι στασίδια για να προλάβω να κάνω το σταυρό μου όταν κάνουν και οι άλλοι.
Η εκκλησία τελειώνει και βγαίνουμε όλοι έξω στην αυλή. Τα άλλα παιδιά τρέχουν ,εγώ όμως προσέχω τα κόκκινα λουστρίνια μου και περιμένω να γυρίσω σπίτι να τα βάλω στο κουτί τους μέχρι αύριο που θα ξαναπάμε με την γιαγιά στην εκκλησία. Εξάλλου κάθε απόγευμα χτυπούσε η καμπάνα και όλοι στο χωριό πήγαιναν στην εκκλησία ζώντας το Θείο δράμα με όλες τους τις αισθήσεις.
Αν ρωτήσω τον καθένα ξεχωριστά τι συμβολίζει η Μεγάλη Εβδομάδα, οι περισσότεροι θα πούνε άνοιξη, ανθισμένες πασχαλιές, αναμνήσεις από τη γιαγιά και τον παππού.Εκκλησία, κατάνυξη, θλίψη και ταυτόχρονα χαρά και προσμονή για την Ανάσταση. Αλλά και μυρωδιές από μαχλέπι και κακουλέ, τσουρέκια, κόκκινα βαμμένα αυγά, κουλουράκια της λαμπρής, λαμπάδες και τραπέζια στημένα στις αυλές.
Όσο είμαστε παιδιά αυτές οι εικόνες αγγίζουν την ψυχή μας και χαράζονται μέσα μας οι μυρωδιές τα χρώματα και οι ήχοι από τα γέλια τις μουσικές και τις ψαλμωδίες. Σε μένα είχαν χαραχτεί και εκείνα τα κόκκινα λουστρίνια που κάθε Μεγάλη Εβδομάδα μου τα αγόραζε η μαμά και συμβόλιζαν το παιδικό μου Πάσχα. Το κόκκινο χρώμα τους μου θύμιζε τα κόκκινα αυγά και η γυαλάδα τους, την λάμψη της Ανάστασης.
Όταν ήμουν μικρή ένιωθα πως με τα κόκκινα λουστρίνια να γυαλίζουν ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένη να υποδεχτώ το μεγαλύτερο γεγονός όλων ,την Ανάσταση. Και μετά μεγάλωσα και ανακάλυψα πως το Πάσχα δεν είναι απλά μια γιορτή που φοράμε τα καλά μας. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για εσωτερική αναζήτηση, για αναστοχασμό, για επαναπροσδιορισμό των αξιών μας και τελικά για την δικιά μας εσωτερική ανάσταση.
Η ζωή μας μαθαίνει πως Σταυρούς σηκώνουμε όλοι. Άλλοι μικρούς κι άλλοι μεγάλους. Ωστόσο Σταυρός χωρίς Ανάσταση είναι μια σκληρή και αδήριτη πραγματικότητα. Και τότε αποφάσισα πως έπρεπε να βγάλω τα κόκκινα γυαλιστερά λουστρίνια από το κουτί των παιδικών μου αναμνήσεων και να τα φορέσω στην ψυχή μου για να τρέξει, να αγωνιστεί ,να πιστέψει και να δημιουργήσει, τις προϋποθέσεις της Ανάστασης.
Να αισθανθεί την αισιοδοξία που προκαλεί η νίκη της ζωής επί του θανάτου, της αφθαρσίας επί της φθοράς, της ελπίδας επί της απελπισίας, της Πίστης επί της αμφιβολίας.
Το Πάσχα, αποτελεί το σύμβολο μιας νέας αρχής, της συνειδητοποίησης ότι η ζωή είναι γεμάτη ομορφιά και ότι η ικανότητα να αγαπάμε είναι το μεγαλύτερο δώρο της. Η Ανάσταση δεν είναι διάλειμμα από την καθημερινότητα ,ταξίδια και αποφυγή της πραγματικότητας. Είναι η νίκη κατά της παρακμής των ηθών των συνειδήσεων των αξιών. Για να νικήσουμε όμως πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε αυτή την παρακμή και να την αποδεχτούμε. Εκείνο που μας μένει είναι η ανάγκη για έναν τρόπο ζωής, που θα έχει μέσα του τη λέξη «άνθρωπος»
Η Μεγάλη Εβδομάδα κλείνει μέσα της όλων των ειδών τα συναισθήματα, από την αγωνία, τον πόνο τη θλίψη, μέχρι την αγαλλίαση και την ελπίδα όπως ακριβώς και η ζωή μας. Ας μην αφήσουμε το μεγαλείο της γιορτής του Πάσχα να χαθεί μέσα στη ρουτίνα και τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Ας φορέσουμε στη ψυχή μας τα πιο γυαλιστερά λουστρίνα και ας περπατήσουμε στοχευμένα στον προορισμό μας ,ανακαλώντας τη θέση μας έναντι του Θεού και των συνανθρώπων μας, αναθεωρώντας τη στάση μας, δίνοντας ουσιαστικό περιεχόμενο στην ύπαρξη μας.
Γράφει η Αγλαΐα ( Λία) Ρογγανάκη, Αντιπεριφερειάρχης Υγείας και Κοινωνικής μέριμνας, Πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων Περιφέρειας Θεσσαλίας,
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΔΠΘ
