Απ’ όταν γεννιόμαστε μας προειδοποιούν για τους κινδύνους που υπάρχουν στο να είσαι γυναίκα. Μαθαίνουμε να προσέχουμε όταν μπαίνουμε σε ταξί ή ασανσέρ, όταν ανοίγουμε την είσοδο της πολυκατοικίας ή όταν είμαστε σε σκοτεινά μέρη . Από μικρές μας συμβουλεύουν να αξιολογούμε την επικινδυνότητα των καταστάσεων, έτσι αποφεύγουμε τα σκοτεινά σημεία, έχουμε πάντα έτοιμα στο χέρι τα κλειδιά ή το κινητό. Ξέρουμε να κοιτάμε πίσω μας, να προσέχουμε μην τυχόν και μας ακολουθούν, να ελέγχουμε ποιος μας πλησιάζει.
Μια καθημερινότητα χωρίς ανεμελιά, μια ζωή που πρέπει να μαντέψεις από τι να προστατευτείς, στιγμές που φοβάσαι ή αισθάνεσαι άσχημα απλώς επειδή περπάτησες στον δρόμο, δέχτηκες μια πρόσκληση ,ήπιες λίγο παραπάνω, εμπιστεύτηκες τον λάθος άνθρωπο. Σύμφωνα με την έρευνα που διεξήχθη από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων το ήμισυ όλων των γυναικών στην ΕΕ (53 %) αυ-
τοπεριορίζουν τις μετακινήσεις τους στον δημόσιο χώρο από φόβο μήπως υποστούν σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση.
Οι περισσότεροι νομίζουν πως πρέπει να μάθουμε στα κορίτσια-γυναίκες τι πρέπει να κάνουν για να αποφύγουν έναν επίδοξο βιαστή , αλλά τα δεδομένα μας έδειξαν πως ακόμα και αν τα κάνεις όλα όπως σε μάθανε όπως να μην βγαίνεις βράδυ, να αποφεύγεις σκοτεινούς δρόμους ,να βγαίνεις μόνο με γνωστούς δεν είναι εγγύηση για τίποτα.
Και αν τελικά συμβεί το τραγικό, αντί να σκεφτούν πως δεν ήταν επιλογή μου να βιαστώ ,θα ρωτήσουν αν φορούσα αποκαλυπτικά ρούχα ,αν ήμουν μεθυσμένη , αν εθελοντικά πήγα στο σπίτι με κάποιον, αν ξεκάθαρα είπα όχι.
Και αν τελικά συμβεί αντί να σκεφτούν πως δεν συναίνεσα για να εκμεταλλευτούν το σώμα μου ,πως και όλη μου την ζωή να ακολουθούσα τους κανόνες που μου έμαθαν πάλι θα μπορούσε να τύχει γιατί υπάρχουν ΒΙΑΣΤΕΣ ,θα δικαιολογήσουν το βιαστή γιατί είχε πιει και δεν συνειδητοποιούσε τι έκανε, θα τον λυπηθούν γιατί ήταν ανώριμος και μετάνιωσε για την πράξη του ή γιατί κάποτε με είχε φλερτάρει και το αποδέχτηκα.
Και όμως ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι το σεξ χωρίς συγκατάθεση δικαιολογείται σε κάποιες περιπτώσεις. Οι προκαταλήψεις, τα στερεότυπα ή οι ψευδείς πεποιθήσεις για τον βιασμό, τα θύματα βιασμού και τους βιαστές οδηγούν στο να κατηγορείται το θύμα και να δικαιολογείται ο δράστης. Πολλές φορές ακόμα και αστυνομικοί, επαγγελματίες υγείας, δικαστικοί λόγω των πεποιθήσεων που έχουν για το βιασμό αμφισβητούν τα θύματα, αποτρέποντας τους να καταγγείλουν την κακοποίηση.
Ζούμε σε μια κοινωνία που κάποτε στο μέλλον θα κριθεί για τον τρόπο που ανέχεται τον βιασμό. Από την μια θυματοποιώντας δευτερογενώς το θύμα στηριζόμενη σε αστείες πεποιθήσεις και στερεότυπα και από την άλλη δίνοντας γελοία ελαφρυντικά στους βιαστές.
Για να ξεφύγουμε από την επαίσχυντη αυτή κατάσταση και να μειώσουμε τα περιστατικά βιασμών αδιαμφισβήτητα πρέπει να ενημερώνουμε τα κορίτσια για τους κινδύνους αλλά επιτέλους ήρθε η ώρα να δώσουμε έμφαση στα αγόρια. Πρέπει να μορφωθούν από την οικογένεια ,το σχολείο ,το φροντιστήριο πως δεν δικαιολογείται καμία μορφή βίας ,πως οι γυναίκες δεν είναι αντικείμενα , πως το σεξ δεν είναι παιχνίδι εξουσίας και φυσικά ο σεβασμός προς τις επιθυμίες του άλλου είναι απαραίτητος για μια πολιτισμένη κοινωνία ανθρώπων .
Ο βιασμός είναι σεξουαλική πράξη χωρίς συναίνεση κι αυτό δεν είναι πάντα μια σκηνή βίας από αγνώστους μέσα σε σκοτεινούς δρόμους. Δεν έχει σημασία τι φοράει μια γυναίκα , γιατί βρέθηκε εκεί ,αν έχει πιει. Το όχι σημαίνει ΌΧΙ και το δεν θέλω ,ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Σίγουρα δεν είμαι εγώ η ένοχη!
Γράφει η Λία Ρογγανάκη, Γενική Οικογενειακή Ιατρός, Πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων της Περιφέρειας Θεσσαλίας
