Ήταν κάποτε ένα αγόρι που δεν είχε που να κοιμηθεί ,που μεγάλωσε με ελάχιστα χάδια, με λίγο φαί και παλιά χρησιμοποιημένα παιχνίδια. Στα όνειρα του έβλεπε πως μαγικά γινόταν κάτι , που το βοηθούσε να βρει το κουράγιο και να συνεχίσει την προσπάθεια για να επιβιώσει, να μορφωθεί, να προκόψει. Εκείνο το αγόρι πίστευε στα όνειρα και περίμενε αυτά που δικαιούνταν .
Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που η λαχτάρα της για μάθηση δεν είχε όρια. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιοι ήθελαν να στερήσουν από τα κορίτσια το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Ένα απόγευμα ενώ επέστρεφε με το σχολικό λεωφορείο, από το σχολείο στο σπίτι της, ένας στρατιώτης την πυροβόλησε. Η σφαίρα διαπέρασε το κεφάλι και το λαιμό της, μέχρι τον ώμο της. Απέτυχε όμως να τη σκοτώσει και αυτή συνέχισε να πιστεύει πως «ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα βιβλίο κι ένα μολύβι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο».
Ιστορίες πέρα για πέρα αληθινές και ας μοιάζουν με ανατριχιαστικά παραμύθια. Ιστορίες που θέτουν συλλογισμούς και προβληματισμούς, πως, ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες, εξακολουθούν να καταστρατηγούνται τα Δικαιώματα του Παιδιού. Πως ακόμα και σήμερα, αντέχουμε να μένουμε θεατές στις εικόνες ντροπής που κάθε τόσο έρχονται στο φως της δημοσιότητας και πλέον αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μας.
Εικόνες με παιδιά κακοποιημένα, παιδιά θύματα εκμετάλλευσης, παιδιά που στερούνται τη στοιχειώδη μόρφωση, παιδιά που ζουν μέσα στον φόβο, παιδιά χωρίς φαγητό ,νερό , στέγη και προστασία.
Τελικά τα δικαιώματα ενός παιδιού δεν είναι αυτονόητα. Οι περιπτώσεις καταπάτησης των δικαιωμάτων των παιδιών παραμένουν ένας άγνωστος αριθμός, αφού δεν υπάρχει μηχανισμός καταγραφής τους στις περισσότερες χώρες.
Γι’αυτό ένα παιδί πρέπει να γνωρίζει ότι έχει δικαιώματά ,κατοχυρωμένα από τον νόμο που κανείς δεν επιτρέπεται να του τα στερήσει, αν και πολλοί μπορεί να το επιδιώξουν.
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού είναι ο πρώτος παγκόσμιος νομικά δεσμευτικός κώδικας για τα δικαιώματα, που όλα τα παιδιά πρέπει να απολαμβάνουν και αποτελείται από 54 άρθρα.
Τα παιδιά είναι πολίτες του σήμερα, όχι μόνο του αύριο ,μπορούν να ζητήσουν βοήθεια, χωρίς να χρειάζεται να περιμένουν να ενηλικιωθούν ή να φύγουν από το σπίτι. Δικαιούνται να τα ακούμε, να σεβόμαστε την προσωπικότητα και τη γνώμη τους, να τα καταλαβαίνουμε, να υπολογίζουμε τα συναισθήματά τους .
Υπάρχει, ωστόσο, τεράστιο χάσμα του τι συμβαίνει στην πράξη και στη θεωρία. Παρόλο που τα δικαιώματα των παιδιών, έχουν γίνει περισσότερο ορατά και αναγνωρίσιμα, βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωπα με δυσκολίες και εμπόδια ,που για να ξεπεραστούν είναι απαραίτητη η ευαισθητοποίηση και η ενημέρωση της κοινής γνώμης. Αν όλοι οι ενήλικες σέβονταν τα δικαιώματα των παιδιών και δεν προσπαθούσαν να τα παραβιάσουν ή να τα καταχραστούν τότε θα ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο.
Οι κυβερνήσεις ,οι θεσμοί, καλούνται να επέμβουν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των παιδιών ,αλλά δεν το κάνουν πάντα .Τότε πρέπει να τα περιφρουρήσουμε εμείς . Κι ίσως να μην υπάρχουν μαγικά ραβδιά αλλά υπάρχουμε όλοι εμείς που μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά υποστηρίζοντας με όλες τις δυνάμεις μας τον σεβασμό στα δικαιώματα του παιδιού και την εφαρμογή τους
“Όταν όλος ο κόσμος είναι σιωπηλός, ακόμη και μια φωνή γίνεται ισχυρή.”
Αγλαΐα( Λία) Ρογγανάκη
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής
Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου
Γενική – Οικογενειακή Ιατρός
Πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής
Ισότητας των Φύλων
Περιφέρειας Θεσσαλίας
Πρόεδρος Κέντρου Πρόληψης Εξαρτήσεων
και Προαγωγής της Υγείας ΠΕ Καρδίτσας
