Παιδί μου η αναπηρία σου δεν σημαίνει ότι διαφέρεις. Πάλεψε και μείνε δυνατός. Σε πρώτη φάση μπορεί να γονατίζεις και να καταρρέεις, μέχρι να το επεξεργαστείς και να το αποδεχθείς . Μη φοβηθείς όμως και χάσεις τις ευκαιρίες που θα έρθουν στην ζωή σου. Σε αυτόν τον αγώνα δεν είσαι εσύ μόνος και όλοι οι άλλοι απέναντι, αλλά μαζί είμαστε κομμάτια της κοινωνίας.
Κάπως έτσι θα αποδεχόταν σε μια πολιτισμένη κοινωνία την αναπηρία και όχι ως τον περιορισμό των δυνατοτήτων ενός ατόμου, να συμμετέχει στην κανονική ζωή ισότιμα με τους υπόλοιπους.
Καταδικάζουμε με πομπώδεις δηλώσεις τις μεροληπτικές συμπεριφορές απέναντι στα άτομα με αναπηρία , όποτε ακούμε ειδήσεις στα ΜΜΕ .Όταν όμως στην καθημερινότητα , έρθει η ώρα για πράξεις, δυστυχώς υπερτερεί η αδιαφορία και η αμηχανία.
Υπάρχουν ακόμη πολλά ανθεκτικά στερεότυπα και ταμπού για την αναπηρία. Οι ελλιπείς πληροφορίες, οι λανθασμένες αντιλήψεις, και οι διακρίσεις, διαιωνίζουν αυτά τα στερεότυπα.
Ένας τυφλός δεν μπορεί να είναι αυτάρκης και να ζήσει μόνος του, γιατί η απώλεια όρασης συνεπάγεται μια μόνιμη δυσκολία. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική και με την κατάλληλη εκπαίδευση και τις προσαρμογές στο περιβάλλον ,τα καταφέρνει μια χαρά.
Ας μη μας προκαλεί εντύπωση πως η αναπηρία ως ιατρική διάγνωση δεν είναι αυτή που θέτει τους περιορισμούς ,αλλά ο τρόπος που την αντιμετωπίζει η κοινωνία ως κοινωνικό ζήτημα. Φανταστείτε κάποιον που δεν βλέπει να θελήσει να κινηθεί σε μια πόλη όπου λείπουν τα ηχητικά φανάρια ή τα ειδικά πεζοδρόμια .Κάποιον με κινητική αναπηρία να προσπαθεί να παρκάρει και οι χώροι στάθμευσης για οχήματα αναπήρων να είναι κατειλημμένοι . Με άλλα λόγια τόσο ένα ανοργάνωτο περιβάλλον όσο και η έλλειψη ενσυναίσθησης είναι παράγοντες που εντείνουν τις αδυναμίες των ατόμων με αναπηρία
Οι συνάνθρωποι μας με αναπηρία δεν έχουν ανάγκη ούτε την λύπηση ούτε την ηρωοποίηση επειδή έτυχε να γεννηθούν ή να αποκτήσουν μια αναπηρία. Θέλουν τα αυτονόητα που δικαιούνται ώστε να μην δίνουν καθημερινά έναν τιτάνιο αγώνα για να ενταχθούν στην κοινωνία των «φυσιολογικών». Είναι μέρος της κοινωνίας και αξίζουν μια κοινωνία που να αναγνωρίζει και να εκτιμά τη διαφορετικότητα
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για τους ανθρώπους με αναπηρία, ας αναλογιστούμε όλοι αν κάποιος από το δικό μας περιβάλλον δίνει τον δικό του αγώνα και είναι μόνος .Ας γνωρίσουμε καλύτερα τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας, ας τους δούμε με σεβασμό και ενσυναίσθηση.
Έχουμε καθυστερήσει πολύ να κάνουμε τα αυτονόητα για να σταματήσουν οι διακρίσεις σε βάρος των ανθρώπων με αναπηρία και να ζήσουν την ζωή που δικαιούνται.
Η δυνατότητα να μετακινούνται, να μορφώνονται, να εργάζονται με αξιοπρέπεια είναι δικαίωμα τους ως πολίτες και υποχρέωση των θεσμών να τους το παρέχουν. Η ισότιμη συνύπαρξη όμως είναι μια υπόθεση που αφορά τον καθένα μας και είναι δική μας υποχρέωση να υιοθετήσουμε νέες στάσεις και συμπεριφορές απέναντι στην αναπηρία. Να μετατρέψουμε την αμηχανία και την αδιαφορία σε σεβασμό και ενσυναίσθηση ώστε να ζήσουμε σε μια κοινωνία που η διαφορετικότητα δεν θα είναι εμπόδιο.
Γράφει η Αγλαΐα( Λία) Ρογγανάκη, Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, Πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων Περιφέρειας Θεσσαλίας, Πρόεδρος Κέντρου Πρόληψης Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Υγείας ΠΕ Καρδίτσας
