Βρήκα το φίλο μου τον Περικλή και τον είδα προβληματισμένο πολύ. -Σου συμβαίνει κάτι Περικλή; -Μου έστειλε ο γιος μου από τη Γερμανία χίλια ευρώ για να περάσω τις γιορτές και να αγοράσω τα απαραίτητα για την επιβίωση μου φάρμακα και όταν πήγα να τα πάρω η τράπεζα με ενημέρωσε πως τα δέσμευσε η εφορία.
Είμαι εβδομήντα έξη χρονών και σε όλη τη ζωή μου ήμουνα συνεπής. Αυτό αποδεικνύεται από το συνολικό ποσό που χρωστούσα που ήταν χίλια διακόσια ευρώ. Περίμενα την ευκαιρία να μπορέσω να πληρώσω και για το ότι αδυνατώ δεν φταίω εγώ αλλά το ασύστολο κράτος που καταχρεωκόπησε τη χώρα. Τα τελευταία χρόνια με την ακρίβεια στη κυριολεξία δεινοπαθώ.
Έχουμε τη δυνατότητα να βοηθάμε την Ουκρανία άνευ όρων και ξεχάσαμε τους Έλληνες.
Τους άνεργους, τους πληγέντες, τα νέα παιδιά, τα ταλαίπωρα γηρατειά που μόχθησαν σκληρά να ορθοποδήσει η χώρα, τους γεωργούς και κτηνοτρόφους που χάνονται σιγά-σιγά, τις επιχειρήσεις, όλη την Ελλάδα γενικά, εκτός των ημετέρων.
-Δεν πήγες στην εφορία να παραπονεθείς;
– Πήγα και μου είπαν να απευθυνθώ στη κυβέρνηση, έχει νόμος ψηφιστεί.
Έχω μεγαλύτερες πιθανότητες τους είπα να εισακουσθώ από το θεό.
-Τώρα δεν έχεις φάρμακα Περικλή;
-Ούτε φάρμακα, τα φαγώσιμα λιγοστά και θέρμανση πολύ αραιά.
-Σου εύχομαι Περικλή να έχεις μια καλή χρονιά, υγεία, ευτυχία, χαρά και ότι άλλο επιθυμείς. Η κατάθλιψη δεν ταιριάζει στους Έλληνες.
Καλή λευτεριά από την ψυχοφθόρα εδώ και δέκα πέντε χρόνια πολιτική.
