Η κατάθλιψη είναι πολύ επικίνδυνη ασθένεια της εποχής. Αν οι λόγοι δεν είναι οικονομικοί, τότε αποκλειστικά υπεύθυνος είσαι εσύ εάν στην κατάθλιψη θα βυθιστείς. Οι αιτίες είναι πολλές, όλες παράλογες και πηγάζουν γιατί πολλοί νομίζουν πως είναι ξεχωριστοί και θα τύχουν διαφορετικής αντιμετώπισης από τους πολλούς. Κάποια στιγμή θεωρούν πως κάθε όνειρο τους έπεσε στο κενό.
Όμως η τύχη για όλους είναι κοινή. Η μεγάλη δόξα σιγά -σιγά θα χαθεί, η ομορφιά
θα σβήσει, θα αλλοιωθεί, οι νόμοι της φύσης για όλους είναι κοινοί.
Και είναι όλα τόσα απλά και εις τους αιώνες αμετάβλητα και σταθερά.
Δικαιολογία υπάρχει μόνον για εκείνους που τους σημάδεψαν γεγονότα τραγικά.
Υπάρχει και μια κατηγορία που ηδονίζεται από τη θλίψη και τη μοναχική ζωή.
Αυτοί έχουν σχέση με την πραγματική τρέλα.
Γνωριμία με τη θλίψη.
Τη γνώρισα πολύ μικρός, ο έρωτας ήταν τυφλός ,πότε γλυκός ,πότε πικρός ,
πότε επικίνδυνος και φονικός .Πάμε μου φώναζε να φύγουμε οι δυό
μας ,να ζήσουμε στον κόσμο τον δικό μας.
Εκεί ‘οπου κανείς δεν κατοικεί ,ούτε ακούγεται φωνή ,μόνο του αγέρα η βοή, των άγριων ζώων οιμωγή, κρώξιμο νυκτόβιων πουλιών μοναχικών.
Μου είπε ψέματα ότι τη λεν φιλοσοφία , έλεγε λόγια αλλοτινά ,που με μαγεύαν τη καρδιά. Ένα σούρουπο μελαγχολικό , με μουντό καιρό , μου είπε πως είναι καιρός το όνομα της το πραγματικό να μου πει . Πήρε ώρα για μου το πει ,έφτασαν μεσάνυχτα ,ήταν αργά ,ανήκα ολότελα σε αυτή ,είχα δεθεί .
Θλίψη με λένε μου είχε πει.
