Οι εκλογές και το δίλλημα-“διακύβευμα” ευρώ-δραχμή βρίσκονται ήδη 2 εβδομάδες πίσω μας. Ωστόσο παρά το γεγονός ότι ο “κυρίαρχος” λαός έκανε την επιλογή του, πολλοί αρθρογράφοι επιμένουν να ανακυκλώνουν με τον ίδιο τρομολαγνικό τρόπο το θέμα. Εξακολουθούν να υπενθυμίζουν πως η επιστροφή σε Εθνικό νόμισμα -την οποία κατ ‘αυτούς στηρίζουν διάφοροι ανεύθυνοι πολιτικοί και πολίτες-ισοδυναμεί με επιστροφή στη Λίθινη εποχή. Οι αναφορές στα άδεια ράφια, τα στραγγισμένα πρατήρια και τις…λάμπες λαδιού είναι φυσικά βασικό συστατικό των “άρθρων” τους. Άγνοια της πραγματικότητας ή ηθελημένη διαστρέβλωσή της; Διότι ακόμη και αν έχουν δίκιο ακόμη και αν η δραχμή αποτελέσει την ατομική βόμβα που θα διαλύσει μια και καλή την καταρρέουσα Ελληνική οικονομία και κοινωνία το ερώτημα παραμένει. Ποιά οικονομία και ποια κοινωνία. Την οικονομία των αριθμών-που ακόμη και αυτοί νοσούν θανάσιμα; Διότι πραγματική οικονομία απλά δεν υπάρχει. Μπορεί τα ράφια να έχουν ακόμη προϊόντα, οι δεξαμενές των πρατηρίων να είναι γεμάτες και στα δίκτυα της ΔΕΗ να κυκλοφορεί ακόμη ρεύμα αλλά για ένα-δυσανάλογα μεγάλο για το μέγεθος της χώρας-κομμάτι του πληθυσμού όλα αυτά είναι άπιαστες ουτοπίες. Μπορεί να παραμένουμε μέλος του “προνομιακού” κλαμπ της ευρωζώνης αλλά για έναν τεράστιο αριθμό συμπατριωτών μας λείπει το ευρώ και μένει μόνο η χιλιοτρυπημένη ζώνη. Οι τραγικές εικόνες των συσσιτίων και των στοιβαζόμενων σε ουρές για λίγα δωρεάν προϊόντα Ελλήνων, μιλάνε πειστικά από μόνες τους. Φυσικά σε τέτοιες καταστάσεις δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κοινωνική συνοχή. Όταν οι πολλοί πεινούν ή -στην καλύτερη περίπτωση- δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες της καθημερινότητας τότε ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί προ πολλού. Η αύξηση της εγκληματικότητας μπορεί να αποδίδεται αποκλειστικά στην αύξηση του αριθμού των μεταναστών επί της ουσίας όμως είναι μια χαρακτηριστική έκφραση των διαλυτικών τάσεων που τον αποδομούν. Σε μια κοινωνία που υποφέρει είναι ευκταίο μεν αλλά ακραία ρομαντικό να αναμένουμε ενίσχυση του αισθήματος αλληλεγγύης όταν η ιστορία διδάσκει ότι παραδοσιακά ενισχύονται ο φόβος και ο φθόνος που μοιραία οδηγούν στη σύγκρουση. Ευρώ λοιπόν και όχι δραχμή. Αλλά ευρώ για όλους και όχι για λίγους και εκλεκτούς, ευρώ που θα εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, που θα λειτουργεί ως φιάλη οξυγόνου και όχι ως θάλαμος αερίων για την ασθμαίνουσα Ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αν αυτό δεν απαντηθεί πειστικά και όσο το δυνατό συντομότερα τότε το δίλλημα θα είναι τυπικό. Αρέσει δεν αρέσει, βολεύει δε βολεύει, συμφέρει δε συμφέρει η δραχμή θα γίνει παλλαϊκό αίτημα. Απλά και μόνο διότι θα αποτελεί μια ελπίδα-έστω και αν αποδειχτεί φρούδα-για να ξανανιώσουν οι άδειες τσέπες την αίσθηση του χρήματος.
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
