Κάθε χρόνο στις 15 Οκτωβρίου με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της αγρότισσας όλοι μας θυμούνται χαιρετίζοντας τη γυναίκα αγρότισσα και σπεύδοντας ο καθένας να τονίσει πόσο πολύ μας στηρίζει και εκτιμά τους κόπους και τον ιδρώτα μας.
Επειδή εμάς δεν μας χορταίνουν τα λόγια να υπενθυμίσουμε σε όλους όσους μας εκτιμούν ότι βρισκόμαστε στο 2024 και συνεχίζουμε
-να δουλεύουμε τη γη από ήλιο σε ήλιο,
– να μένουμε ανασφάλιστες, γιατί δεν φτάνουν τα χρήματα της οικογένειας για την ασφάλιση,
– να είναι η σοδειά μας έρμαιο των καιρικών συνθηκών, της παντελούς έλλειψης αντιπλημμυρικής θωράκισης, παρόλο που κάθε χρόνο πληρώνουμε αδρά τον ΕΛΓΑ και μάλιστα χωρίς να αποζημιωνόμαστε, ενώ τώρα μας ζητάνε να υπογράφουμε και υπεύθυνες δηλώσεις ότι δεν θέλουμε άλλα χρήματα
– να πληρώνουμε πανάκριβα το πετρέλαιο, το ρεύμα, τα λιπάσματα και όλα τα αγροτικά εφόδια, ενώ οι μεγαλοεπιχειρηματίες τα έχουν μισοτιμής,
– να βλέπουμε τα προϊόντα μας είτε αδιάθετα είτε να πωλούνται σε τιμές που δεν καλύπτουν το κόστος παραγωγής, ενώ την ίδια στιγμή αγοράζουμε πανάκριβα τα προϊόντα πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
– να έχουμε την υγεία μας υποβαθμισμένη και εμπορευματοποιημένη μέσα από την έλλειψη σε αγροτικά ιατρεία, ΚΥ στην περιοχή μας, κλείσιμο κλινικών στα νοσοκομεία,
– να είμαστε αναγκασμένες για την πρόληψη των δικών μας ιδιαίτερων αναγκών στην υγεία να απευθυνόμαστε σε ιδιώτες βάζοντας ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.
-να μην έχουμε πού να αφήσουμε το παιδί μας, γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν δημόσιοι βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί σε κοντινή απόσταση και τα έξοδα της μετακίνησης είναι δυσβάσταχτα.
– να βλέπουμε το σχολείο της περιοχής μας να υποβαθμίζεται, να κλείνει και το παιδί μας να μετακινείται πολλές φορές χιλιόμετρα μακριά χωρίς κανένα μέτρο ασφάλειας ή να στοιβάζεται σε τάξεις των 25 μαθητών λαμβάνοντας μια υποβαθμισμένη παιδεία, που σαν στόχο έχει να του δώσει δεξιότητες και όχι ολοκληρωμένη γνώση.
– να μην μπορούμε να στείλουμε το παιδί μας να σπουδάσει, γιατί απλώς δεν έχουμε να πληρώσουμε το νοίκι.
– να είμαστε νοσοκόμες των γερόντων γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες δομές φροντίδας.
Τα σχέδια της γυναικείας επιχειρηματικότητας για τα οποία πολλοί μιλάνε δεν είναι τίποτε άλλο παρά «παυσίπονα» και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες μας. Μάλιστα μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτικής για την «ισότητα» διαφημίζονται και διάφορα τραπεζικά προγράμματα που «χρυσώνουν το χάπι» υποσχόμενα μια «ίση» αντιμετώπιση σε μια οικονομία, όπου κυριολεκτικά το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και η εκμετάλλευση είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της.
Οι πραγματικές ανάγκες μας οδηγούν να παλεύουμε για:
– Μείωση του κόστους παραγωγής. Αφορολόγητο πετρέλαιο, όπως στους εφοπλιστές.
– Μείωση της τιμής του αγροτικού ρεύματος, πλαφόν 0,07 ευρώ ανά κιλοβατώρα, κατάργηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, του προστίμου ρύπων. Κατάργηση του ΦΠΑ σε μέσα – εφόδια και σε βασικά είδη για την ικανοποίηση αναγκών της λαϊκής οικογένειας. Γενναία επιδότηση των ζωοτροφών και του κόστους στα μέσα και εφόδια.
-Κατώτατες εγγυημένες τιμές που θα καλύπτουν το κόστος παραγωγής, θα εξασφαλίζουν εισόδημα επιβίωσης στον αγρότη και προσιτές τιμές των προϊόντων του στη λαϊκή κατανάλωση.
-Καμία κατάσχεση σπιτιού η χωραφιού.
-Ολόπλευρη και αποκλειστική κρατική, κοινωνική προστασία της μητρότητας
-Επίδομα μητρότητας για τις αγρότισσες. Σύνταξη στα 50 χρόνια για τις γυναίκες, στα 55 για τους άνδρες.
-Αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν Σύστημα Υγείας και Πρόνοιας, με αναβαθμισμένες και σύγχρονες υποδομές και υπηρεσίες για τη στήριξη της γυναίκας, τη φροντίδα της οικογένειας.
-Κανένα βρέφος ή νήπιο εκτός βρεφονηπιακών σταθμών. Να κατασκευαστούν νέοι, σύγχρονοι, δημόσιοι παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, που θα εξασφαλίζουν με την ευθύνη της κεντρικής κυβέρνησης, ενιαία, την κάλυψη των αναγκών προσχολικής αγωγής και δημιουργικής απασχόλησης σε όλα τα παιδιά χωρίς κοινωνικές διακρίσεις, χωρίς τους απαράδεκτους όρους και προϋποθέσεις που ισχύουν
– Ελεύθερο χρόνο για εμάς και τις οικογένειές μας
Παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας. Ενώνουμε τη φωνή μας μέσα από το γυναικείο ριζοσπαστικό κίνημα, μέσα από τον αγροτικό σύλλογο.
