Η ΟικόΣφαιρα, με αφορμή την 5η Ιούνη παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος καταθέτει για προβληματισμό μερικές σκέψεις:
Η σχέση του ανθρώπου µε το φυσικό περιβάλλον είναι βαθιά. Η ζωή του εξαρτάται άµεσα και καθοριστικά από αυτό. Ωστόσο, ο ίδιος δεν σεβάστηκε τον µοναδικό αυτό φυσικό πλούτο. Η ρύπανσή του, εξαιτίας της µεγάλης τεχνολογικής προόδου και της ραγδαίας βιοµηχανικής ανάπτυξης, έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Αξίζει να αναφέρουµε επιγραμματικά τις κυριότερες από τις αρνητικές συνέπειες της “ανάπτυξης”, της “προόδου” και του “πολιτισµού” µας που, δυστυχώς, απειλούν µε αφανισµό την ανθρωπότητα: ραδιενέργεια, ηλεκτροµαγνητικά πεδία, κλιματική αλλαγή (φαινόµενο του θερµοκηπίου), τρύπα του όζοντος, όξινη βροχή, σκουπιδότοποι, χηµική εντατική γεωργία, αστικά λύµατα και βιοµηχανικά απόβλητα, πετρελαιοκηλίδες, ηχορύπανση, διοξίνες, σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια (ή τρελές αγελάδες), ατµοσφαιρική ρύπανση (νέφος-καπνοµίχλη, φωτοχηµική ρύπανση), γενετικά τροποποιηµένοιοργανισµοί ή µεταλλαγµένα, πυρκαγιές, καταστροφή των δασών, καταστροφικές επιπτώσεις µεγάλων τεχνικών έργων, υπερεκµετάλλευση φυσικών πόρων, αυτοκίνητο.
Σχεδόν όλα τα παραπάνω, πριν από 60 περίπου χρόνια ήταν άγνωστα και ανύπαρκτα στη χώρα µας, ενώ στις αναπτυγµένες κάποια από αυτά εµφανίστηκαν 20 έως 30 ή και περισσότερα χρόνια νωρίτερα. Όταν, λοιπόν, αυτή η ανάπτυξη ταυτόχρονα εµπεριέχει και την καταστροφή, τότε τι είδους ανάπτυξη είναι και για ποιο πολιτισµό µπορούµε να µιλάµε; Πρόκειται για ανάπτυξη στην υπηρεσία του ανθρώπου ή για µια στρεβλή ανάπτυξη ταγµένη στην υπηρεσία της άκρατης κερδοφορίας;
Στα νεότερα χρόνια, στον ευρωπαϊκό και βορειοαμερικανικό κυρίως χώρο, η τροπή που πήρε ο πολιτισμός επέφερε τη ριζική αλλοτρίωση του ανθρώπου από το περιβάλλον του. Ποια είναι αυτή η τροπή; Ο άνθρωπος δεν εκμεταλλεύεται πια τη φύση για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα “προς το ζην”, αλλά την υπερεκμεταλλεύεται για το “ευ ζην”.
Η βιομηχανοποίηση, το αυτοκίνητο, το πετρέλαιο… όσο προχωρεί η ονομαζόμενη βιομηχανοποίηση, όσο το αυτοκίνητο καταπλημμυρίζει τους δρόμους της γης, όσο τα εργοστάσια πληθαίνουν βγάζοντας από τα πυρίκαυστα σπλάχνα τους μαύρο ακίνητο καπνό, όσο το πετρέλαιο αναδυόμενο από τα βάθη της γης είναι η νέα Αφροδίτη, πλασμένη όχι από τον αφρό των κυμάτων αλλά από στερεοποιημένο μαζούτ, που ανεβαίνει ανάμεσα ουρανού και γης, τόσο ακούμε σπαραχτικότερα την οικουμενική ψυχή να κραυγάζει: τι θα απογίνουμε; Θα χαθούμε καθώς τα ποντίκια αλειμμένα με πετρέλαιο και παραδομένα στην καταστροφή; Άνθρωποι σοφοί συνεδριάζουν παντού και γνωμοδοτούν για το δίκαιο, για την ειρήνη, για την προστασία του περιβάλλοντος, για την ποιότητα ζωής… Έπειτα καταπίνουν τα καυσαέριά τους και πάνε να κοιμηθούν τον ύπνο του δικαίου. Οι παρθένοι, οι απολίτιστοι διατηρούν ακόμη μια ώρα αιθρίας.
H ΟικόΣφαιρα θεωρώντας πολύ σημαντικά τα περιβαλλοντικά προβλήματα, επιδιώκει και μέσα από σχετικά δημοσιεύματα να διεγείρει τις περιβαλλοντικές ανησυχίες των πολιτών και να τους φέρει πιο κοντά της πλαισιώνοντας τις δράσεις της.
