Η ζωή έχει γυρίσματα. Χαρές, λύπες, απογοητεύσεις, ξανά χαρές και για κάποιους σε κάποια στροφή κρύβει έναν εφιάλτη, μια αέναη μάχη. Παιδικός καρκίνος…… Όταν πας να το προφέρεις σου ακούγεται τόσο οξύμωρο, δύο λέξεις που θα έπρεπε να αποκλείονται στην ίδια φράση.
Η εικόνα ενός παιδιού με μία μπαντάνα στο κεφάλι, χωρίς μαλλιά, σε κάνει να θέλεις να ουρλιάξεις, είναι τόσο σκληρή και αφύσικη. Δεν ταιριάζουν τέτοιες εικόνες στα παιδιά, θα έπρεπε να αφορούν μόνο τους ενήλικες. «Όπως όμως δε μπορούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τη ζωή, με τον ίδιο τρόπο δε μπορούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά από το θάνατο…» .
Δύσκολα μπορεί κάποιος να διαχειριστεί ότι ένα παιδί έχει νοσήσει από καρκίνο. Είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε κατάματα αυτό το πολύ σοβαρό πρόβλημα. Ένα παιδί που αγωνίζεται με μια ασθένεια, στη πιο αθώα και ξέγνοιαστη περίοδο της ζωής του, είναι ένα παράδειγμα θάρρους για όλους μας. Στο πρόσωπο αυτών των παιδιών βλέπει κανείς τη δύναμη, την γενναιότητα.
Είναι δύσκολος ο καρκίνος. Ειδικά ο παιδικός καρκίνος. Δεν μπορώ να φανταστώ τι γολγοθάς είναι για τους γονείς να βλέπουν το παιδί τους να ταλαιπωρείται με εξετάσεις, νοσηλείες, θεραπείες, παρενέργειες. Η αγωνία να κορυφώνεται, φόβος , ξενύχτια, θλίψη και ένα μόνιμο “πλάκωμα ” στο στήθος . Η λύπη να γίνεται χαρά και η χαρά αισιοδοξία, ανάλογα με τα αποτελέσματα. Άγρυπνοι φρουροί δίπλα στα παιδιά τους, σηκώνουν τα μανίκια, υπολογίζουν τα όπλα τους και παλεύουν μέχρι να νικήσουν. Γι’ αυτό μου φαίνεται μεγαλειώδες αυτό που κάνουν . Αδικείται όταν προσπαθήσεις να το αποτυπώσεις με λέξεις.
Ο παιδικός καρκίνος διαφέρει από τον καρκίνο των ενηλίκων καθώς έχει διαφορετική εντόπιση , ιστολογικό τύπο αλλά και πρόγνωση. Δεν υπάρχει πρόληψη του καρκίνου στα παιδιά με την έννοια που υπάρχει στους ενήλικες. Γι αυτό είναι μείζονος σημασίας η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση ,τόσο των γονέων αλλά και όλων μας , ώστε να γνωρίζουμε τα πρώιμα συμπτώματα που θα οδηγήσουν στην έγκαιρη διάγνωση της νόσου.
Διογκωμένοι λεμφαδένες ,επίμονος πυρετός ,απότομες αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού, επίμονη κούραση, ανεξήγητη χλωμάδα, πρωινοί πονοκέφαλοι, ψηλαφητή μάζα, πόνος στα οστά ,ας μας αφυπνίσουν .Η έγκαιρη διάγνωση οδηγεί σε ίαση των περισσότερων περιστατικών. Από τα 10 παιδιά που θα νοσήσουν τα 8 θα θεραπευτούν.
Η κατάσταση της πανδημίας έκανε τον αγώνα τους δυσκολότερο, καθώς τα παιδιά αυτά συγκαταλέγονται στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Ίσως τα διαβάζετε όλα αυτά και σκέφτεστε ότι συμβαίνουν σε άλλα παιδιά, σε άλλες οικογένειες ,όμως ο αγώνας κατά του παιδικού καρκίνου πρέπει να γίνει κοινός στόχος. Στο όνομα της κοινωνικής ευαισθησίας, της ευθύνης και της αλληλεγγύης, επιβάλλεται να βοηθήσουμε τα παιδιά που νοσούν ,ώστε να μην νιώσουν την «απειλή της αρρώστιας». Να συστρατευθούμε με τους μαχητές-γονείς και να στηρίξουμε όπως μπορούμε. Από τη συνδρομή μας σε καμπάνιες που στόχο έχουν την ευαισθητοποίηση , μέχρι τη δωρεά μυελού των οστών που μπορεί να τους σώσει την ζωή.
Αυτά τα παιδιά που αγωνίζονται για το δικαίωμα στη ζωή έχουν πολλή, μα πάρα πολλή δύναμη και πείσμα .Οι μικροί αυτοί αγωνιστές, είναι παιδιά όλων μας. Μάθετε για τον αγώνα τους και ανατρέψτε τις προτεραιότητές σας. Έχουν ανάγκη από την προσοχή μας και το έμπρακτο ενδιαφέρον μας. Ας γίνει ο καθένας μας το κομμάτι σε ένα ανθρώπινο πάζλ, δεμένο με ένα βασικό θέμα, τον αγώνα κατά του παιδικού καρκίνου. Τα παιδιά πρέπει να γίνουν καλά, ας τα στηρίξουμε όλοι …….«γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Γράφει η Λία Ρογγανάκη, Γενική–Οικογενειακή Ιατρός, Πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων της Περιφέρειας Θεσσαλίας
