Πριν από λίγες μέρες η Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας (ΔΠΚ) δέχτηκε μια καινούρια δωρεά ενός έργου του ζωγράφου Ανδρέα Δεβετζή. Ο Ανδρέας Δεβετζής (Αθήνα, 1954) σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (Ζωγραφική με τον Γιάννη Μόραλη και Σκηνογραφία με τον Βασίλη Βασιλειάδη). Με υποτροφία της ΑΣΚΤ συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι (Ζωγραφική στην École Nationale Supérieure des Beaux–Arts και Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Paris X). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως ζωγράφος, σκηνογράφος, καθηγητής σχεδίου και ζωγραφικής. Έχει επίσης ασχοληθεί με τη χαρακτική και τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα ποιητικών συλλογών και έχει εικονογραφήσει διάφορα έντυπα. Από το 1985 ως έως το 1995 δούλεψε σαν σκηνογράφος σε παραγωγές της Ελληνικής Τηλεόρασης και του Κινηματογράφου. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Γαλλία, Η.Π.Α., Γερμανία, Ολλανδία, Αυστραλία).
Ο ζωγράφος επέλεξε για την ΔΠΚ το έργο του: συνοικία στο κέντρο (2014, ελαιογραφία σε καμβά, 86 x 110 εκ.). Το έργο αυτό παρουσιάστηκε σε έκθεσή του με τον γενικό τίτλο ‘’Σώματα Ανθρώπων – Σώματα Κτιρίων΄΄ (Δημοτική Πινακοθήκη ΛΕΦΑ, Παλαιό Ψυχικό, 2015). Προέρχεται από μεγάλη θεματική ενότητα, με την οποία ο καλλιτέχνης ξεκίνησε να ασχολείται περίπου από το 2008, έκτοτε επανέρχεται συχνά και αφορά την ερμηνεία του αστικού τοπίου.
Μοντέρνα αρχιτεκτονική με γκρίζες ογκώδεις πολυκατοικίες σε συνομιλία με τεράστιες περιοχές ουρανού, σύννεφα και εναέρια καλώδια. Αέρινα και γήινα χρώματα που εναλλάσσονται. Αποσπασματική απόδοση και απροσδόκητο καδράρισμα. Κοντινό πλάνο και μεγάλο βάθος πεδίου. Χαρακτηριστικές λεπτομέρειες και η απόδοση της γενικής αίσθησης. Φωτεινές περιοχές κι άλλες σκεπασμένες από εκτεταμένες σκιές ή βουβές ανακλάσεις. Δραματικότητα, ένταση και ηρεμία σε σημείο ευαίσθητης ισορροπίας. Η αναπνοή της μοναξιάς και της εγκατάλειψης ενός τοπίου οικείου και απόμακρου μαζί. Ήρεμη και επιμελημένη τεχνική διαπραγμάτευση. Αισθαντικότητα και τρυφεράδα. Η ερημιά ενός πολύβουου τοπίου που μεγαλώνει παράλληλα με την εμπέδωση της ελληνικής κρίσης. Η αστική τοπιογραφία σαν σκηνογραφία της καθημερινότητας.
«Τί με τράβηξε στις πολυκατοικίες;» διερωτάται ο καλλιτέχνης και ο ίδιος συνεχίζει «Η σάρκα τους. Τις βλέπω σαν σώματα. Όπως το ανθρώπινο σώμα που φθείρεται, έτσι και τα κτίρια κουβαλούν στις προσόψεις τους όλο το βίωμα και την ιστορία τους».
Το έργο εμπλουτίζει την εικαστική συλλογή της ΔΠΚ με ένα σχόλιο για το τοπίο και τις όψεις της σύγχρονης καθημερινότητας.
Η Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας θα ήθελε να ευχαριστήσει τον καλλιτέχνη για την εμπιστοσύνη και την γενναιοδωρία του.
