Διατηρώ στο σπίτι μου την χελιδονοφωλιά και κάθε μέρα ρωτάω τα άλλα πουλιά. Μην είδατε την χελιδόνα μου που έλαμπε από ομορφιά, είχε φωνή αηδονιού, έλαμπαν τα φτερά ,το σήμα της νίκης σχημάτιζε με την ουρά. Άνοιξη δεν μπορώ να χαρώ, μου μάτωσε η καρδιά, είναι νεκρή δίχως αυτή.
Όλα με κοίταζαν περιφρονητικά και ένα σταμάτησε αγριεμένο να με κοιτά.
Έχεις το θράσος να ρωτάς φονιά. Όλοι οι άνθρωποι είστε εχθρικοί με τα πουλιά.
Αλλά τι λέω μήπως και μεταξύ σας δεν είστε εχθροί. Γνωρίζω και θα σου τι απέγινε η χελιδόνα σου για να πονέσεις και εσύ. Πέθανε από λύπη σε ένα καράβι με πρόσφυγες και δεν άντεξε όταν κάποια στιγμή είδε να πνίγονται μικρά παιδιά.
Καθημερινά σκοτώνετε τι ζωή και αν και θεωρείστε το μοναδικό λογικό ον δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τη μεγάλη ζημιά που κάνετε στη φύση κάθε στιγμή.
Είστε ένα δημιούργημα δίχως τιμή. Δημιουργείτε όμως σας αρέσει περισσότερο η καταστροφή.
Μια τελευταία ερώτηση, τα άλλα χελιδόνια, τι απέγιναν, ήταν πάρα πολλά.
Έκαναν λάθος, ταξίδευαν με πλοία που νόμιζαν φιλικά, όμως ήταν πολεμικά.
Γέμισαν οι θάλασσες από αυτά . Μόλις άρχισαν πυραύλους να εκτοξεύουν, σκοτώθηκαν και τα χελιδόνια και ένας θεός γνωρίζει τι άλλα είχαν εξοντωθεί μόνο εκείνη τη στιγμή.
Θάλασσα της ζωής πηγή, φαρέτρα όπλων έγινες και εσύ, κάνε το θαύμα σου να βυθιστούν, δίχως όμως άνθρωποι να πνιγούν.
