Πάνε ήδη κάμποσα χρόνια που ακούμε κυβερνήσεις να ευαγγελίζονται την «πράσινη ανάπτυξη» και την απαλλαγή από τα ορυκτά καύσιμα. Και για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου όλες τους στηρίχθηκαν και στηρίζονται στις ΑΠΕ και κυρίως σε ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά, σε μεταβλητές, δηλαδή, πηγές ενέργειας, η αξιοποίηση της τυχαίας και στοχαστικής παραγωγής των οποίων βρίσκεται αλλά και θα βρίσκεται, με βάση στοιχεία και μελέτες του ίδιου του ΑΔΜΗΕ και του ΕΣΕΚ, σε απόλυτη εξάρτηση από συμβατικές πηγές. Και στις τελευταίες συγκαταλέγονται, βέβαια, και τα ορυκτά καύσιμα, από τα οποία, υποτίθεται, θέλουμε να απαλλαγούμε!!!
Ευαγγελίζονται, ακόμα, την πράσινη ανάπτυξη στηριζόμενες στην πενιχρή ενέργεια του ενός και δύο MW από τα καταστροφικά για το περιβάλλον μικρά υδροηλεκτρικά, χάριν των οποίων οι επενδυτές του χώρου ισχυρίζονται πως «…όποιος θέλει νερό για τον κήπο του, τώρα πρέπει να έρθει σε μένα, γιατί εγώ έχω τώρα τα δικαιώματα», με ότι συνειρμούς αυτό μπορεί να προκαλεί για το μέλλον του νερού, ως φυσικού και δημόσιου αγαθού.
Ουτοπία, λοιπόν, η επίτευξη του στόχου της «πράσινης ανάπτυξης» με τα παραπάνω μέσα;
Προφανώς, ναι!! Αυτό είναι που δείχνει η ίδια η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που, πέρα από τις διαπιστωμένες, πλέον, τεράστιες και μη αναστρέψιμες περιβαλλοντικές καταστροφές και τη δέσμευση του φυσικού και υδάτινου πλούτου, που προκαλούν οι παραπάνω ΑΠΕ, μαρτυρά και ότι αυτές, εξαιτίας της τυχαίας και στοχαστικής παραγωγής τους και με πλήρως εξαρτημένη την όποια αξιοποίησή τους από τις εισαγωγές λιγνιτικού και πυρηνικού ρεύματος από γειτονικές χώρες αλλά και από το εισαγόμενο φυσικό αέριο (ορυκτό καύσιμο κι αυτό, θυμίζω), καθίστανται παντελώς αναξιόπιστες για την αυτόνομη και ασφαλή ηλεκτροδότηση της χώρας.
Εκτός, βέβαια, κι αν αυτό δεν ενδιέφερε ποτέ και ούτε ενδιαφέρει πραγματικά κανέναν….
Δυστυχώς και με βάση τα σημερινά δεδομένα, το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν οι ανεμογεννήτριες, τα φωτοβολταϊκά και τα μικρά υδροηλεκτρικά (οι μορφές ΑΠΕ που κυρίως προωθούνται σήμερα στη χώρα μας) είναι οι τεράστιες περιβαλλοντικές καταστροφές στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος, η δέσμευση του πολύτιμου και διαρκώς συρικνούμενου φυσικού και υδάτινου πλούτου μας, η πλήρης ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από το εισαγόμενο φυσικό αέριο και τις εισαγωγές ρεύματος.
Συμβάλουν, ακόμα, καθοριστικά στο πανάκριβο ρεύμα, που όλοι μας πληρώνουμε, και χαρίζουν αμύθητα κέρδη στους μεγαλοεργολάβους του χώρου, που από τη μία κερδοσκοπούν με τις ΑΠΕ και από την άλλη μας κουνούν το δάχτυλο, λέγοντας πως «…εμείς σας τα λέγαμε από χρόνια ότι μόνο με ΑΠΕ δεν πάμε πουθενά»!!
Αποτελεί, άραγε, «πισογύρισμα» το να βλέπεις την αλήθεια και την πραγματικότητα και να προσαρμόζεσαι μ’ αυτές; Σαφώς και όχι, εκτιμώ. Γι’ αυτό και όποιος θέλει να τολμήσει πραγματικά στο ζήτημα «περιβάλλον – ενέργεια – ΑΠΕ», επιβάλλεται και να το προσεγγίσει ρεαλιστικά.
Και ο ρεαλισμός εδώ επιβάλλει απαλλαγή από αγκυλώσεις και απαγκίστρωση από πολιτικές και πρακτικές, που αποδεδειγμένα αποδείχθηκαν ανεπαρκείς να πετύχουν τους στόχους που ευαγγελίστηκαν και ευαγγελίζονται για την πραγματική προστασία του περιβάλλοντος.
Επιβάλλει συγκεκριμένο, σύγχρονο και προσαρμοσμένο αποκλειστικά στις ανάγκες της χώρας ενεργειακό σχεδιασμό, που να αναγνωρίζει τις ιδιαιτερότητες και τις αδυναμίες των ΑΠΕ και να εγγυάται την ενεργειακή μας αυτάρκεια και ανεξαρτησία αλλά και το ηλεκτρικό ρεύμα ως φθηνό και προσιτό σε όλους δημόσιο αγαθό.
Και στα πλαίσια των παραπάνω, επιβάλλει και να μη δαιμονοποιούμε καμία μορφή ηλεκτροπαραγωγής, όπως ήδη κάνουν και πολλές άλλες χώρες ανά την Ευρώπη και τον κόσμο, που κάθε άλλο παρά διστάζουν να συμπεριλάβουν στις λύσεις που αναζητούν για την κάλυψη των ενεργειακών τους αναγκών και την εκσυγχρονισμένη χρήση συμβατικών πηγών ενέργειας. Άλλωστε, δεν είναι, φαντάζομαι, λιγότερο επικίνδυνο για το περιβάλλον (και όχι μόνο) το εισαγόμενο στη χώρα μας από τα Σκόπια λιγνιτικό ρεύμα ή αυτό από το πυρηνικό του Κοζλοντούι.
Επιβάλλει, ακόμα, σύγχρονο χωροταξικό σχεδιασμό, με πλήρη σεβασμό στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, που σήμερα τηρείται κατά το δοκούν, και την υιοθέτηση πρακτικών για την πραγματική προστασία του περιβάλλοντος, των βουνών μας, των ρεμάτων και ποταμών μας αλλά και κάθε μορφής φυσικού μας πλούτου, ως αναγκαίου για την παραγωγική διαδικασία και την ίδια την επιβίωσή μας αγαθού.
Μέσα σ’ αυτά, λοιπόν, και μέσω αυτών πρέπει να αναζητήσουμε τους παράγοντες που, σε απόλυτη αρμονία με την αλήθεια και την πραγματικότητα, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εκείνη τη γνήσια οικολογική και περιβαλλοντική συνείδηση, ικανή να οδηγήσει και στην πραγματική προστασία του περιβάλλοντος, ως βασικού μοχλού μιας πραγματικά πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης.
Γράφει ο Γιώργος Δ. Καραβίδας, Νομικός, Υποστράτηγος ε.α. (ΝΟΜ), πρ. αιρετός ΤΑ, ιδρυτικό μέλος και μέλος ΔΣ διάφορων περιβαλλοντικών κινημάτων.
