Μια φορά και ένα καιρό ένας γεωργοκτηνοτρόφος σε ορεινό χωριό είχε στη δούλεψη του ένα γαίδαρο και ένα μουλάρι. Μερικές στιγμές παρατηρώντας τα σε ώρα εργασίας σκεπτότανε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέπτονται ο γάιδαρος και το μουλάρι.
Ολημερίς κουβαλάνε αγόγγυστα τα βαριά φορτία που τους φορτώνω και το βράδι
πηγαίνουν χαρούμενα στο στάβλο για να φάνε το σανό που τους προσφέρω πολλές φορές δίχως καρπό. Το ότι ο θεός έπλασε τα ζώα για να εξυπηρετούν τον άνθρωπο δεν είναι σωστό, γιατί όλα τα ζώα πλάστηκαν να ζουν ελεύθερα και στη συνέχεια ο άνθρωπος τα εξημέρωσε για να τα εκμεταλλεύεται.Τι να πω, μάλλον τους λείπει μυαλό.
Από την άλλη ο γάιδαρος και το μουλάρι έλεγαν συζητώντας.
Τι μαρτυρική ζωή περνάει το αφεντικό, έλεγε το μουλάρι. Ολόκληρη την ημέρα αγωνίζεται και πάλι συνεχώς παραπονείται πως δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Τον λυπάμαι όταν τον βλέπω να κάθεται και να δηλητηριάζει τον εαυτό του ρουφώντας καπνό και πίνοντας αλκοόλ .Απορώ πως η φύση έπλασε το ον αυτό.
Στη θέση του δεν θα άντεχα λεπτό.
Συμφωνώ είπε ο γάιδαρος, ούτε εγώ θα μπορούσα να ζήσω όπως το αφεντικό.
Τα παιδιά του για να μπορούν να ζουν πρέπει να τα φροντίζει για χρόνια αρκετά.
Κοίταξε τα δικά μου, από την πρώτη ημέρα τρέχουν και χοροπηδούν. Τι να πω βασανίζεται πολύ.
Πρέπει κάτι να κάνουμε για να βοηθηθεί.
-Σαν τι ;
-Πρέπει να του εμφυσήσουμε μερικά από τα δικά μας χαρακτηριστικά.
Υπομονή, απάθεια, αντοχή, αναλγησία και άλλα πολλά.
Μίλησαν στο αφεντικό και βρήκε την ιδέα καλή. Άρχισαν να τον εκπαιδεύουν
και σιγά σιγά, μετά από χρόνια πολλά ,γέμισε ο κόσμος με ανθρώπους με αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτοί προόδευαν, ανέβαιναν ψηλά και ζούσαν πολύ καλλίτερα από τους άλλους ανθρώπους.
Πολλοί τους χαρακτήριζαν γαιδούρια αλλά αυτοί δεν νοιάζονταν καθόλου.
Το μόνο που τους απασχολούσε ήταν τους άλλους να κοροιδεύουν, να πλουτίζουν και να καλοπερνούν.
