Μου διηγήθηκαν μια ενδιαφέρουσα και διδακτική ιστορία, ρωτώντας στο τέλος τη γνώμη μου. Σε μία συμπαθή χώρα της Κεντρικής Αφρικής – που δεν φημίζεται για τη δημοκρατία της – όλα πήγαιναν όπως τα ήθελαν οι τοπικοί άρχοντες. Χρόνια στην εξουσία, έμαθαν καλά πως να χειρίζονται τον κόσμο. Κυβερνούσαν με αδιαφάνεια, έβρισκαν τους πόρους για να χρηματοδοτούν στοχευμένα διαύλους ενημέρωσης και μέσω αυτών οι κάτοικοι μάθαιναν ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι είναι πολύ τυχεροί που έχουν αυτούς στο τιμόνι.
Αυτή την νιρβάνα την χάλασε μια τροπική καταιγίδα. Απροετοίμαστοι, οι διοικούντες, με ακαθάριστα ποτάμια, κακοφτιαγμένα αναχώματα, άγνοια συμπεριφοράς του νερού, είδαν από τη μια στιγμή στην άλλη να πλημμυρίζει η περιοχή και να προκαλούνται τεράστιες ζημιές.
Στην αρχή κρύφτηκαν για να γλυτώσουν από την μανία των ντόπιων που είδαν το λιγοστό βιός τους να χάνεται και βγήκαν στους δρόμους με τα φτυάρια και τις αξίνες. Σιγά σιγά βγήκαν από το καβούκι τους και τα έριξαν όλα στο Θεό, που έβρεξε πολύ για να τους τιμωρήσει για τις αμαρτίες τους.
Ήρθε εκπρόσωπος του κράτους, είδε την μανία του κόσμου και θορυβήθηκε. Παρά τα λιγοστά έσοδα της Αφρικάνικης χώρας, έδωσε καλά λεφτά για να ανασυνταχτεί η περιοχή.
Καταχάρηκαν οι διοικούντες. Ευκαιρία για ρεμούλα είπαν. Θα ξοδέψουμε τα λεφτά όπως θέλουμε εμείς σκέφτηκαν. Θα δώσουμε τα έργα σε φιλαράκια, θα παίρνουμε και μείς το μεράδι μας και αν δεν φτάσουν τα λεφτά δεν πειράζει, θα ζητήσουμε κι άλλα.
Άρχισε το γλέντι, παντού ανακοινώσεις για πλήρεις αποκαταστάσεις, για τη στοργή τους για τους κατοίκους, για την ταχύτητα αντίδρασης. Άλλωστε τα μέσα για τη διοχέτευση των πληροφοριών υπήρχαν. Οι δουλειές δίνονταν στους φίλους και μυημένους κάτω από τη μύτη των κατοίκων που δεν μάθαιναν τι πραγματικά συμβαίνει.
Και εκεί που οι διοικούντες πίστευαν ότι έπεισαν το κόσμο ότι όλα τα κάνουν καλά, ήρθαν δυο τρεις βροχούλες και κινδύνεψαν και πάλι. Χρειάστηκε να ξενυχτήσουν έξω από τις καλύβες τους. Είδαν λοιπόν ότι πολλά λόγια ειπώθηκαν, πολλά λεφτά ξοδεύτηκαν και λίγα έγιναν.
Ένας από αυτούς άρχισε να ψάχνει, να διαπιστώσει αυτό που κυκλοφορούσε από χείλη σε χείλη.
Σε αυτές τις κλειστές κοινωνίες οι άνθρωποι μιλάνε. Ακόμη και αυτοί που ευνοήθηκαν. Συνήθως μαλώνουν γιατί κάποιοι είναι πιο ευνοημένοι. Έτσι δεν δυσκολεύτηκε πολύ.
Βρήκε τουλάχιστον εφτά περιπτώσεις.
Ένας είπε: Κάντε κάτι, μας έχουν ξεζουμίσει, αυτά ούτε πριν πενήντα χρόνια δεν γίνονταν. Ο άλλος: μην βλέπετε πόσα υπογράφω, τα μισά από αυτά εισπράττω. Ο τρίτος: τον αλήτη θέλει να του πάμε τα λεφτά στο σπίτι, αυτός παίρνει περισσότερα από μας. Ο τέταρτος που δανείστηκε να κάνει τα έργα, αλλά λεφτά δεν έβλεπε: αυτοί καλά πήραν τα δικά τους εμείς πότε θα πληρωθούμε; Ο πέμπτος: πήγα σε έναν και δεν μου έδωσε δουλειά, πήγα στον άλλο και μου έδωσε. Έδωσα και γω το κατιτίς μου, αλλά ευχαριστημένος είμαι. Ο έκτος όταν του είπαν ότι κάποιος συνάδελφός του, είπε ότι έδωσε λεφτά για να πάρει δουλειά, απάντησε: Ρε τον άχρηστο που τα μαρτυράει και εγώ έδωσα αλλά δεν μιλάω. Ο έβδομος είπε: τι θέλετε να κάνουμε, επαγγελματίες είμαστε, όπως μας βαρούν χορεύουμε.
Μετά από αυτά προσπάθησε να σταματήσει το κακό.
Έστειλε μηνύματα στον πιο σημαντικό τοπικό εκπρόσωπο του μεγάλου φυλάρχου πιστεύοντας ότι θα βρει συμπαράσταση. Η απάντηση ήταν, ξέρω πολύ περισσότερα από αυτά, αλλά….
Απευθύνθηκε σε αυτούς που θέλουν να πάρουν την κυβέρνηση. Πήρε υποσχέσεις. Δεν ησύχασε όμως. Οι υποσχέσεις δίνουν ελπίδα, οι πράξεις δίνουν λύση. Επέμεινε να ενημερωθεί ο κόσμος. Σκέφτηκε ότι μόνο αυτοί αν ξυπνήσουν μπορεί να γίνουν καλύτερα τα πράγματα.
Στο τέλος με ρώτησαν. Φανταζόμαστε ότι εδώ που έχετε προηγμένη δημοκρατία αποκλείεται να συμβαίνουν παρόμοια περιστατικά.
Απάντησα για τον καιρό. Είναι πολύ κρύος ακόμη, αργεί η άνοιξη.
Γράφει ο Φώτης Αλεξάκος, πρώην Νομάρχης και Δήμαρχος Καρδίτσας
