-Ζωή σε σας Σοφοκλή. -Ευχαριστώ πολύ. Πάρε ένα αμυγδαλωτό. – Ευχαριστώ. Όμως η μνήμη μου δεν με βοηθά, δεν θυμάμαι εδώ και λίγα χρόνια να έχασες κάποιο πρόσωπο συγγενικό.
-Το περιβάλλον χάσαμε Παντελή και σιγά -σιγά χανόμαστε και εμείς. Διαβάζουμε καθημερινά πως νέοι άνθρωποι πέφτουν σαν τα κοτόπουλα χωρίς ένδειξη για κάποιο πρόβλημα υγείας. Και δυστυχώς δεν ζωντανεύουν οι νεκροί. Αναφέρομαι στο περιβάλλον.
– Μήπως οι υπεύθυνοι συνετισθούν την ύστατη στιγμή.
– Δεν θα κάνουν τίποτα, μόνο δηλώσεις απατηλές .Είχα γράψει από πέρυσι ότι εξαφανίζονται και τα αποδημητικά. Άκουσες φέτος χελιδόνια να κελαηδούν;
– Ούτε είδα ούτε άκουσα , εξαφανίζονται και αυτά. Μήπως Σοφοκλή, ακραία βέβαια η σκέψη μου, ένας παγκόσμιος πόλεμος θα βοηθούσε το περιβάλλον να σωθεί;
-Πως;
-Θα εκλείψουν οι άνθρωποι οι καταστροφικοί και σε πεντακόσια χρόνια το περιβάλλον τις ισορροπίες του θα ξαναβρεί. Τι είναι πεντακόσια χρόνια για την αιώνια φύση, σαν μια στιγμή.
– Δεν το σκέφτηκα, μπράβο σου. Τώρα κατάλαβα ότι έχουν δίκιο οι ηγέτες
που καθημερινά ρίχνουν όλο και περισσότερο λάδι στη φωτιά.
-Αιωνία η μνήμη.
-Ποιων;
-Του περιβάλλοντος ,των ηγετών και όλων ημών.
Ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί.
-Τον είχες δίπλα σου ποτέ και παραπονείσαι ότι σε εγκατέλειψε.
