Δύο Έλληνες, εκ των οποίων ο ένας Θεσσαλός, είναι οι πρώτοι ορειβάτες που πάτησαν σε μια απάτητη (μέχρι πρότινος) κορυφή των Ιμαλαϊων. Ο λόγος για τον Νίκο Κρούπη, ο οποίος κατάγεται από τα Τρίκαλα και εργάζεται στο Μουζάκι Καρδίτσας, που μαζί με τον Ορέστη Μήτρου-Κιντή, πριν από έναν μήνα περίπου, κατάφεραν να πατήσουν πρώτοι στη δυσπρόσιτη κορυφή Nya Kangri (με υψόμετρο 6.496μ.) φέρνοντας στην ελληνική ορειβατική κοινότητα μια μεγάλη επιτυχία με παγκόσμιο αντίκτυπο και πετυχαίνοντας έναν στόχο για τον οποίο ο Νίκος Κρούπης επιχειρεί στα Ιμαλάϊα από το 2016.
Η όλη επιχείρηση διήρκεσε 8 ημέρες κατά τη διάρκεια των οποίων ο καιρός ήταν με το μέρος τους.
Ο Νίκος Κρούπης μίλησε αποκλειστικά, το μεσημέρι της Πέμπτης 22 Αυγούστου, στο Ηχόραμα 100,8 και στην εκπομπή «Μεσημεριανό Μαγκαζίνο» (καθημερινά 14:00 – 15:00) με τη Βάσω Μπαλαμπάνη και μοιράστηκε μαζί μας την ξεχωριστή αυτή εμπειρία ζωής που βίωσε.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Νίκου Κρούπη στο Ηχόραμα 100,8 έχει ως εξής:
Ερώτηση: Μιλήστε μας γι ΄ αυτή τη μοναδική εμπειρία. Πόσο καιρό το προσπαθούσατε; Υπό ποιες συνθήκες έγινε η ανάβαση και πως φθάσατε τελικά στο στόχο σας;
Απάντηση: Αυτή η κορυφή είχε σημαδευτεί εδώ και πολλά χρόνια. Την είχα εντοπίσει πριν από δέκα και πλέον χρόνια, διαβάζοντας κάποια άρθρα και τις προσπάθειες που είχαν γίνει το 2008.
Με εντυπωσίασε αυτή η χιονισμένη πυραμίδα της κορυφής και το έβαλα στο μυαλό μου.
Οπότε, έχω από το 2016 που κάναμε την πρώτη απόπειρα να προσεγγίσουμε την κορυφή και ακολούθησαν και οι επόμενες.
Δηλαδή, έχω μια μεγάλη ιστορία. Ήταν η τέταρτη προσπάθεια.
Μας είχε μείνει σαν κάτι το απροσπέραστο σαν στόχο και βαλθήκαμε να το καταφέρουμε.
Με επανειλημμένες προσπάθειες όπου κάθε φορά που προσπαθούσαμε να βρούμε τον δρόμο για την κορυφή και τελικά τα καταφέραμε στην τέταρτη αυτή προσπάθεια.
Ερώτηση: Πόσο δύσκολο ήταν το εγχείρημά σας αυτό; Ποιες ήταν οι ιδιαίτερες δυσκολίες και συνθήκες με τις οποίες είχατε να αναμετρηθείτε;
Απάντηση: Πρώτα από όλα, σε τέτοια βουνά, υπάρχουν διάφορες συνθήκες που το κάνουν δύσκολο, συγκριτικά με το ανάγλυφο της χώρας μας.
Πρώτον, έχουμε ψηλά βουνά, έχουμε το θέμα της έλλειψης οξυγόνου, πρέπει να περάσουν κάποια στάδια εγκλιματισμού για να προσεγγίσεις την κορυφή και να αρχίσεις να σκαρφαλώνεις εκεί.
Άλλη δυσκολία είναι η χώρα. Είμαστε στα σύνορα όπου είμαστε στην Ινδία, στα σύνορα με Θιβέτ και Πακιστάν, που είναι λίγο δυσπρόσιτο και αφιλόξενο για τους ξένους.
Επιπλέον, ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν η προσέγγιση της κορυφής από τη νότια πλευρά όπου έπρεπε να περάσουμε ένα πολύ μεγάλο χείμαρρο.
Αυτός ήταν και ο λόγος που παλαιότερα δεν είχαμε δοκιμάσει γιατί η ποσότητα του νερού ήταν πολύ μεγάλη και δεν μπορούσαμε να διασχίσουμε τον χείμαρρο αυτό από την πλευρά που βρίσκεται το βουνό και να ξεκινήσουμε το σκαρφάλωμα.
Από εκεί και μετά, όταν προσεγγίζεις την κορυφή, όπως τη φθάσαμε, από τη νότια πλευρά, έχει και ένα ανάγλυφο λόγω του παγετώνα, με πέτρες μετακινούμενες πάνω στον πάγο, το οποίο δυσκολεύει λίγο την πρόσβαση, αλλά, στη συνέχεια, το να σκαρφαλώσεις πάνω, ενώ μέχρι τα 6.000 μέτρα ήταν σχετικά τεχνικά, όχι κάτι το ιδιαίτερο, μετά η κλίση ήταν αρκετά μεγάλη και τα τελευταία 500 μέτρα υψομετρικά ήταν καθαυτού αναρρίχηση μέχρι να φθάσουμε στην κορυφή.
Αναρρίχηση πάνω σε πάγο καθώς ήταν τελείως παγωμένη η πλαγιά.
Ο πάγος αυτός είναι παγωμένος από πολλά έτη. Δεν είναι κάτι το οποίο έχει δημιουργηθεί τώρα.
Και ήταν ένας ισχυρός διαφανής πάγος που μετά βίας σκαρφαλώναμε τα εξαρτήματα και τις αξίνες που έχουμε για να μπορούμε να σκαρφαλώνουμε σε τέτοιες πλαγιές.
Ερώτηση: Και έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή όπου καταφέρνετε τον στόχο, που φθάνετε στην κορυφή. Ποια είναι τα συναισθήματα που σας διακατέχουν εκείνη τη στιγμή, όταν συνειδητοποιείτε το μέγεθος της προσπάθειας, της επιτυχίας, και τι αντικρίζετε;
Απάντηση: Η αλήθεια είναι ότι και από κάτω όταν βρίσκεσαι και το κοιτάς, όταν κοιτάς την κορυφή και λες ότι τώρα είναι ώρα για την προσπάθεια, το μυαλό σου είναι πως θα καταφέρεις να φθάσεις την κορυφή.
Αλλά στην πραγματικότητα, σχεδόν δεν αισθάνθηκα τίποτα φθάνοντας στην κορυφή, με την έννοια ότι εντάξει, νιώθεις μια πρόσκαιρη χαρά.
Τα λεπτά που μείναμε ήταν πολύ λίγα λόγω του ότι, ήδη, είχαμε 12 ώρες που σκαρφαλώναμε συνεχόμενα.
Αλλά δε ήταν αυτό γιατί όταν φθάσεις εκεί πάνω, το μόνο που σκέφτεσαι είναι ΄΄Τώρα, πως θα κατέβω’’!!!
Η επιστροφή είναι πάρα πολύ δύσκολη γιατί θα πρέπει να κρέμεσαι από ειδικά τα οποία χρειάζεσαι για να κατέβεις το βουνό και, επειδή όλες αυτές τις ώρες η κούραση έχει συσσωρευτεί, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για λάθη, λάθη από απροσεξία και να φθάσεις στο μοιραίο.
Οπότε, πραγματικά χάρηκα την κορυφή και γύρισα και την κοιτούσα ξανά όταν φθάσαμε σε ένα σχετικά ομαλό πεδίο όπου δεν υπήρχε αυτός ο έντονος κίνδυνος για κάποια πτώση και τα λοιπά.
Και στην κορυφή το χαίρεσαι αλλά είναι κάτι το στιγμιαίο.
Μείναμε για 4 με 5 λεπτά στην κορυφή γιατί ήταν αδύνατον να μείνουμε περισσότερο και λόγω του κρύου γιατί είχε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες αλλά και λόγω των συνθηκών καθώς ήμασταν κρεμασμένοι σε μια κοφτερή κορυφή και δεν είχαμε χρόνο να σταθούμε όρθιοι.
Ήταν τόσο απότομη και αιχμηρή που δεν υπήρχε χώρος για κάτι παραπάνω.
Ερώτηση: Είναι συγκλονιστική η περιγραφή σας και φαντάζομαι ότι όλο αυτό το εγχείρημα, πέρα από τη σωστή προετοιμασία, χρειάζεται και πολύ υπομονή αλλά και επιμονή. Έτσι είναι;
Απάντηση: Ακριβώς αυτό είναι που οδηγεί σε αυτή την επιτυχία.
Γιατί με το που πάμε σε τέτοιου είδους βουνά, τα οποία είναι ανεξερεύνητα, δεν έχουν πάει άλλοι άνθρωποι τόσο ψηλά, δεν γνωρίζουμε καν τη διαδρομή.
Τώρα που πηγαίναμε, φθάναμε σε ένα δύσκολο σημείο, σε κάποιο αδιαπέραστο σημείο από τη βόρεια πλευρά, που είχαν γίνει οι πρώτες απόπειρες το 2016 και μετά το 2022, όπου ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε για την κορυφή.
Αυτό δεν το γνωρίζαμε πριν. Ήμασταν οι πρώτοι που φθάναμε εκεί, οπότε πάντα υπάρχει αυτή η περίπτωση και αυτή η πιθανότητα ότι το να ανέβεις το βουνό είναι πολύ μικρή και πάντα μπορεί να έρθεις αντιμέτωπος με κάτι πολύ δύσκολο και αδιαπέραστο.
Αλλά αυτή η επιμονή και αυτή η υπομονή που δείξαμε σε όλες αυτές τις προσπάθειες, μας έκανε τελικά να καταφέρουμε να φθάσουμε στην κορυφή.
Ερώτηση: Εσείς είναι πολλά χρόνια που ασχολείστε με την ορειβασία. Πως ξεκίνησαν όλα; Ποια ήταν η πρώτη σας προσπάθεια;
Απάντηση: Εγώ συμπληρώνω τώρα 35 χρόνια που ασχολούμαι με την ορειβασία και έχω 25 χρόνια που ανεβαίνω σε βουνά του εξωτερικού.
Από μικρό παιδί, επειδή είμαι από την Ελάτη Τρικάλων, και μεγάλωσα στις πλαγιές του Κόζιακα, το όνειρό μου ήταν να φθάσω στην κορυφή του Κόζιακα.
Ο μικρότερος στόχος ήταν αυτός, το 1990, και σιγά-σιγά φθάνοντας στην κορυφή, μου φάνηκε σαν κάτι μεγάλο και στη συνέχεια – παιδιά τότε ήμασταν – ο σκοπός ήταν πως θα ανέβουμε απέναντι, πως θα φθάσουμε ψηλότερα και, καθώς τα χρόνια περνούσαν, το μυαλό μας ήταν αυτό, πως θα φθάσουμε όλο και ποιο ψηλά, σε κάτι πιο μακρινό, μια άλλη πρόκληση.
Κάπως έτσι περπάτησα πολλά βουνά της Ελλάδας τη δεκαετία του ΄ 90 μέχρι το 2000.
Ανέβηκα στον Όλυμπο και, στη συνέχεια, σαν φοιτητής, έκανα και κάποιες Σχολές αναρρίχησης, και μετά ξεκίνησαν να πηγαίνω και στο εξωτερικό και να εξελίσσομαι.
Ερώτηση: Πάντως, είναι μια μοναχική δραστηριότητα αυτή θα μπορούσαμε να πούμε. Είναι ο ορειβάτης και το μεγαλείο της φύσης. Κάπως έτσι είναι;
Απάντηση: Ναι. Είναι μοναχική. Αλλά το είδος της αναρρίχησης που κάνουμε εμείς και που ουσιαστικά είμαστε μόνο εμείς και το βουνό, στην πραγματικότητα δένεσαι πολύ με τους συνορειβάτες.
Η ζωή σου εξαρτάται από εκείνου όπως και η δική του από εσένα.
Ένας λάθος χειρισμός δικός σου μπορεί να αποβεί μοιραίος σε εκείνον.
Οπότε, δημιουργούνται κάποιες σχέσεις πολύ έντονες μεταξύ των αναρριχητών.
Και στην πάροδο των χρόνων, μετά από τόσες αποστολές που έχω πάει, οι σχέσεις που δημιουργούνται είναι τόσο ισχυρές που είναι για πάντα.
Με μερικούς ανθρώπους, δηλαδή, με τους οποίους έκανες μια ανάβαση πριν από 15 χρόνια, τους συναντάς μετά από χρόνια και είναι λες και ήσασταν μαζί μια ολόκληρη ζωή.
Γιατί είναι τόσο έντονες οι συνθήκες, είναι τόσο μεγάλη η ένταση που ζεις, που παραμένουν χαραγμένες πάντα με έναν μοναδικό τρόπο.
Ερώτηση: Τι είναι για εσάς, με δυο-τρεις λέξεις, η ορειβασία; Τι σημαίνει για εσάς αυτή η ενασχόληση;
Απάντηση: Για εμένα η ορειβασία είναι εκεί που αισθάνομαι χαρούμενος.
Νιώθω ελεύθερος και είμαι εκεί που προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου.
Δηλαδή, βλέπεις τις δυνάμεις σου, το τι μπορεί να κάνεις.
Είναι σαν μια αναζήτηση του εαυτού μου.
Ερώτηση: Και, κλείνοντας, ποιος είναι ο επόμενος στόχος σας;
Απάντηση: Επειδή εγώ τώρα έχω βάλει, εδώ και χρόνια, αποφεύγω τις εμπορικές, όπως λέμε, κορυφές, αναζητώ ή εξερευνώ μάλλον, περισσότερο, περιοχές των Ιμαλαϊων που μου αρέσουν ιδιαίτερα.
Ξεκινώντας παλιά από το Πακιστάν για 10 χρόνια περίπου, όπου είχαμε κάνει 5 ταξίδια, και, στη συνέχεια, τη δεκαετία του 2010 και μετά, μέχρι το 2010, είμαστε στην Ινδία.
Λοιπόν, έχω εντοπίσει κάποιες κορυφές που δεν τις έχει δοκιμάσει καν, να τις ανέβει κάποιος.
Πάλι, υπάρχουν πρότζεκτ. Πακιστάν, Ινδία και Νεπάλ επικεντρώνονται περισσότερο.
Στο Νεπάλ είναι τα πιο σκαρφαλωμένα, οπότε η Ινδία είναι ένας χώρος εξερεύνησης ακόμα και το Πακιστάν αντίστοιχα, οπότε έχω και τις δύο αυτές πλευρές ως προτάσεις.
Ωστόσο, δεν έχω καθορίσει. Συνήθως, δημιουργούμε πρώτα την ομάδα από τώρα, βάζουμε κάποιους στόχους, συζητάμε και βλέποντας την περίοδο που μπορούνε να πάμε και η οποία ενδείκνυται για το βουνό, λόγω καιρικών συνθηκών, και, στη συνέχεια, ετοιμάζουμε την αποστολή.
