Έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο, σε ηλικία 82 ετών, ο Κώστας Τασιόπουλος, ο οποίος, κατά την κακοκαιρία Daniel, τον Σεπτέμβριο του 2023, έσωσε με τη σιδερένια βάρκα του τουλάχιστον 15 άτομα στη Μεταμόρφωση όπου διέμενε και η οποία βούλιαξε στα λασπόνερα.
Η κηδεία του τελέστηκε την Κυριακή, από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Τοπική Κοινότητα Μεταμόρφωσης του Δήμου Παλαμά.
Ο Κώστας Τασιόπουλος είχε μιλήσει αποκλειστικά στο Ηχόραμα 100,8 και στην εκπομπή «Μεσημεριανό Μαγκαζίνο» με τη Βάσω Μπαλαμπάνη την περασμένη άνοιξη, λίγο πριν το Πάσχα, και είχε συγκλονίσει με τη μαρτυρία του και, κυρίως, με την ανθρωπιά του.
Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει.
«Το καθήκον έκανα και εγώ σαν χωριανός. Ό,τι ήταν να κάνουμε, το κάναμε και εμείς. Να σώσουμε τους ανθρώπους.
Η βάρκα αυτή έχει μεγάλη ιστορία. Εγώ είμαι ερασιτέχνης ψαράς. Ψάρευα στα ποτάμια και είχα κάνει αυτοκατασκευή τη βάρκα μόνος μου το 1971. Ψάρευα στα ποτάμια και την είχα εδώ.
Με τον Ιανό, με τις πλημμύρες όλες, έχω ζήσει τις καταστάσεις.
Αλλά σαν τη μέρα αυτή που ήρθε τώρα ο Daniel, ήταν λίγο παράξενο και περίεργο το πράγμα.
Γιατί εδώ που μένω εγώ, στην πλατεία του χωριού, έχω γύρω στο ενάμισι μέτρο διαφορά. Υψομετρική απόσταση.
Πήρα και εγώ τέσσερα μέτρα νερό.
Έζησα το 1953 την πλημμύρα όταν ήμουν δέκα ετών. Έζησα τον Ιανό, τον Daniel που ήρθε τώρα αυτή η καταστροφή η μεγάλη.
Το νερό ήταν τόσο πολύ που δεν λεγόταν. Ήταν υπερβολικό το νερό αυτό.
Εφόσον είμαστε χωριανοί, είμαστε γειτονιά, ο ένας με τον άλλο, εγώ πήρα το θάρρος γιατί όταν είχα εδώ το βράδυ, στο σπίτι, τέσσερα – πέντε άτομα φιλοξενούμενους, ήρθε ο Πρόεδρος τα πήρε και τα πήγε στο Κοινοτικό Γραφείο και μετά βγήκαν στη γέφυρα και τα πήρε το ελικόπτερο.
Εγώ παρέμεινα στο σπίτι γιατί μου είπε μένα ο Πρόεδρος ότι ΄΄δεν θα ΄ ρθεις θείο να σε πάρω;΄΄.
Του λέω ΄΄εγώ έχω τη βάρκα μου΄΄.
Λέει, ΄΄Δεν φοβάσαι;΄΄
΄΄Τι να φοβηθώ; Τόσες πλημμύρες πέρασα. Τι να με κάνει αυτή; Να με πνίξει εμένα; Αποκλείεται΄΄.
Και όπως καθόμουν εδώ, έβλεπα το νερό. Αφού άρχισε να μπαίνει εδώ στη ρούγα, που το λέμε εμείς, στην αυλή, την είχα τη βάρκα καμιά δεκαριά μέτρα από το σπίτι, κάτω από ένα υπόστεγο.
Κοιτούσα εκεί και κατά τις έξι παρά τέταρτο το πρωί βγήκα στο δρόμο.
Άκουσα τις φωνές. Ήταν πάνω στα τρακτέρ ο κόσμος για να σωθεί.
Άλλος στα τρακτέρ, άλλος στα κεραμίδια, άλλος πάνω στο σπίτι, πάλευαν όλοι εκεί.
Και επειδή η βάρκα η δική μου ήταν μεγάλη, όπως πήγαινα στο δρόμο εκεί, τους έπαιρνα.
Τους μάζευα από έναν – έναν. Πήρα έξι-επτά άτομα στο Κοινοτικό Γραφείο, γύρισα ύστερα και πήρα άλλα τέσσερα άτομα και μετά πήγα στα σπίτια και έβγαζα τους ανθρώπους από τα σπίτια που ήταν εκεί εγκλωβισμένοι.
Γύρω στα 17-18 άτομα μάζεψα. Τα πήγα στο Κοινοτικό Γραφείο, κάθισαν εκεί ένα βράδυ και τους έβγαλα στο ανάχωμα. Γιατί εκεί μας παρέλαβε το ελικόπτερο και πήγαν στην Καρδίτσα, εκεί στο γήπεδο.
Εγώ έχω σπίτι στην Καρδίτσα, η κόρη μου μένει εκεί, και πήγα εκεί.
Τώρα, οι υπόλοιποι πήγαν δεξιά και αριστερά, στα σχολεία, άλλος φιλοξενούμενος, άλλος από ΄ δω, άλλος από ΄ κει.
Αυτή τη βάρκα την έχω τακτοποιήσει, την έχω βάλει πάνω στο τρέιλερ και την έχω κάτω από το υπόστεγο.
Την έχω σαν αντίκα που λένε. Σαν κειμήλιο.
Πρώτα ο Θεός, να μην ξαναζήσουμε τέτοια πράγματα».
