Είναι καιρός, μετά το μερικό «ξεπάγωμα» των τριετιών, να νομοθετηθεί και το Επίδομα Γάμου, με καθολική ισχύ για όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ανεξαρτήτως εργοδότη, ειδικότητας και βασικού μισθού.
Είναι πρωτίστως ζήτημα δημογραφικό και εξόχως κοινωνικό.
Σύμφωνα με το άρθρο 4 της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. 1989 πρέπει να χορηγείται σε όλους τους έγγαμους μισθωτούς ανεξαρτήτως φύλλου, επίδομα γάμου 10%.
Επίσης το επίδομα γάμου οφείλεται και στους άγαμους γονείς, καθώς και στους χήρους-ες και διαζευγμένους μισθωτούς (άρθρο 20, Ν. 1849/1989).
Δυστυχώς μεγάλη μερίδα εργοδοτών, έχοντας «πάτημα» σε μνημονιακές ρυθμίσεις του 2012, δεν το χορηγεί.
Είναι καιρός η νέα Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Δόμνα Μιχαηλίδου να προωθήσει νομοθετική ρύθμιση για την υποχρέωση όλων των εργοδοτών της χώρας ώστε: « Επί του κάθε φορά κατώτατου, ή και υπέρτερου του κατώτατου με ατομική ή συλλογική σύμβαση εργασίας βασικού μισθού -ημερομισθίου, να καταβάλλεται επίδομα γάμου ανερχόμενο σε ποσοστό 10%.
Οι διατάξεις το εργατικού δικαίου, κεντρικό αντικείμενο του οποίου αποτελεί η ρύθμιση των ζητημάτων που αφορούν τον καθορισμό του μισθού, έχουν δεχθεί αλλεπάλληλες μεταβολές με κύρια δικαιολογητική βάση την οικονομική, πολιτική και τελικά κοινωνική κρίση την οποία διήλθε η χώρα μας.
Οι νομοθετικές αυτές ρυθμίσεις, οι οποίες εισήχθησαν σταδιακά, επέφεραν ριζική ανατροπή του βασικού προστατευτικού ρόλου του εργατικού δικαίου και έδρασαν αντίθετα προς θεμελιώδεις αρχές του, όπως η αρχή της εύνοιας και της συλλογικής αυτονομίας.
Η Ελλάδα εισήλθε σε μια φάση διαρκούς λιτότητας, με την εφαρμογή σκληρών μέτρων δημοσιονομικών προσαρμογής, για τη μείωση των δαπανών και τον έλεγχο του χρέους. Τα μέτρα «εξυγίανσης» είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών εισοδημάτων, τη μείωση της κατανάλωσης και την ταχεία αύξηση της ανεργίας.
Πλήθος νομοθετημάτων και αποφάσεων, δίνουν πλέον τη δυνατότητα κρατικής παρέμβασης στη διαμόρφωση των κατώτατων μισθών και στο πεδίο των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, στη διαμόρφωση όρων διευκόλυνσης της ευελιξίας στην αγορά εργασίας και των όρων απασχόλησης και συνθηκών εργασίας καθώς στο τομέα των απολύσεων των εργαζομένων.
Το πλήγμα στις κατακτήσεις των εργαζομένων που συντελέστηκε ειδικά το 2012 παραμένει καίριο παρά την πολυδιαφημιζόμενη έξοδο από τα μνημόνια και την επιστροφή στην κανονικότητα. Είναι πλήγμα στους θεσμούς διασφάλισης των ορίων ασφαλείας στην αμοιβή και τους όρους εργασίας όλων των εργαζομένων στην ελληνική επικράτεια, που μέσω αυτών κατορθώθηκε στη δίνη της κρίσης να διατηρηθεί το επίδομα γάμου μόνο για όσους εργοδότες δεσμεύονται από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η πλειοψηφία των μεγάλων εμπορικών αλυσίδων πολυκαταστημάτων, εμπορικών κέντρων, μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων, ελληνικών και πολυεθνικών, σουπερμάρκετς και εταιρειών παροχής υπηρεσιών, οι οποίοι απασχολούν περί τους 300.000 εργαζόμενους , με πρόφαση τη μη συμμετοχή τους στους εργοδοτικούς φορείς που θεσμικά δεσμεύονται από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΒΕ), ν’ αποφεύγουν την υποχρέωση καταβολής του επιδόματος γάμου σε ποσοστό 10% επί του κατώτατου βασικού μισθού.
Έτσι, το επίδομα γάμου παραμένει «παγωμένο» για 300.000 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, εκ των οποίων οι 130.000 δεν λάμβαναν και εξακολουθούν να μην λαμβάνουν το επίδομα γάμου , καθόλη την περίοδο 2012-2024, δημιουργώντας όχι μόνο μισθολογικές ανισότητες μεταξύ εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα – δικαιούχων του επιδόματος γάμου που παρέχουν τις ίδιες υπηρεσίες, αλλά και συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ ομοειδών επιχειρήσεων!
Και είναι απορίας άξιον πώς γίνεται, ενώ έχουμε βγει από τα Μνημόνια, να ισχύουν όλοι οι μνημονιακοί και οι αντεργατικοί εφαρμοστικοί τους νόμοι, που επιτρέπουν στην εκάστοτε κυβέρνηση να καθορίζει μονομερώς το ύψος τού κατώτατου μισθού «γυμνού», χωρίς τα κατά νόμο επιδόματα. Πως γίνεται σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, που δημοσιεύτηκαν τον περασμένο Σεπτέμβρη, οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι σε όλη την ΕΕ δουλεύοντας 41 ώρες τη βδομάδα, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι οι 37,5 ώρες και να μην απολαμβάνουν στοιχειωδών όρων αμοιβής και εργασίας. Πως γίνεται την ίδια στιγμή που ο μισθός των Ευρωπαίων εργαζομένων εξακολουθεί να μειώνεται σε πραγματικούς όρους και οι ίδιοι υποφέρουν από τις επιπτώσεις της ακρίβειας σε τρόφιμα, βασικά προϊόντα, ενέργεια κλπ, ταυτόχρονα, η πλειοψηφία των μεγάλων εμπορικών αλυσίδων πολυκαταστημάτων, εμπορικών κέντρων, μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων, ελληνικών και πολυεθνικών, σουπερμάρκετς και εταιρειών παροχής υπηρεσίων, να σημειώνουν κέρδη πέραν του πληθωρισμού. Πως γίνεται επιχειρήσεις που καταγράφουν ρεκόρ υπερκερδών, πολύ πιο πάνω από τον πληθωρισμό, να αρνούνται στους εργαζομένους τους την αυτονόητη χορήγηση του επιδόματος γάμου.
Η μισθολογική αυτή ανισότητα σε βάρος των χαμηλόμισθων του ιδιωτικού τομέα πρέπει άμεσα να αρθεί. Αυτό επιβάλλεται από λόγους ισότητας στην αμοιβή τής εργασίας αλλά και από δημογραφικούς λόγους, αφού το δημογραφικό, όπως όλοι δέχονται τον τελευταίο καιρό, εξελίσσεται ως το πιο σημαντικό ζήτημα και θα επηρεάσει τόσο το επίπεδο μισθών και των συντάξεων αλλά και γενικώς τη συνοχή των σύγχρονων κοινωνιών στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Η Κυβέρνηση και η Υπουργός Εργασίας οφείλουν να φέρουν προς ψήφιση ρύθμιση για την καθολική επαναφορά του επιδόματος γάμου σε όλους τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα.
Γράφει η Δώρα Γούλα, Γεν. Γραμματέας Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας
