Συναδέλφισσα, Συνάδελφε, το στομάχι σφίγγει, βλέποντας καθημερινά παιδιά να ξεσπιτώνονται, αντί να είναι στο σχολείο, να περπατάνε μόνα τους χιλιόμετρα για να γλυτώσουν από τη φρίκη του πολέμου, να ψάχνουν μάταια τους γονείς τους. Δύο λαοί, που ζούσαν για δεκαετίες ειρηνικά, χύνουν ξανά το αίμα τους, εξαιτίας της απαράδεκτης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, εξαιτίας ενός ακόμα ιμπεριαλιστικού πολέμου στη γειτονιά μας, εξαιτίας του σκληρού ανταγωνισμού ΗΠΑ/ΝΑΤΟ-Ε.Ε. με τη Ρωσία για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών τους ομίλων, για τα (ματωμένα) κέρδη τους.
Τι συμφέρον έχει ο λαός μας, όταν η χώρα μας, με απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης, στέλνει όπλα, διαθέτει βάσεις και υποδομές στα νατοϊκά στρατεύματα, παίρνει ουσιαστικά μέρος σε αυτό το μακελειό; Αυτές οι επικίνδυνες αποφάσεις στοχοποιούν τον λαό μας, σε μια αντιπαράθεση που γίνεται μόνο για τα κέρδη των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών. Μερίδιο από τη λεία, από τη νέα μοιρασιά, επιδιώκουν και οι δικοί μας «αφεντάδες».
Γι’ αυτό εμπλέκει την Ελλάδα στον πόλεμο η ελληνική κυβέρνηση, κι όχι γιατί τους πήρε ο πόνος για τον λαό της Ουκρανίας, όπως λέει. Γι’ αυτό όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις αναβάθμισαν τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, με νέες βάσεις, με στρατιωτικές αποστολές.
Εμείς όμως, οι εργαζόμενοι, δεν έχουμε κανένα συμφέρον να διαλέξουμε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, είτε αυτό της Ρωσίας, είτε αυτό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε. Είμαστε με τους λαούς όλου του κόσμου, με το δικαίωμά τους να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις τύχες τους, να ζουν ειρηνικά, με δικαιώματα και αξιοπρέπεια και όχι μέσα στη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή στην καθημερινότητα ενός άλλου, ακήρυχτου πολέμου, της φτώχειας, της ανεργίας και της εκμετάλλευσης.
Στην απεργία στις 6 του Απρίλη να ακουστεί δυνατά η δίκη μας φωνή!
Η ακρίβεια, σε συνδυασμό με την καθήλωση των μισθών προκαλούν ασφυξία σε κάθε σπίτι. Ακούμε συνέχεια πως λεφτά δεν υπάρχουν για να μειωθούν οι δυσβάσταχτοι φόροι, αλλά λεφτά βρίσκονται όταν πρέπει να πληρωθούν πολεμικοί εξοπλισμοί για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ που ξεπερνούν τα 5 δις € κάθε χρόνο!
Ακούμε συνέχεια από όλες τις κυβερνήσεις πως λεφτά δεν υπάρχουν για μαζικούς, μόνιμους διορισμούς, ώστε να καλυφθούν τα κενά στα σχολεία, πως η μονιμοποίηση όσων εργάζονται τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση είναι ανεδαφικό αίτημα, πως δεν γίνεται να βρεθούν νέες αίθουσες για να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών στην τάξη κλπ. Την ίδια ώρα, εμείς, αλλά και τα σχολεία, πληρώνουμε δυσβάσταχτα το ρεύμα και τα καύσιμα, τους λογαριασμούς ΔΕΚΟ, όχι μόνο εξαιτίας του πολέμου, αλλά και της περιβόητης «πράσινης μετάβασης», που γεμίζει κέρδη τα ταμεία των «πράσινων» επιχειρηματικών ομίλων.
Ακούμε συνέχεια πως δεν υπάρχουν «λεφτόδεντρα» και άρα δεν μπορεί να στηριχτεί ουσιαστικά το σύστημα υγείας, να κατασκευαστούν-επισκευαστούν σχολεία, αλλά 11 δις € από το περιβόητο ταμείο ανάκαμψης δίνονται απλόχερα στο κεφάλαιο, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
