Σε νιώθω άνοιξη απ΄τα λουλούδια, απ΄ των πουλιών τα μύρια τραγούδια, από τα χρώματα που λάμπουν, από τα χιόνια στα βουνά που αποκάμνουν.
Άνοιξη ο οίστρος είσαι της ζωής, τη φύση ολάκερη ανασταίνεις και των ανθρώπων τις καρδιές, γλυκαίνεις και ζεσταίνεις, Ανοίγουν οι καρδιές σαν άνθη τριανταφυλλιάς,
αναβιώνουν της ζωής, αλή στου μνήμης λαμπερές
στιγμές. Διψάνε οι άνθρωποι για δημιουργία και ζωή,
ακόμη και τα άψυχα με λάμψη έχουν ντυθεί.
Κλαίνε από χαρά οι κληματόβεργες, ανθίζει πρώτη
η αμυγδαλιά, κλαίνε και ωρύονται μανάδες, σαν θάβουν στους πολέμους τα αδικοσκωτομένα τους παιδιά.
Τα αηδόνια φέτος δεν τραγουδούν, αλλά μοιρολογούν
και οι φλώροι ακούγονται σαν άναρθρες κραυγές να
εκφωνούν.
Άνοιξη κάνε το θαύμα σου να επικρατήσει στους
άφρονες ηγέτες σωφροσύνη, τα άνθη σου καταστρέφουν
δίχως αιδώ και νοημοσύνη.
Τα άνθη σου στο χάροντα ποτέ σου να μην δίνεις, να μην νομίζει γιορτινές και τις στιγμές οδύνης.
