Η Ολομέλεια της Διοίκησης της ΓΣΕΕ, με μια απόφαση που υπονομεύει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων και αποτελεί επανάληψη της διασπαστικής στάσης και της πισώπλατης μαχαιριάς που έδωσε η ΓΣΕΕ στην πρωτομαγιάτικη απεργία της 6ης Μάη, αποφάσισε να κηρύξει Γενική Απεργία στις 10 Ιούνη, αγνοώντας τους δεκάδες μαζικούς φορείς που είχανε αποφασίσει απεργία από τα κάτω, στις 3 Ιούνη.
Η κίνηση αυτή του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού της ηγεσίας της ΓΣΕΕ στοχεύει στο να σπείρει σύγχυση στους εργαζόμενους, να αφαιρέσει την πρωτοβουλία από τα πρωτοβάθμια σωματεία, να εκτονώσει τις αγωνιστικές διαθέσεις σε μια απεργία χωρίς κλιμάκωση, μένοντας πιστή στην αποστολή που της ανέθεσε το σύστημα. Δρουν για ακόμα μια φορά ως πράκτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, βάζοντας πλάτη να περάσουνε τα αντεργατικά μέτρα.
Από κοντά και οι διοικήσεις ΑΔΕΔΥ, Ε.Κ. Αθήνας, καθώς και λοιποί βαστάζοι, παίξανε το ρόλο του δήθεν αγωνιστικού συνδικαλισμού, αλλά στο τέλος, όπως πάντα κάνουνε, έσπευσαν να ακυρώσουν τις θολές αποφάσεις τους και να μπούνε κάτω από το σχεδιασμό του Παναγόπουλου. Έτσι δρουν όλες οι πτέρυγες του αστικού συνδικαλισμού σε συνεργασία, προκειμένου τα απεργιακά καλέσματα να είναι φαντάσματα και οι εργαζόμενοι να χάνουν την πίστη τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Σε αυτή την κοροϊδία είναι συνεργός το ΠΑΜΕ που, παρά τις ταξικές κορώνες και τα μεγάλα πρωτοσέλιδα για «δυνάμωμα του απεργιακού μετώπου», έσπευσε να στείλει μήνυμα υποταγής υπερψηφίζοντας σε ΕΚΑ-ΑΔΕΔΥ τη «μεταφορά», δηλαδή την ακύρωση της απεργίας της 3ης Ιούνη! Είναι μια ενέργεια που πηγαίνει χέρι-χέρι με τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που σπέρνει το ΠΑΜΕ στα σωματεία με την πρόταση νόμου που κατέθεσε, μια δήλωση συμμόρφωσης προς το σύστημα, κρυμμένη πίσω από μπόλικη ταξική ρητορεία. Έβαλε έτσι τον εαυτό του μαζί με το σχεδιασμό του εργοδοτικού συνδικαλισμού που στα λόγια καταγγέλλει.
Δεν άρεσε σε όλους αυτούς το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι θα πραγματοποιούσαν στις 3 Ιούνη μια δεύτερη απεργία βασισμένοι στις δικές τους δυνάμεις, όπως έγινε τη 6η Μάη. Δεν άρεσε η προοπτική δύο συνεχόμενων απεργιών, στις 3 και 10 Ιούνη, που δημιουργούσανε «προηγούμενο» για μια συνεχόμενη, κλιμακούμενη απεργιακή κινητοποίηση διαρκείας. Δεν άρεσε το γεγονός ότι το «καλεντάρι» διαμορφωνόταν και υπό την πίεση της επαναστατικής αριστεράς σε μια σειρά σωματεία. Αποφάσισαν να σύρουν το εργατικό κίνημα πίσω στην αδράνεια που το είχε βουτήξει τόσα χρόνια η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Ο αστικός και ρεφορμιστικός συνδικαλισμός δεν άντεξαν το βάρος της σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική. Τους φόβισε το ενδεχόμενο της μαζικής εργατικής-λαϊκής κινητοποίησης. Και τρέχουν να κρυφτούν με τις γνωστές άσφαιρες τουφεκιές τους, που μόνο ανακούφιση και ικανοποίηση φέρνουν στην άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς υπαλλήλους τους. Άξιος ο μισθός τους!
Οι εργαζόμενοι, τα σωματεία, το ταξικό εργατικό κίνημα, πρέπει να βγάλουνε τα συμπεράσματά τους. Δεν έχουνε τίποτα να περιμένουν από τις αστικές και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Πρέπει να πάρουνε την υπόθεση της απεργιακής κλιμάκωσης στα δικά τους χέρια, ξεπερνώντας την ανάθεση, την αδράνεια και το συμβιβασμό.
