Από την έναρξη της πανδημίας, η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι δεν την ενδιαφέρει καθόλου η προστασία του λαού. Η εγκατάλειψη των δομών περίθαλψης και η εξόντωση του νοσηλευτικού προσωπικού, η πεισματική της άρνηση να πάρει μέτρα ώστε να ανοίξουν τα σχολεία με ασφάλεια, έχουν κάνει προφανή αυτήν την πολιτική επιλογή. Μια επιλογή, που για την κυβέρνηση και τον καπιταλισμό είναι στρατηγική και δεν πρόκειται να υποχωρήσει από αυτήν παρά μόνο μετά από σοβαρούς αγώνες.
Ταυτόχρονα, η κυνική εργαλειοποίηση της πανδημίας για να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα (βροχή αντιλαϊκών νόμων, περιστολή ελευθεριών, ανοιχτή καταστολή διαδηλώσεων), αλλά και τα αντιφατικά υγειονομικά μηνύματα («ακίνδυνη η νεολαία» – «υγειονομική βόμβα η νεολαία», «μην φοράτε μάσκες» – «να φοράτε μάσκες» κλπ), ανάλογα με τις πολιτικές, κάθε φορά επιδιώξεις, είναι παράγοντες που έχουν αφαιρέσει στα πλατιά λαϊκά στρώματα, κάθε ίχνος εμπιστοσύνης για αυτά που λέει η κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση ήταν αυτή που οργάνωνε πολυπληθή γλέντια σε σπίτια πολιτευτών της. Ήταν αυτή που δεν έλεγε κουβέντα για τις δηλώσεις «επιστημόνων» ότι ο κορονοϊός δεν μεταδίδεται με τη μετάληψη. Ηταν αυτή που «το βούλωσε» όταν κορυφαίος παράγοντας της αστικής τάξης της χώρας και ιδιοκτήτης μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας τουίταρε ότι «δεν θα κάνει το εμβόλιο για να μην αλλοιωθεί το DNA του»! Είναι αυτή που σφυρίζει αδιάφορα για το ότι οι αστυνομικοί δεν εμβολιάζονται και αποφασίζει ότι στις εκκλησίες δεν χρειάζεται κανένα πιστοποιητικό εμβολιασμού,
Και τώρα αυτή η ίδια κυβέρνηση απειλεί με παύση μισθού και απολύσεις τους εργαζόμενους στην περίθαλψη και στον ιδιωτικό τομέα και –για την ώρα- απειλεί εκπαιδευτικούς ότι, αν δεν εμβολιαστούν, δεν θα ανοίξουν τα σχολεία, ενώ περιορίζει δραστικά την χορήγηση δωρεάν τεστ! Πιο υποκριτής πεθαίνεις!
Η κυβερνητική πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας αποκρυσταλλώνεται στο δίπολο καταστολή – εμβόλια. Επειδή το εμβόλιο είναι το μόνο ενεργητικό μέτρο προστασίας, επειδή δεν θέλει να δώσει ούτε μισό ευρώ για υποδομές περίθαλψης, και επειδή από την άλλη θέλει «η μηχανή» να συνεχίσει να λειτουργεί, αυτός είναι ο λόγος που προβάλλει αποφασιστικά το εμβόλιο.
Και χρησιμοποιεί ξανά την πανδημία για να χτυπήσει το δικαίωμα στη δουλειά. Και αυτό πρέπει να καταγγελθεί ανοιχτά και να μην επιτραπεί! Αντίστοιχα, το άνοιγμα του δρόμου για εμπέδωση κατάστασης έκτακτης ανάγκης σήμερα με αφορμή την πανδημία και αύριο με μια άλλη, είναι μια διαδικασία απόλυτα επικίνδυνη.
Σε μια άλλη κοινωνία, όπου η εξουσία θα ανήκε στο λαό, όπου οι εργαζόμενοι δεν θα είχαν τον φόβο ότι η εξουσία πάει να «τους τη φέρει» ο εμβολιασμός θα μπορούσε να είναι υποχρεωτικός. Σήμερα, όμως, ζούμε σε μία κοινωνία εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, βαρβαρότητας, εξαθλίωσης των λαϊκών μαζών και έντασης της επίθεσης απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα.
Πόσο… κίνημα είναι το λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό κίνημα» για τον κορονοϊό;
Δεν έχουμε καμία πρόθεση να τσουβαλιάσουμε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων και απόψεων. Στην παράγραφο αυτή, αναφερόμαστε σε αυτό που θεωρούμε «πολιτική καθοδήγηση» της κίνησης αυτής και όχι τους εργαζόμενους που έστω και μερικά έχουν επηρεαστεί από αυτή.
Για να μην χάσουν, λοιπόν, οι λέξεις το νόημά τους, πρέπει να το πούμε ανοιχτά και καθαρά: Το λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό κίνημα» δεν είναι καθόλου κίνημα για τον απλό λόγο ότι δεν διεκδικεί τίποτα! Δεν διεκδικεί προσλήψεις στα νοσοκομεία, δεν διεκδικεί δωρεάν πρωτοβάθμια περίθαλψη, δεν διεκδικεί ΜΕΘ, δεν διεκδικεί μικρά τμήματα και προσλήψεις στα σχολεία, δεν διεκδικεί δωρεάν εμβόλια. Κάτω από μια απόλυτα αστική εκδοχή της προσωπικής ελευθερίας, το μόνο που «διεκδικεί» είναι το να μην εμβολιαστεί. Αποτελεί το καλύτερο άλλοθι της πολιτικής του συστήματος, το οποίο παραδίδει το λαό έρμαιο στην πανδημία. Βάση της «ιδεολογίας» του είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός, η «ανοσία αγέλης» με την έννοια του θανάτου των πιο αδύναμων και της –στη βάση της φυσικής επιλογής- επιβίωσης των πιο ισχυρών. Φυσική του κατάληξη είναι να πεθαίνουν οι φτωχοί στους δρόμους χτυπημένοι από τον κορονοϊό και τη διάλυση της δωρεάν περίθαλψης – όπως ακριβώς έγινε στη Βραζιλία.
Υπάρχει και εκτεταμένη συζήτηση για την υποχρεωτικότητα. Το κατανοούμε, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να θυμίσουμε μερικές πολύ πιο σοβαρές υποχρεωτικότητες, για τις οποίες καμία κουβέντα δεν γίνεται:
- Γιατί, αλήθεια, δεν γίνεται καμία κουβέντα, για την υποχρεωτικότητα υποταγής του εργαζόμενου στους όρους που βάζει η εργοδοσία;
- Για την υποχρεωτικότητα να πεταχτεί έξω από την εκπαίδευση ένας νέος με βάση την Τράπεζα Θεμάτων και την προφανή πια (ως προς τις συνέπειές της) Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής;
- Για τις… υποχρεωτικές συλλήψεις και δίκες αγωνιστών όταν προσπάθησαν να διαδηλώσουν στην επέτειο του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας Γρηγορόπουλου;
- Για την υποχρεωτική συμμετοχή στις διαδικασίες αξιολόγησης, με ποινή τουλάχιστον έναν μισθό για κάθε άρνηση συμμετοχής;
- Για την (φασιστική, ναι αυτή είναι φασιστική) απαγόρευση των απεργιών και των σωματείων;
- Για την κορυφαία υποχρεωτικότητα οι εργαζόμενοι μιας ολόκληρης χώρας να ζουν υπό την ασφυκτική επιτήρηση αντιλαϊκών μνημονίων και κάτω από την… άγρυπνη παρουσία της στρατιωτικής τρομοκρατίας των βάσεων που έχει σε όλη τη χώρα η πιο δολοφονική μηχανή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός;
Καλούμε, λοιπόν, ανοιχτά και καθαρά το προοδευτικό τμήμα των ανθρώπων που θεωρεί ότι εντάσσεται με τα όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε αυτήν την αντιεμβολιαστική φασαρία, να βγει από αυτήν την εμμονή και να κατανοήσει ότι υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό σε χίλιες πτυχές που η κυβερνητική – κρατική πολιτική διαλύει τις ζωές μας, για όποιον θέλει να αντισταθεί.
