Αυτοί που στήριξαν την Ελλάδα να επιβιώσει μεταπολεμικά, σήμερα δεινοπαθούν κυριολεκτικά. Το 1950 δεν είναι μακριά και οι σημερινοί γέροι που εκείνοι την εποχή ήταν παιδιά θυμούνται πως επιβίωσε τότε η Ελλάδα. Η επαρχία, πόλεις και χωριά, τροφοδοτούσαν και τα μεγάλα αστικά κέντρα με γεωργοκτηνοτροφικά προιόντα.
Στο καθημερινό μενού υπήρχαν πάντα το γάλα, η κουρκούτι, το ζυμωτό ψωμί και άλλα ιδιοπαραγόμενα πολλά.
Χιλιάδες τα αιγοπρόβατα σε όλα τα χωριά, ορεινά και πεδινά, χιλιάδες τα οικόσιτα σε πόλεις και χωριά.
Σήμερα βέβαια η οικόσιτη μορφή δεν μπορεί να υπάρχει,
όμως δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε η επιχειρηματική.
Και η γεωργία στην ίδια κατάσταση και αυτή, παραπαίει.
Μεγάλη και της γεωργίας η προσφορά στη μεταπολεμική εποχή. Η μπομπότα, η μπατζίνα και ο τραχανάς ακόμη δεν έχουν ξεχαστεί.
Γιατί συνεχίζουν; Θέλουν να ζήσουν οι κτηνοτρόφοι και οι γεωργοί.
Επιχειρούν με ζημιά και αργά ή γρήγορα τα γεράκια, funds, τους περιμένουν στη γωνιά. Όλοι τα γνωρίζουν αυτά, όμως δεν κάνουν τίποτα. Επικαλούνται πολλές φορές πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι επειδή δεσμεύονται από την καταστροφική ΕΕ, που τόσο αγαπούν. Όμως ούτε οι ίδιοι θέλουν.
Τα γράφω αυτά επειδή έρχονται εποχές σαν αυτές της δεκαετίας του σαράντα. Αν γίνει παγκόσμιος πόλεμος που όλο ζυγώνει και πιο κοντά, τότε η πείνα θα είναι ο φοβερότερος για τους Έλληνες εχθρός .
Χωρίς γεωργία και κτηνοτροφία δεν υπάρχει για μια χώρα ζωή.
Με το καλημέρα η κυβέρνηση έδειξε πως θα αντιμετωπίσει το εθνικό θέμα γεωργία – κτηνοτροφία. Με χημικά .
Έστειλε μήνυμα στους γεωργοκτηνοτρόφους, πως δεν θα ασχοληθούμε με σας. Μαζέψτε τα και σπίτια σας .
Ευτυχώς τώρα με την εκλογή του Τραμπ ξεκαθάρισε το θέμα για τα φύλα. Είναι δυο. Ήταν και αυτό ένα σοβαρό πρόβλημα που ευτυχώς λύθηκε.
Χαιρετίζω τον αγώνα επιβίωσης των φίλων αγροτών.
