Με μια σύντομη ματιά στο πρόσφατο παρελθόν της Ευρώπης εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κάποιος την αποτυχία της σοσιαλδημοκρατίας και τη σταδιακή της μετεξέλιξη που καταλήγει σε διαχειριστή νεοφιλελεύθερων και συντηρητικών πολιτικών. Οι πολιτικές εξάλλου που εφαρμόζονται πλέον στην Ευρωπαϊκή ΄Ένωση ακόμα και από κυβερνήσεις της κεντροαριστεράς, οδηγούνται στην ανάγκη εφαρμογής οικονομικών προγραμμάτων που έχουν ως επίκεντρο τη λιτότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία. Η εκλογή του Ολάντ άλλωστε στη Γαλλική προεδρία που δημιούργησε προσδοκίες για αλλαγή πολιτικών και επαναπροσδιορισμό των συσχετισμών σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, τελικά υιοθέτησε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο αυστηρής πειθαρχίας που έχει επιβληθεί από τη Γερμανία. Η αποτυχία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων να διαχειριστούν την εξουσία με ανθρωπιστικούς όρους αμβλύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες και εμποδίζοντας τη βαθμιαία φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων είχε ως αποτέλεσμα την απαξίωση τους από την κοινωνία που τελικά τους εγκατέλειψε. Η σοσιαλδημοκρατία επίσης στην χώρα μας, δεν κατάφερε και εκείνη να επιτύχει τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και να μετουσιώσει τις επιθυμίες, κυρίως των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, για λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η καθολική εγκατάλειψη των βασικών αρχών και θέσεων της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, η βαθμιαία ιδεολογική διάβρωση καθώς και η συμφιλίωση της με συντηρητικές πολιτικές, με πρόσχημα βέβαια την εθνική συνεννόηση, οδήγησε στην πλήρη απαξίωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που υπήρξε κύριος εκφραστή αυτής της ιδεολογίας. Βέβαια, στη χώρα μας ο πολιτικός αυτός χώρος διεκδικείται ιδεολογικά από περισσότερα του ενός κόμματα, χωρίς όμως κάποιο από αυτά να μπορεί να συσπειρώσει και να εκφράσει την κοινωνία, διατυπώνοντας προτάσεις και πολιτικές σε ρεαλιστικό επίπεδο για μια εναλλακτική στρατηγική διακυβέρνησης. Η συνεχής προσπάθεια ωστόσο για μια ενιαία κεντροαριστερά από προσωπικότητες που «κινούνται» ιδεολογικά στη σοσιαλδημοκρατία μέχρι στιγμής δεν έχει δώσει ουσιαστικά αποτελέσματα και το πιθανότερο είναι να μην δώσει άμεσα, όσο φυσικά θα συνεχίσει η πρωτοβουλία να λαμβάνεται από πολιτικούς που έχουν απαξιωθεί από την κοινωνία.
Η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων οικονομικών προγραμμάτων που υποστηρίζει το τραπεζικό σύστημα και το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά συγχρόνως εξαθλιώνει την κοινωνία διαλύοντας τις βασικές δομές της θα οδηγήσει νομοτελειακά σε αδιέξοδο. Το ζητούμενο τελικά όμως δεν είναι να ολοκληρωθεί η διάλυση της χώρας, ώστε να ενεργοποιηθούν και να συσπειρωθούν τότε οι δυνάμεις της ευρύτερης κεντροαριστεράς και να διεκδικήσουν την εξουσία. Σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο ο χρόνος είναι πολυτέλεια και οι περιστάσεις απαιτούν υπευθυνότητα και ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό τρόπο. Οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις του κράτους είναι μονόδρομος, όμως σ’ ένα πλαίσιο που θα έχει σημείο αναφοράς τον πολίτη και με την ευρεία αποδοχή της κοινωνίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη δημιουργία μιας ευρύτερης συμμαχίας των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων και της σοσιαλδημοκρατίας, που θα επιστρέψει στην βάση της κοινωνίας και θα επαναπροσδιορίσει την ιδεολογική της στάση. Σε διαφορετική περίπτωση η ιστορική ευθύνη των δυνάμεων αυτών θα είναι μεγάλη και η κοινωνία θα συνεχίσει να «στρέφεται» όλο και περισσότερο ακροδεξιά με ολέθριες συνέπειες και ένα αβέβαιο μέλλον για τη χώρα.
