Είναι πολλές οι επιστήμες που σχετίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την τέχνη της πολιτικής. Από την ιστορία που διδάσκει και τη φιλοσοφία που ορίζει το ηθικό και το ορθό έως τα μαθηματικά που εν πολλοίς διαμορφώνουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή των τελευταίων, παραλλαγή εμπλουτισμένη με στοιχεία των υπολοίπων, παρακολουθούμε εσχάτως. Τα ,επιτρέψτε μου να τα χαρακτηρίσω, «δημιουργικά εκλογικά μαθηματικά». Αυτά δηλαδή που περιστρέφονται γύρω από το πώς θα αποφύγουμε-ή θα επιτύχουμε αναλόγως τη σκοπιά-τις Εθνικές εκλογές ,λόγω της προεδρικής εκλογής, αλλά και το πώς θα κερδίσουμε περισσότερα-ή θα χάσουμε ,αντίστοιχα, λιγότερα-αν και όταν αυτές γίνουν.
Η κυβέρνηση εδώ και μήνες κάνει το παν για να αποφύγει τις εκλογές, οι οποίες, με τα ισχύοντα δημοσκοπικά δεδομένα αλλά και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα τη στείλουν κάπου παραπέρα από τον…ιδιοκτήτη της Βιβλικής Κόλασης. Στην προσπάθειά της αυτή κατηγορήθηκε μέχρι και για ύφανση σχεδίου εξαγοράς ψήφων και συνειδήσεων. Άδικα; Αποδείξεις για κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν υπάρχουν. Το μόνο που υπάρχει είναι…κουκιά που δεν βγαίνουν-τουλάχιστον όχι μέχρι πρόσφατα και σίγουρα όχι με τα κλασσικά μαθηματικά. Διότι διαβάζουμε εσχάτως ότι…κάπως αρχίζουν να βγαίνουν. Ουδεμία έκπληξη φυσικά. Το ζωώδες αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης που χαρακτηρίζει κάθε κοινό θνητό ον, γιγαντώνεται σε δυσθεώρητα μεγέθη στην πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών. Εάν εντέλει αυτό επιβεβαιωθεί η χώρα-όπως μας λένε-θα αποφύγει την αναταραχή και τα αδιέξοδα που θα προκαλέσουν ενδεχόμενες εκλογές. Αυτή η τελευταία φράση, μια φράση που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια, με εντυπωσιάζει κάθε φορά το ίδιο, αν όχι περισσότερο. Με κάνει να αναρωτιέμαι πως φτάσαμε εμείς, οι παροικούντες την κοιτίδα της Δημοκρατίας, να θεωρούμε την κορυφαία πράξη δημοκρατικής έκφρασης αναταραχή και αδιέξοδο. Μα, θα πει κανείς, το Σύνταγμα ορίζει πως οι εκλογές γίνονται κάθε 4 χρόνια-εκτός αν σημαντικές συνθήκες τις επιβάλλουν συντομότερα. Αντιπαρέρχομαι το γεγονός πως το Σύνταγμα ορίζει πολλά πολλά ακόμη που καταστρατηγούνται καθημερινά, υποβαθμίζοντάς το σε κάτι χειρότερο από χαρτί τουαλέτας. Θα δεχτώ-και όχι απαραίτητα για την ευκολία της κουβέντας- πως πράγματι είναι καλό για μια δημοκρατία, η νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση να εξαντλεί τη θητεία της. Ποια κυβέρνηση όμως; Μια κυβέρνηση που έχει εκλεγεί με συγκεκριμένη ατζέντα και που κοπιάζει επίμονα να την εφαρμόσει παρά τις όποιες δυσκολίες, δυστοκίες και αποτυχίες. Μια κυβέρνηση που παραμένει πιστή στον πυρήνα των προεκλογικών εξαγγελιών της, επιβάλλεται να εξαντλεί τη θητεία της τιμώντας την ψήφο αυτών που την επέλεξαν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, δηλαδή για να εφαρμόσει αυτό που εφαρμόζει. Συγχωρέστε με αν κάνω λάθος αλλά αδυνατώ να ταυτίσω την εικόνα της κυβέρνησής μας με αυτή που μόλις περιγράφηκε. Αδυνατώ να εντοπίσω έστω και ένα σημείο στην εφαρμοζόμενη πολιτική που να θυμίζει, έστω αμυδρά, τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις, τα Ζάππεια και τις…αντιστασιακές κορώνες. Πόση νομιμοποίηση έχει μια κυβέρνηση που εφαρμόζει πολιτική που κινείται σε αντιδιαμετρικά αντίθετο δρόμο από αυτόν που έδειξε προεκλογικά στο σώμα των ψηφοφόρων; Πόση νομιμοποίηση έχει μια κυβέρνηση που έχει κατ’ουσίαν χάσει και αυτήν ακόμη την αρχή της δεδηλωμένης αφού τα νομοσχέδια, τις τροπολογίες και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου τα περνά εκβιάζοντας τους βουλευτές της συμπολίτευσης-όπως οι ίδιοι ομολογούν κάθε φορά που «αναγκάζονται να ψηφίσουν κόντρα στις πεποιθήσεις τους αλλά το πράττουν για λόγους κομματικής πειθαρχίας»; Και πόση δημοκρατία μπορεί να επικαλείται μια τέτοια κυβέρνηση που σε κάθε αφορμή επιδεικνύει ένα σκληρό, σιδηρόφραχτο-κυριολεκτικά και μεταφορικά-προσωπείο; Και μόνο σημειολογικά να το προσεγγίσει κανείς η απάντηση είναι καθόλου. Και όμως αυτή η κυβέρνηση μαγειρεύει αριθμούς και παλεύει να κρατηθεί στην εξουσία, με τρόπο που μοιάζει μαζοχιστικός. Μοιάζει. Είναι; Ή είναι κάτι άλλο πολύ σημαντικότερο από την σχηματική επίκληση της «διασφάλισης της Συνταγματικής νομιμότητας», πολύ σημαντικότερο και από, ποταπά ενδεχομένως, προσωπικά ελατήρια;
Από την άλλη πάλι έχουμε μια αντιπολίτευση που εφαρμόζει τα δικά της «υψηλά μαθηματικά».Εκεί το διακύβευμα είναι άλλο. Πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες η προοπτική της διακυβέρνησης είναι πιο ορατή από ποτέ. Πως θα μπορέσει να μετατρέψει την πιθανότητα σε βεβαιότητα; Οι δρόμοι είναι δύο. Ο δύσκολος είναι να πείσει ακόμη περισσότερους από όσους τη στήριξαν- ή δηλώνουν έτοιμοι να την στηρίξουν-με την ψήφο τους. Να κερδίσει μ’ άλλα λόγια την ψήφο τους καταθέτοντας πρόγραμμα, θέσεις, προτάσεις. Η μυθολογία μας ,μας έχει διδάξει πως στα σταυροδρόμια της ζωής εκτός του ,δύσκολου, δρόμου της Αρετής, υπάρχει και ο ,εύκολος, δρόμος της Κακίας. Όπερ σημαίνει πως αντί να κατακτήσω αυτό που μου λείπει μπορώ απλά να το πάρω έτοιμο. Γι’ αυτό άλλωστε τώρα που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας ,στο κατώφλι του κόμματος συνωστίζεται πλήθος σαλτιμπάγκων της πολιτικής οι οποίοι πλειοδοτούν σε κυβιστήσεις προκειμένου να πείσουν για την ειλικρινή μεταμέλειά τους αναφορικά με δηλώσεις και θέσεις του παρελθόντος. Είναι σαφές πως αυτή η…υπερπροσφορά δελεάζει την ηγεσία της αντιπολίτευσης. Βλέπετε οι περισσότεροι από τους «μετανοούντες» προσομοιάζουν με πολύφερνες νύφες, όντας κατά κανόνα τέκνα «καλών οικογενειών» με «άριστες συστάσεις» και ,κυρίως, με βαρύ χαρτί στο προικοσύμφωνό τους το πιστό ασκέρι των ψηφοφόρων που τους ακολουθεί άκριτα, ενώ πολύ συχνά διαθέτουν και τη δυνατότητα διείσδυσης σε ατραπούς και μέσα που οδηγούν ,δια της πλαγίας ,στις λεωφόρους της εξουσίας. Το να σχολιάσει κανείς τους τελευταίους είναι ανώφελο. Εκεί που η αμετροέπεια, το θράσος, η αναίδεια και η αδιαντροπιά περισσεύουν, τα σχόλια περιττεύουν. Ο αριβίστας άλλωστε εμφανίζεται ,εξ ‘ορισμού, εκτός από αδίστακτος και με ανοσία στα βέλη του σχολιασμού. Ούτε τους «πιστούς ακόλουθους» χρειάζεται να κατα-κρίνουμε. Η αυτοεκτίμηση είναι μια κατάκτηση που προϋποθέτει αφενός βασική παιδεία και αφετέρου έντονο και ατέρμονο προσωπικό αγώνα. Όσοι έχουν γαλουχηθεί με τις «αξίες» της οικογενειοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων και έχουν παθητικά αποδεχτεί τη βύθισή τους στην νιρβάνα και την αποχαύνωση της μιντιακής δικτατορίας, είναι δύσκολο να επιδιώξουν ή να αποζητήσουν κάτι διαφορετικό. Αξίζει όμως να δούμε τη στάση της αντιπολίτευσης διότι αποκαλύπτει πολλά για τις πραγματικές αξίες της και κρίνει ,προοιωνίζεται αν θέλετε, το μέλλον. Είναι πράγματι ενδιαφέρον το γεγονός πως αν και επίσημα-τουλάχιστον όχι ακόμη- δεν έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της για να υποδεχθεί τους «γαμπρούς της ευτυχίας»-μαζί με τις ψήφους που κουβαλάνε-εντούτοις ούτε τις έχει κλείσει, ούτε έχει γυρίσει πλάτη. Σφυρίζοντας ,δήθεν, αδιάφορα και κλείνοντας κάπου κάπου πονηρά το μάτι αφήνει πάντα ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα. Είναι αυτό κακό; Είναι κακό ένας πολιτικός χώρος να κάνει ανοίγματα; Η απάντηση είναι απλή, σαφής και ξεκάθαρη. Όχι! Το κακό είναι αυτά τα ανοίγματα να γίνονται με τρόπο και όρους που αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του πολιτικού χώρου υποδοχής. Διότι είναι άλλο πράγμα να δεχτώ κάποιον βουλευτή που από την πρώτη στιγμή διαφώνησε με την κυβέρνηση, διαχώρισε τη θέση του και είτε παραιτήθηκε είτε παρέμεινε υπερασπιζόμενος με την κοινοβουλευτική παρουσία του τις δεσμεύσεις του έναντι όσων τον εξέλεξαν και εντελώς διαφορετικό να αποτελέσω τη σανίδα σωτηρίας των εκπροσώπων ενός σαθρού συστήματος εξουσίας που βυθίζεται στην ανυπαρξία. Και δυστυχώς αυτοί είναι ,κατά κανόνα, που τώρα διαγκωνίζονται για να πάρουν καλύτερη θέση στην καινούρια αφετηρία ,παλεύοντας με κάθε τρόπο να διατηρηθούν στο πολιτικό προσκήνιο-με ό,τι αυτό συνεπάγεται-και δυστυχώς η θέα και η προοπτική των ψήφων που αυτοί κουβαλούν είναι ο λωτός που σβήνει από τη μνήμη όσων τους καλοβλέπουν, δηλώσεις απαξίωσης ένθεν κακείθεν και πράξεις κατ επανάληψη καταδικαστέες.
Σε κάθε περίπτωση ο επερχόμενος χειμώνας δεν ξέρουμε αν θα είναι βαρύς ,θα είναι όμως ,σίγουρα, πολιτικά ενδιαφέρων. Και δεν γνωρίζω αν τα κόμματα εσκεμμένα αδιαφορούν ή απλά το αγνοούν αλλά υπάρχει και μια ακόμη επιστήμη που βρίσκει εφαρμογή στην πολιτική. Αυτή είναι η φυσική, θεμελιώδης κανόνας της οποίας είναι πως κάθε δράση φέρει απαραιτήτως αντίδραση. Και αυτό αφορά τους πάντες και τα πάντα. Πως, πότε και σε ποιο βαθμό η ιστορία θα το δείξει.
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
