Η Δημοτική μας κίνηση ΚΑΡ.ΠΟ.Σ τιμά την Επέτειο του Πολυτεχνείου και όσους αγωνίστηκαν για την πτώση της δικτατορίας και την προάσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Τιμή και δόξα στην εξέγερση και τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου, τιμή και δόξα στους νεκρούς και τους αγωνιστές του, τιμή και δόξα σε κάθε νεολαίο, σπουδαστή και εργαζόμενο, που ξεσηκώθηκε και ο ξεσηκωμός του οδήγησε στην πτώση της λαομίσητης επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή, ήταν «εξέγερση και πάλη λαϊκή» όπως έλεγε ένα από τα κορυφαία συνθήματα των εξεγερμένων, και σ’ αυτό δεν θα υπάρξουν πολλοί που θα διαφωνήσουν. Το Πολυτεχνείο δεν αποτελεί γιορτή επετειακής ή μουσειακής φύσεως και σημασίας, αλλά αντίθετα σηματοδοτεί μία κορυφαία ιστορική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, που καθόρισε το πολιτικό στίγμα της εποχής, αλλά και την προοπτική της χώρας από τότε μέχρι σήμερα, αφού τέτοια γεγονότα δεν συμβαίνον κάθε μέρα ή κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο γίνονται μόνο οι γιορτές και οι επέτειοι, και τέτοιο δεν πρέπει να είναι το Πολυτεχνείο, γιατί από τις επετείους χάνεται το βαθύ και ουσιαστικό νόημά τους. Το ίδιο νόημα του Πολυτεχνείου και τα συνθήματά του, όπως το Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία» και το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» διατηρούν ακέραιο το νόημα, τη σημασία, την αναγκαιότητα και την επικαιρότητά τους.
Είναι χρέος μας να προστατεύσουμε τη συλλογική μνήμη από τη λήθη και τη διαστρέβλωση και να διατηρήσουμε ζωντανό το μήνυμα του Πολυτεχνείου.
Είναι χρέος μας να παλέψουμε ενάντια στην καλλιεργούμενη απάθεια και τη μοιρολατρία και να δημιουργήσουμε μία γενιά ενεργών πολιτών, οι οποίοι θα συμμετέχουν σε συλλογικές και μαζικές διαδικασίες αγωνιζόμενοι ώστε να μην μείνουν κενό γράμμα οι έννοιες της Ελευθερίας, της Ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Στις μέρες μας, μέρες των απάνθρωπων μνημονίων, της «περιορισμένης» δημοκρατίας, της παράδοσης της ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας στους δανειστές μας, της φτώχειας και της κατάρρευσης των δομών της παιδείας σε όλα τα επίπεδα, της συνεχούς και αμείλικτης εσωτερικής υποτίμησης, της εξαφάνισης των δομών προστασίας των αδυνάτων, του περιορισμού του επιπέδου παροχής υπηρεσιών υγείας, της φοροεπιδρομής για τα μεσαία και φτωχά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, το νόημα του Πολυτεχνείου διατηρείται στο ακέραιο ιδιαίτερα για τους νέους της χώρας μας, μαθητές και σπουδαστές, που βρίσκονται στους δρόμους αξιώνοντας να ακουστεί η φωνή τους, που βγαίνει σαν κραυγή «Δώστε μας πίσω τις ζωές μας», όμως η φωνή τους ακούγεται μόνο από την κοινωνία, γιατί οι κυβερνώντες της χώρας μας σήμερα δεν μπορούν και δεν θέλουν να ακούσουν, θέλουν και μπορούν να ακούσουν μόνο τη φωνή – προσταγή των αρχιτεκτόνων των μνημονίων, και κυρίως της κ. Μέρκελ. Οι νέοι πιστοί στο βαθύτερο νόημα του Πολυτεχνείου βρίσκονται στο δρόμο για τους ίδιους σχεδόν λόγους και για τις ίδιες ανάγκες τους, με εκείνες των πρωταγωνιστών του Πολυτεχνείου, δεν θέλουν να γίνουν ξενιτεμένοι επιστήμονες, δεν θέλουν να γίνουν μετανάστες στην ίδια τη χώρα τους, δεν θέλουν να ζήσουν σε ένα κόσμο γεμάτο υποκρισία, αδικία, εκμετάλλευση, χωρίς δικαιώματα και ευκαιρίες να υπηρετήσουν και να προσφέρουν την ικμάδα των γνώσεων και των ικανοτήτων τους στην πατρίδα τους. Παλεύουν και πρέπει να παλέψουμε όλοι μας για όλα τα παραπάνω και για όλα τα ανεκπλήρωτα όνειρα των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, γνωρίζοντας ότι πολλοί της γενιάς τους εξαργύρωσαν στην τράπεζα της πολιτικής τη συμμετοχή τους στην εξέγερσή του, και σήμερα έχουν μετατραπεί σε δυνάστες του λαού και της νεολαίας. Γι’ αυτό αγώνας από όλους για την εκπλήρωση των οραμάτων του Πολυτεχνείου. Αυτό θα είναι μία πολιτική και ηθική μας υποχρέωση.
