Το 2011 βρέθηκα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου (ΔΣ) των Εργαστηρίων Τέχνης του Δήμου Καρδίτσας, ως πολίτης, μετά από πρόταση της Λαϊκής Συσπείρωσης (επικεφαλής: Χρήστος Τέγος).
Στην πρώτη συνεδρίαση του ΔΣ (12.05.11), σημείωνα στο ημερολόγιό μου: «όμορφος χώρος στην Αγορά». Προβλήματα διαχείρισης. 3 χρόνια χωρίς ΔΣ. 270 μαθητές, 9 δάσκαλοι. Απλήρωτοι υπάλληλοι 7 μήνες. Συμβάσεις αορίστου χρόνου, ωρομίσθιοι, μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών, απόδειξη δαπάνης Vs ΙΚΑ.
Παιδί όντας του δημοτικού θεατρικού εργαστηρίου (2003-2006) και νοσταλγώντας την αναγέννησή του, υποστήριξα τη λειτουργία ενός νέου. Το Σεπτέμβρη του 2011 προτιμήθηκε ο πολιτικά ορθός τίτλος «Εργαστήρι Θεατρικής Παιδείας» και σε διαφημιστικό έντυπο του Δήμου τον Οκτώβρη προτιμήθηκε η απάλειψή του. Τελικά, λειτούργησε τμήμα για παιδιά και εφήβους τις δύο επόμενες περιόδους, με μεγάλη επιτυχία.
Εισφορές Δήμου 2010: 210.000 ευρώ, 2011: 90.000 ευρώ, 2012: 112.000 ευρώ, 2013 (προϋπολογισμός): 118.000 ευρώ. Σύμφωνα με τροποποιημένο καταστατικό των Εργαστηρίων (2009) ο Δήμος όφειλε να συνεισφέρει με 245.000 ευρώ το χρόνο. Τα πράγματα άλλαξαν: «Δεν είναι Πρόνοια τα Εργαστήρια Τέχνης». «Όποιος θέλει να κάνει το χόμπι του, ας πληρώσει».
2011, 2012, αμοιβή ωρομισθίων: 16 ευρώ την ώρα.
2014;
Πόσο ελεύθερα μπορεί να έχει κάποιος/κάποια πρόσβαση στην Τέχνη ως δημόσιο αγαθό; Παραχωρείται η παροχή υπηρεσιών σε ευαίσθητους ευεργέτες; Σε ιδιωτικές επιχειρήσεις; Με ποιο αντίτιμο; Την κορνίζα ενός ευαίσθητου εθελοντή/εθελόντριας; Ενός πετυχημένου project manager?
