Τα τελευταία χρόνια, μια ιδιαίτερη βιομηχανία, κατακλύζει το χώρο της εκπαίδευσης. Δεν είναι άλλη από τα πάσης φύσεως σεμινάρια, αμφιβόλου ποιότητας αλλά όχι ευκαταφρόνητου κόστους, τα οποία διαφημίζονται ξεδιάντροπα, πολλές φορές και μέσα από το σχολικό δίκτυο.
Δυστυχώς, άνθρωποι της γνώσης και της εκπαίδευσης, συνήθως πανεπιστημιακοί αλλά και άλλοι «αυξημένων προσόντων» όπως λέμε, εκμεταλλεύονται, στην κυριολεξία, τα αδιέξοδα των σημερινών νέων και όχι μόνο.
Είναι γνωστό πως «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Ο καθένας μας προσπαθεί να αυξήσει τις πιθανότητες εύρεσης εργασίας ή να εδραιώσει τη θέση του. Σ’ αυτό το ευαίσθητο σημείο πατάνε αρκετοί για να πουλήσουν, σε καλή τιμή, ελπίδα στον απεγνωσμένο.
Τα σεμινάρια
Έτσι, έχουν εμφανιστεί σεμινάρια ειδικής αγωγής, σεμινάρια δυσλεξίας, σεμινάρια διοίκησης, σεμινάρια bullying, σεμινάρια αυτοαξιολόγησης, σεμινάρια, σεμινάρια…
Οι φορείς αυτών των σεμιναρίων, επίσης αρκετοί, κατά κύριο λόγο πανεπιστήμια και επιστημονικές ενώσεις. Ιδιαίτερα, με θέματα ειδικής αγωγής, το καλύτερο και μεγαλύτερο εμπόριο μακράν των άλλων, έχουν καταπιαστεί σχεδόν όλα τα παιδαγωγικά τμήματα. Η μόνη εξαίρεση, απ’ όσο γνωρίζουμε και βέβαια προς τιμή τους, είναι το παιδαγωγικό της Πάτρας, που με ανακοίνωσή του τα καταγγέλλει και αντιπροτείνει το αυτονόητο· δωρεάν επιμόρφωση από τα πανεπιστήμια, με ευθύνη του Υπουργείου. Αυτή δε η Ένωση Ελλήνων Φυσικών, εντυπωσιάζει με το εύρος της θεματολογίας της. Από φυσική μέχρι ειδική αγωγή και βάλε!!! «Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω».
Η μόνη δωρεάν επιμόρφωση και μόνο για εν ενεργεία εκπαιδευτικούς που γίνεται αυτή την περίοδο, είναι το β΄επίπεδο στους Η/Υ. Όλα τα άλλα είναι σεμινάρια επί χρήμασι, διάρκειας κάποιων ωρών, ως τα γνωστά 400αρια της ειδικής αγωγής, με την ελπίδα ότι θα επανέλθει η μοριοδότησή τους ως πρόκριμα για διορισμό ή έστω ως ένα καλό πλασάρισμα στα πλαίσια της αξιολόγησης. Ακόμα και η ΑΔΕΔΥ και η ΓΕΣΕΕ έχουν τα δικά τους μοριοδοτούμενα σεμινάρια. Αλλά αυτό ας το δούνε όσοι με την ψήφο τους στηρίζουν τα προνόμια των συνδικαλιστών. Ας μην παραπονιούνται μετά για άνισες ευκαιρίες.
Τα μεταπτυχιακά
Παράλληλα με αυτά, έχουμε και μια άλλη κατηγορία. Εμπορία μεταπτυχιακών στην αλλοδαπή. Εδώ η αγορά του «χαρτιού», όπως καταλαβαίνει κάποιος, ξεπερνάει τα όρια. Πέρα από την τιμή αυτού καθ’ αυτού του «χαρτιού», υπάρχει και το κόστος μετακίνησης, διαμονής, διεκπεραίωσης, κλπ. Μιλάμε για «ακαδημαϊκό τουρισμό» σε πλήρη ανάπτυξη. Ειδικευμένα τουριστικά πρακτορεία αναλαμβάνουν όλο το πακέτο, με κάποιες μετακινήσεις Σαββατοκύριακων και κάποιες διεκπεραιωτικές εργασίες ενδιάμεσα.
Η Βουλγαρία είναι αυτή τη στιγμή ο υπ’ αριθμόν ένας προορισμός, με ετήσιο μεταπτυχιακό ειδικής αγωγής, που το συνολικό κόστος πλησιάζει τα 9000 ευρώ. Άλλος προορισμός είναι η Ιταλία, με επίσης ετήσια μεταπτυχιακά ποικίλης ύλης. Ακόμη και το ανοιχτό πανεπιστήμιο της Κύπρου, κάνει χρυσές δουλειές με την εξ αποστάσεως ειδική αγωγή! Τώρα πώς γίνεται να μαθαίνεις τις αναπηρίες δια αλληλογραφία ή πόσο επαρκής μπορείς να αισθάνεσαι μέσα από τέτοιες διαδικασίες, ας το απαντήσουν οι υπεύθυνοι του Υπουργείου που τα υποθάλπουν.
Όχι πως τα πράγματα στην εγχώρια αγορά είναι καλύτερα. Και εδώ θέλεις τις γνωριμίες σου για ένα μεταπτυχιακό, και εδώ θα πληρώσεις συνήθως «χαρτί» και όχι ουσία ή θα περιμένεις το «φλουρί της βασιλόπιτας» για το ΕΑΠ, με επίσης όχι ευκαταφρόνητο ποσό (3500 ευρώ περίπου, άλλωστε οι τιμές της αγοράς για ένα μεταπτυχιακό εκεί περίπου βρίσκονται).
Δυστυχώς έτσι διαμορφώνεται το τοπίο στην εκπαίδευση. Αγοράζεις βεβαιώσεις, απλά ελπίζοντας. Και αν η ευθύνη όσων συμπράττουν σε τέτοια αγοροπωλησία έχει το ποσοστό της, τι θα πρέπει να πούμε για την ευθύνη όσων πουλάνε τις βεβαιώσεις ελπίδας ή για την ευθύνη του Υπουργείου που όχι απλά ανέχεται, αλλά καλλιεργεί και υποθάλπει το φαινόμενο; Πόση τσίπα έχουν όσοι, πανεπιστημιακοί ή άλλοι προσοντούχοι, δέχονται ενσυνείδητα να γίνονται τα γρανάζια τέτοιου είδους εκμετάλλευσης; Γιατί, πέρα απ’ την οικονομική αφαίμαξη, είναι και το κενό του αποτελέσματος. Ελλιπής – ανεκτική φοίτηση, ελλιπής – ανεκτική παρουσίαση του αντικειμένου (ελέγχονται από κανέναν;) και φυσικά ελλιπής κατάρτιση. Παρ’ όλα αυτά επαρκής μοριοδότηση.
Απ’ την άλλη, βάλτε απέναντι από αυτό το σύστημα, τα παιδιά που τελείωσαν το ειδικής αγωγής, με 4 χρόνια σπουδές, με πρακτικές, αλλά χωρίς στον ήλιο μοίρα, αφού παραμένουν ακόμα αδιόριστα, με δεκάδες μήνες προϋπηρεσία, να υπερσκελίζονται από τους «εξειδικευμένους» ημιμαθείς.
Τι χρειαζόμαστε
Όχι. Ένας εκπαιδευτικός δεν χρειάζεται τέτοιου είδους εξειδίκευση. Καλά – καλά δεν χρειάζεται εξειδίκευση. Χρειάζεται διδακτικά μοντέλα και αυτό είναι όλο. Τι να το κάνει το διδακτορικό (την άκρα εξειδίκευση), για παράδειγμα στα πολυώνυμα ή στην Τριαδικότητα του Κυρίου ή ακόμα και στην εκφορά των συμφωνικών συμπλεγμάτων, όταν του λείπει ο τρόπος προσέγγισης; Διδακτικολόγους χρειαζόμαστε και όχι κάθε φύσεως ειδικούς της λεπτομέρειας. Αυτοί είναι για την έρευνα και όχι για τη διδασκαλία. Η εκπαίδευση θέλει το όλον και όχι το μέρος και κυρίως τον τρόπο προσέγγισης.
Αν τα μεταπτυχιακά είναι απαραίτητα, ως ολοκλήρωση των βασικών σπουδών, ας τα εντάξει η πολιτεία στο σύστημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, προσβάσιμα για όλους, χωρίς οικονομική αφαίμαξη και με αξιόπιστο πρόγραμμα σπουδών. Μια βάση συζήτησης θα μπορούσε να ήταν το μοντέλο των Διδασκαλείων για τους δασκάλους. Αλλά αυτό, οι «φωστήρες» μας, το τελείωσαν πλέον.
Έτσι διαμορφώνεται η σεμιναριογραφία στις μέρες μας. Μια περιήγηση στο διαδίκτυο θα πείσει και τον πιο δύσπιστο. Το μοντέλο αγορά – κατανάλωση έχει ήδη εισέλθει και στην εκπαίδευση και είναι μία μόνο παράμετρος. Γιατί τώρα με την κατηγοριοποίηση – βαθμολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών θα εμφανιστούν ευδιάκριτα και άλλες παράμετροι. Κατά τα άλλα ας κάνουμε «αυτοαξιολόγηση» για να εντοπίσουμε τα στραβά και να βελτιώσουμε τα πάσχοντα!!! Εδώ «έχουμε το λύκο μπροστά μας και εμείς ψάχνουμε τον ντορό του».
Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής
