«Θερισμός στον κάμπο» – Γράφει ο Θ. Καραθάνος

Καρδίτσα-Τρίκαλα: Μια ευθεία 25 χιλιομέτρων στο θεσσαλικό κάμπο. Ναι, στον ΚΑΜΠΟ. Όχι σε δύσβατα βουνά. Όχι σε τριτοκοσμική χώρα. Στην Ευρώπη. Στην καρδιά της Ελλάδας. Στον κάμπο. Ένα τέταρτο δρόμος. Ένας δρόμος, που για όποιον επιχειρήσει να μπει στη διαδικασία να τον κάνει, βλέπει με άλλο μάτι τη ζωή –και το θάνατο. Μια εμπειρία ζωής –και θανάτου. Ταξίδι στο άγνωστο, σερφάρισμα πάνω σε κρεατομηχανές. Όσοι έχουν δει το «Weekend» του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ καταλαβαίνουν. Συγκρουόμενα και σλάλομ ανάμεσα σε «ραλίστες», νταλίκες και θεριζοαλωνιστικές μηχανές. Ίσως είναι οργωμένος αγρός, έτοιμος να θεριστεί. Με δρεπάνι. Μία, μισή μάλλον λωρίδα σε κάθε κατεύθυνση. Έρχονται σφαίρα από εθνικούς δρόμους σε βουνά με όριο ταχύτητας 140 και πρέπει να πάνε στην ευθεία με 20. Στον κάμπο. Σημειωτόν. Πας; Πιο πάνω δεν το ρισκάρεις. Τραβάς λαχνό. Οι θρησκευόμενοι προσεύχονται. Οι υπόλοιποι παίζουν ζάρια. Χωράς; Στο περίπου. Η ζωή, η δική σου και των παιδιών σου, στο περίπου. Ο δρόμος αυτός κάποτε είχε λεύκες. Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες. Τις έκοψαν μπας και εξαφανιστεί η κατάρα. Μάταια. Ο χάρος παραμένει. Και παραμονεύει. Μέσα από χωριά. Σε μια ευθεία που θερίζει. Παλικάρια, κοπελιές, παιδιά. Θυσία σε έργα που αναγγέλλονται, δημοπρατούνται, κατασκευάζονται, επανακατασκευάζονται και δώστου πάλι από την αρχή. Αλλά η λαιμητόμος παραμένει εκεί. Νέοι άνθρωποι σφαγιάζονται, από ένα δήμιο, που μπορεί να είμαστε κι εμείς. Αυτόχειρες και δολοφόνοι, θύτες και θύματα, κληρώνουν τους ρόλους τους. Διασταυρώνονται με μάτια πότε ορθάνοιχτα, πότε ερμητικά κλειστά. Χορός αντικριστός. Ρώσικη ρουλέτα. Κατά μέτωπο επίθεση. Πυρ κατά βούληση. Τρομοκρατική ενέργεια. Δίχως ανάληψη ευθύνης. Χωρίς μια συμβολική κίνηση παραίτησης από τους εκατοντάδες εθνικούς και τοπικούς άρχοντες, αρμόδιους, υπεύθυνους και ανεύθυνους, που περνούν από δω -ριψοκινδυνεύοντας κι οι ίδιοι- για να απαιτηθεί τουλάχιστον το αυτονόητο, που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολλές δεκαετίες: η δημιουργία ενός ασφαλούς ευρωπαϊκού επαρχιακού δρόμου. Στον κάμπο. Θα ήταν εύκολο. Απλό. Κατανοητό. Δίκαιο. Λεφτά, θα πουν κάποιοι αναμασώντας, δεν υπάρχουν. Μας «σώθηκαν». Οι άνθρωποι όμως δε σώθηκαν. Κι ας είναι οι ανθρώπινες ζωές πιο ακριβές από την άσφαλτο. Αλλά σε άλλο τόπο. Σε άλλη χώρα. Σε άλλη κοινωνία. Σε άλλη ζωή…