Συζητήθηκαν εκτενέστατα την προηγούμενη εβδομάδα, οι δηλώσεις-συνεντεύξεις δύο μεγάλων προσωπικοτήτων. Του Εμμανουήλ Κριαρά (φιλόλογος, ομότιμος καθηγητής της φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης και του Τίτου Πατρίκιου (ποιητής με διεθνή αναγνώριση).
Ο πρώτος ηλικίας σήμερα 107, έδωσε συνέντευξη με την ευκαιρία των γενεθλίων του.
Τι είπε;
Ό,τι δεν ήλπιζε ότι θα είναι τόσο μακρά η ζωή του…. Ό,τι το πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό και βεβαίως και πρόβλημα παιδείας. Ο Έλληνας έχει τον ….. ηρωισμό να θαυμάζει τους αρχαίους – χωρίς, όμως, να τους γνωρίζει, ούτε να τους καταλαβαίνει. Έτσι, γιατί τον βολεύουν… Παράλληλα, φροντίζει για το διορισμό του «ανάξιου», συνήθους παιδιού του σε βάρος του άξιου παιδιού του διπλανού, ο οποίος δεν έχει τις ίδιες….. γνωριμίες …. Οι νέοι να μη φεύγουν στο εξωτερικό. Να μάθουν να επιμένουν και να υπομένουν. Χάνουμε το αίμα μας ως έθνος με τη φυγή των νέων. Να μείνουν εδώ, να δουλέψουν, να αγαπήσουν την εργασία…. εγώ να φύγω….. κουράστηκα πια. Δεν θέλω άλλο να ζω για να βλέπω αυτή τη κατάσταση…….
Ο δεύτερος (Τίτος Πατρίκιος), ηλικίας σήμερα 85 ετών, μεταξύ των άλλων είπε « …..Δεν είμαι πλέον κομματικά ενταγμένος, αλλά μιλώ ως πολίτης με τις ευθύνες που μου αναλογούν, και αναλογούν στον καθένα μας. Πράγματι οι ευθύνες του πολιτικού κόσμου είναι τεράστιες. Εγώ αναφέρομαι συνεχώς, όποτε βρω ευκαιρία, σε μια καταπληκτική συνέντευξη που είχε δώσει το 1981 ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο τότε ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας. Μακάρι αυτή τη συνέντευξη οι ελληνικές εφημερίδες να τη δημοσίευαν κάθε Κυριακή. Όπου λέει, λοιπόν, ότι όποιο κόμμα, όποια πολιτική οργάνωση, κοινωνική οργάνωση ή φορέας της τοπικής αυτοδιοίκησης, όποιο κέντρο ερευνών ακόμη ή όποιο πανεπιστήμιο γίνεται διαχειριστής χρημάτων διαφθείρεται. Πιστεύω αυτό ακριβώς: ότι τα κόμματα έγιναν διαχειριστές χρημάτων, οργανισμοί γραφειοκρατικοί με τοποθετήσεις υπαλληλίας και όχι ελεύθερες ενώσεις πολιτών για πολιτική δράση. Από την άλλη μεριά, όμως, αν φθάσουμε στο σημείο να πούμε ‘’να διαλυθούν τα κόμματα, να εξαφανιστούν’’, τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει να έλθει ο ‘’αρχηγός’’, να έλθει ο ‘’φύρερ’’. Διότι η εξαφάνιση των κομμάτων δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μόνο την επιβολή της απόλυτης εξουσίας του ενός αρχηγού και του ενός κόμματος…..«Είμαστε μια χώρα όπου η λέξη συμβιβασμός έχει πολύ υποτιμητική σημασία, σχεδόν ατιμωτική. Τα βήματα στην Ιστορία όμως γίνονται με συγκερασμό των απόψεων και όχι με την ολοκληρωτική επικράτηση της μιας άποψης εις βάρος της άλλης. Έπειτα, δείτε, τα προγράμματα των κομμάτων σήμερα μοιάζουν με επιστροφή στο παρελθόν. Έχετε δει εσείς κανένα κόμμα να έχει προτάσεις παραγωγικές για τη χώρα; Να μας λέει προς ποια οικονομική παραγωγή πάμε; Λοιπόν σε αυτό το παρελθόν που πολλοί νοσταλγούν σήμερα είχε επικρατήσει ένα μοντέλο υπέρμετρης κατανάλωσης και ει δυνατόν ατομικής, όχι συλλογικής, ει δυνατόν σε βάρος του άλλου και μάλιστα επιθετικά απέναντι στον άλλον. Σήμερα ανακαλύψαμε την έννοια της αλληλεγγύης! Μα αλληλεγγύη τώρα, στην ανάγκη; Όταν δεν είχες ανάγκη τι έκανες, μήπως έφτυνες τον διπλανό σου;…»
Οι τοποθετήσεις τους αυτές είναι εντυπωσιακές .Προέρχονται από δύο ανθρώπους σημαντικούς και επιτυχημένους με μακρά εμπειρία ζωής, που όμως αποδίδουν νεωτερικότητα, παρά την ηλικία τους και εκφράζουν τον πραγματισμό της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Δεν χαϊδεύουν αυτιά. Είναι ρεαλιστές και δεν φοβούνται να εκφράσουν τον οξύ και συγχρόνως οξυδερκή λόγο τους. Ας παραδειγματιστούμε…….
