«Παρδαλές» (πήραν το όνομά τους από την υιοθέτηση λουλουδιών ή χρωμάτων ως συμβόλων τους), ονομάστηκαν οι εξεγέρσεις που ξεφύτρωσαν η μία μετά την άλλη την προηγούμενη δεκαετία στα κράτη αρχικά της Ανατολικής Ευρώπης για να εξαπλωθούν και αλλού στη συνέχεια, που είχαν ως συνέπεια την πυροδότηση μιας σειράς εξελίξεων με στόχο και αποτέλεσμα την κατά το δυνατόν αναίμακτη αλλαγή των προσώπων στις θέσεις κλειδιά της εξουσίας των χωρών όπου εξερράγησαν.
Η αρχή έγινε το 2000 στην πρώην Γιουγκοσλαβία με το κίνημα ΟΤΠΟΡ (Αντίσταση), που είχε σαν στόχο την καθαίρεση του απόλυτα ανεπιθύμητου από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ Μιλόσεβιτς. Το ΟΤΠΟΡ μετά την επιτυχία του αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς εξαφανίστηκε από το προσκήνιο ενώ δεν είναι πια μυστικό ότι ηγέτες και καθοδηγητές του ήταν ο πράκτορας της CIABob Helvey και o Σέρβος συνεργάτης του S. Popovic. Αυτοί στη συνέχεια ίδρυσαν εταιρεία(!) συμβουλών για παρόμοιες ενέργειες ανατροπής, την CANVAS «Center for Applied Nonviolent Action and Strategy – Κέντρο Εφαρμοσμένης Μη Βίαιης Δράσης και Στρατηγικής».
Ακολούθησε το 2003 η «επανάσταση των ρόδων ή ροζ επανάσταση» στη Γεωργία με το κίνημα Kmara (φτάνει πια) που αντικατέστησε τον εκλεγμένο Πρόεδρο Έντουαρντ Σεβαρνάτζε από τον εκλεκτό των Αμερικανών Σακασβίλι.
Ακολούθησαν η «πορτοκαλί επανάσταση» στο Κίεβο το 2004, για την εκλογή του «ανθρώπου μας» στην Ουκρανία Βίκτορ Γιανούκοβιτς αντί του ανθρώπου των Ρώσων Βίκτορ Γιουχατσένκο, με διαδηλώσεις, κοντσέρτα ροκ, «χάπενιγκς» και κραυγές «Pora!-Ήρθε η ώρα», η «επανάσταση των κέδρων» στον Λίβανο το 2005 για την διακοπή της συνεργασίας με την Συρία, η επανάσταση στο Κιργιστάν με σύνθημα το KelKel” (Αναγέννηση”), στην Λευκορωσία με το Subr” (Βόνασος”) και αλλού.
Η επιτυχία του σχήματος οδήγησε σε παγκόσμια εφαρμογή της συνταγής στην Ταϋλάνδη, στη Ζιμπάμπουε και στην Ελλάδα με τα καθόλου τυχαία αλλά αποδεδειγμένα ενορχηστρωμένα (από ποιους;) γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 με στόχο την αποσταθεροποίηση που θα οδηγούσε τον εκλεκτό του ΔΝΤ Γ. Παπανδρέου στην εξουσία. Ακολούθησαν οι παρδαλές (πορτοκαλί) εξεγέρσεις της Ασίας και της Βόρειας Αφρικής με στόχους εκτός από την ανατροπή των «ανεπιθύμητων» ηγεμόνων και την κατάρρευση του αναδυομένου και ακμάζοντος Islamic Banking, των τραπεζών χωρίς τόκους σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, που απειλούσαν σοβαρά το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα της Δύσης.
Η ύπαρξη προφανών αναλογιών, μας οδηγεί να σκεφθούμε πως η εξέγερση του «Πολυτεχνείου» το 1973, υπήρξε μία ακόμη από τις ελληνικές παγκόσμιες πρωτοπορίες.
Το 1973 το διεθνές και εθνικό πολιτικό περιβάλλον είχε ορισμένα χαρακτηριστικά που αξίζει να σημειώσουμε:
-
Με τον διορισμό της Κυβέρνησης Μαρκεζίνη (8 Οκτωβρίου 1973) και τον προγραμματισμό εκλογών με νέους και άφθαρτους πολιτικούς, το καθεστώς Παπαδόπουλου όδευε προς μία μακρά περίοδο σταθεροποίησης αποδοχής και παγίωσης.
-
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ήδη δείξει την πρόθεση αποστασιοποίησης από την κηδεμονία των ΗΠΑ, κάτι που δεν τον έκανε αρεστό στους Αμερικανούς αλλά και αντικειμενικά τον καθιστούσε απρόβλεπτο παράγοντα στην εφαρμογή των σχεδίων τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Με πρόσφατη την περίπτωση του Καντάφι στην Λιβύη δεν ήταν καθόλου παράξενο να «φροντίσουν» για την αντικατάστασή του με ένα πιο φιλικό προς αυτούς καθεστώς.
-
Η συνωμοσία των γύρω από τον Δημήτριο Ιωαννίδη αξιωματικών εναντίον του Γεωργίου Παπαδοπούλου, είχε ήδη ξεκινήσει πολλούς μήνες πριν έχοντας προσδιορίσει αρκετά νωρίς και την πιθανή ημερομηνία του κινήματός τους. Το κίνημα που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο έγινε τελικά την 25η Νοεμβρίου 1973 μόλις μια εβδομάδα μετά το «Πολυτεχνείο», αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα τακτικά και επικοινωνιακά πλεονεκτήματα που του προσέφερε η «εξέγερση του Νοέμβρη».
-
Η διχοτόμηση της Κύπρου και η διατήρησή της σε ένα καθεστώς διαρκούς ομηρίας δεδομένης της καίριας γεωπολιτικής της θέσεως και η επάνοδος των παλαιών πολιτικών (γνωστών «συνομιλητών» των ΗΠΑ) τους οποίους οι εκλογές με το σενάριο Παπαδόπουλου θα απέκλειαν δια παντός από το πολιτικό μας προσκήνιο, υπήρξαν οι οπωσδήποτε απόλυτα επιθυμητές από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ (παρ)ενέργειες του καθεστώτος Ιωαννίδη.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί:
-
Το «Πολυτεχνείο» δεν είχε ηγέτη. Οι επαναστάσεις διακρίνονται πάντα από την συσπείρωσή τους γύρω από μία ηγετική φυσιογνωμία ή ομάδα κάτι που εδώ δεν φάνηκε. Καμία πολιτική ομάδα δεν πήρε την ευθύνη της καθοδηγήσεώς του. Τα πρόσωπα που στη συνέχεια απετέλεσαν την προφυλακή της «γενιάς του Πολυτεχνείου» εκλεκτοί του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΔΝΤ σήμερα, απλώς συμμετείχαν στην εξέγερση με δευτερεύοντες ρόλους (εκφωνητές κλπ). Τη συμμετοχή τους αυτή προέβαλλαν στο έπακρο στη συνέχεια για την προσωπική τους ανάδειξη. Ποιος υποκίνησε τα γεγονότα και φρόντισε να παραμείνει στην αφάνεια;
-
Στη λογική αυτή εντάσσεται και η καταγγελία τότε από την εφημερίδα «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ» φοιτητικού οργάνου του ΚΚΕ, για την είσοδο και συμμετοχή 350 πρακτόρων της ΚΥΠ στο «Πολυτεχνείο»; Τι γνώριζαν που αργότερα προσπάθησαν να αποσιωπήσουν.
-
Το «Πολυτεχνείο» δεν είχε νεκρούς. Παρά τα όσα το απύθμενο όργιο παραπληροφόσησης διέδωσε και διαδίδει μέχρι τις μέρες μας, μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς. Σύμφωνα με την εισαγγελική έρευνα που έγινε επί Καραμανλή, οι νεκροί ήταν 18, ενώ σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών 24 και όλοι έξω από το χώρο του Πολυτεχνείου πολλοί δε μακριά απ’ αυτό, θύματα «αδέσποτων σφαιρών» ή «ελευθέρων σκοπευτών». Γιατί το παντοδύναμο στρατιωτικό καθεστώς ενώ πολύ προσεκτικά φρόντισε να μειώσει την πολιτική βαρύτητα της εξέγερσης με μία αναίμακτη εκκένωση (ο πανέξυπνος Παπαδόπουλος είχε αντιληφθεί την παγίδα), παράλληλα θα φρόντιζε να δημιουργήσει ένα κλίμα αποσταθεροποίησης που μόνο το ίδιο δεν ωφελούσε, με δολοφονικούς, (φαινομενικά τυχαίους και άσκοπους) πυροβολισμούς σε όλη την Αθήνα. Ποιος καθοδηγούσε τους ελεύθερους σκοπευτές αφού (ολοφάνερα) δεν ήταν το καθεστώς και ποιο σκοπό υπηρετούσε;
Δεν είναι πια καθόλου δύσκολο να συμπεράνουμε πώς πρωτεύων ρόλος του «Πολυτεχνείου» δεν ήταν να αποτελέσει το σύμβολο μιας δοτής και καθόλου ηρωικής (άρα στερούμενης συμβολισμών) μεταπολίτευσης που έγινε μήνες μετά, άσχετα αν αυτή μη έχοντας άλλο, το μετέτρεψε σε τέτοιο με ένα καταιγισμό μέσων και προπαγάνδας, αλλά δημιουργώντας ένα κλίμα πολιτικής αποσταθεροποίησης και απαξίωσης του Παπαδόπουλου, να προετοιμάσει το έδαφος για την αναίμακτη ανατροπή του από τον Ιωαννίδη μόλις μια εβδομάδα μετά, απαλλάσσοντας έτσι τις ΗΠΑ από ένα ανεπιθύμητο ηγέτη και οδηγώντας στην απολιτική και άχρωμη παρένθεση που παρέδωσε λίγους μήνες αργότερα μέσα από τις φλόγες της Κυπριακής καταστροφής, την διακυβέρνηση της χώρας στο πολιτικό κατεστημένο.
Κώστας Καρδαράς
Ιατρός
Μέλος του Πολιτικού Γραφείου
του Εθνικού Μετώπου
