Xθες πήγα στο ΚΕΠΕΠ Καρδίτσας, στο άλλοτε κολαστήριο ψυχών. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά, για να μην πω όλα. Η τότε διεθνής κατακραυγή- διεθνή ΜΜΕ με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με αλυσοδεμένα παιδιά, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης κινητοποίησε την ελληνική πολιτεία και μαζί με την καλή μας Ευρωπαϊκή Ένωση την τελευταία 15ετια, έγιναν βήματα προόδου.
Οι κτιριακές εγκαταστάσεις είναι πλέον άρτιες(πλήρης ανακαίνιση) για τα ελληνικά δεδομένα- δεν ξέρω πως είναι στην υπόλοιπη Ευρώπη παρά μόνο μέσα από κάποια ρεπορτάζ που έχω δει.
Νέος ξενοδοχειακός εξοπλισμός, χώροι πεντακάθαροι, δωμάτια παιδικά(με χρώμα, με παιχνίδια, κ.α), προσωπικό ευγενικό και πρόθυμο- το πρόσωπο που μας έδειξαν στο χρόνο παραμονής μας στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παιδιών με αναπηρία.
Αυτά τα τελευταία 15χρόνια άλλαξε και η εθνική πολιτική για την ψυχική υγεία, κυρίως μέσα από το πρόγραμμα αποασυλοποίησης, πρόγραμμα που εφαρμόζεται και στο συγκεκριμένο ίδρυμα.
Δεκαπέντε (15) πρώην τρόφιμοι δοκιμάζονται στην αυτόνομη διαβίωση με δυο ξενώνες, οι οποίοι λειτουργούν στην πόλη μας. Στην οδό Τρικάλων με 12 άτομα και στην οδό Φαναρίου με 3 άτομα.
Αυτός της Φαναρίου θα εξακολουθήσει να λειτουργεί, γιατί όπως μας είπε η Διοικήτρια του Ιδρύματος Αγορίτσα Χαντζοπούλου, είναι σε θέση να διαβιώνουν αυτόνομα.
Αυτός της Τρικάλων θα κλείσει το πολύ σε ένα μήνα και τα 12 άτομα θα επιστρέψουν στο ίδρυμα σε δυο αυτόνομα διαμερίσματα, τα οποία έχουν διαμορφωθεί κατάλληλα για να τα υποδεχθούν, όπως μας επεσήμανε η κ. Χαντζοπούλου. Στο ερώτημα μας ποιοι λόγοι τους ώθησαν σ αυτή την απόφαση και αν αυτοί είναι οικονομικοί, μας απάντησε ότι τα 12 άτομα δεν μπόρεσαν να αυτονομηθούν, με αποτέλεσμα προσωπικό το οποίο είναι απολύτως αναγκαίο και απαραίτητο στο ίδρυμα μετακινείται καθημερινά προς τον ξενώνα, προκειμένου να υποστηρίξει την αυτόνομη διαβίωση τους. Άλλωστε, υπεραμύνθηκε αυτής της πολιτικής απόφασης, λέγοντας ότι τα δυο διαμερίσματα που έχουν διαμορφωθεί είναι «δυο κούκλες», απολύτως λειτουργικά για άτομα με αναπηρίες, με υπέροχο κήπο, όταν στον σημερινό ξενώνα της Τρικάλων δεν υπάρχει αυλή και ο χώρος είναι παλιός.
Αυτό που είδα από κοντά επιβεβαιώνει αυτά που κ. Χαντζοπούλου μου ανέφερε στην τηλεφωνική μας επικοινωνία. Όμως τα ερωτήματα παραμένουν:
• η επιστροφή στο ίδρυμα, έστω και με τις καλύτερες συνθήκες, δεν είναι υποχώρηση και παραίτηση από το πρόγραμμα αποασυλοποίησης;
• Τα 12 άτομα έκαναν ένα διάλειμμα στην κοινωνία και τώρα επιστρέφουν στο ίδρυμα γιατί εκεί είναι καλύτερα;
• Το δίκτυο εθελοντών που δημιουργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να στηρίξει την αυτόνομη διαβίωσή των 12 ατόμων με αναπηρίες, θα συνεχίσει να προσφέρει την στήριξή του με τον ίδιο τρόπο;
• Αν οι λόγοι δεν είναι οικονομικοί και στο πλαίσιο των περικοπών υγείας, γιατί δεν έγιναν βελτιωτικές κινήσεις, ώστε ο ξενώνας που σήμερα ζουν τα 12 άτομα να είναι ομορφότερος και λειτουργικότερος;
• Τα 12 άτομα και το οικείο περιβάλλον τους, ρωτήθηκε; Συμφωνούν με αυτή την αλλαγή, η οποία επί της ουσίας είναι ξανά εγκλεισμός στο ίδρυμα;
