- Ιούλιος, 20 του μήνα, Τρίτη, 7 μ.μ., 2004. Προεδρικό Μέγαρο, Αθήνα, στην
αίθουσα αναμονής να συναντήσω τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλο. Έβλεπα ωραίους πίνακες ζωγραφικής, θαυμάσια έπιπλα και αντικείμενα μεγάλης αξίας. Έβλεπα και δεν πίστευα στα μάτια μου.
- Α ρε, απίθανε Ρήτα, λέω μέσα μου, από τον Αγιώργη Καρδίτσας, έφτασες και
στο Προεδρικό Μέγαρο και κάθεσαι και πίνεις καφέ εδώ που κάθισαν βασιλείς, Πρωθυπουργοί και αρχηγοί Κρατών;
Σε λίγο ο Υπασπιστής με οδηγεί στο γραφείο του Προέδρου. Ο κ. Πρόεδρος με χαιρέτισε εγκάρδια. Καθίσαμε δίπλα-δίπλα στο λιτό και γεμάτο βιβλία γραφείο του. Ήταν ένας πολύ ευχάριστος και ευγενέστατος συνομιλητής. Στη συζήτησή μας έδειχνε εντυπωσιασμένος από τις δραστηριότητές μου στο τραγούδι και το θέατρο και από τις συνεργασίες μου με τους μεγάλους Έλληνες καλλιτέχνες στο χώρο του θεάτρου και του τραγουδιού. Χαιρόταν όταν μάθαινα ότι τα έργα μας ήταν ηθογραφικές κωμωδίες που τιμούσαν και πρόβαλαν την πολιτιστική μας κληρονομιά. Θαύμαζε που ενώ ήμασταν όλοι ερασιτέχνες και εθελοντές, κατορθώσαμε, με πενιχρά οικονομικά μέσα να οργώσουμε όλη την Ελλάδα, παρουσιάζοντας χίλιες τριακόσιες παραστάσεις στα ορεινά και απομακρυσμένα χωριά της πατρίδας μας και στην Ευρώπη. Με ρωτούσε να μάθει και για τις εκατοντάδες, δωρεάν, παραστάσεις σε φυλακές ανηλίκων, νοσοκομεία, ΚΑΠΗ, Σχολεία με παιδιά με ειδικές ανάγκες, στρατιωτικές μονάδες και Σχολές, για φιλανθρωπικούς σκοπούς, για τις εκδηλώσεις των κατοίκων των χωριών κλπ.
Έτσι η προγραμματισμένη συνάντηση των 10΄έγινε 30΄.
-Κύριε Πρόεδρε, ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνατε, του λέω φεύγοντας.
-Εγώ, κύριε Ρήτα, σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε και την ευκαιρία που μου δώσατε να γνωρίσω από κοντά έναν άνθρωπο πολύ αξιόλογο, μου απαντά.
Του ζήτησα να βγάλουμε αναμνηστική φωτογραφία και δέχτηκε με χαρά. Έδωσα στον Υπασπιστή του τη μηχανή και μας φωτογράφησε. Από την τσέπη μου βγάζω και δεύτερη μηχανή και του ζήτησα να φωτογραφηθούμε και πάλι, γιατί φοβόμουνα μήπως υπάρξει πρόβλημα με την πρώτη μηχανή.
-Είσαι πολύ προνοητικός, μου λέει.
Περίπτωση! Η πρώτη μηχανή δεν έβγαλε καλή φωτογραφία, η δεύτερη πέτυχε. Κάτι που μου έκανε εντύπωση. Δεν μου ζητήθηκε ταυτότητα από κανέναν. Ο κ. Πρόεδρος, αλλά και όλοι οι συνεργάτες του γνώριζαν τα πάντα για μένα.
2. Παίζαμε σε ένα πολύ ορεινό χωριό της Λάρισας την κωμωδία μου «Τι είχαν να δουν τα μάτια μ’!». Δεν είχε πάει άλλη φορά θέατρο σε κείνη την «αετοφωλιά». Παίξαμε σε ένα κατηφορικό δρόμο. Κι άντε να στήσεις σκηνικά. Ήρθε όλο το χωριό. Οι εκδηλώσεις χαράς και θαυμασμού των θεατών ήταν ανεπανάληπτες. Μετά την παράσταση ήρθαν να μας συγχαρούν.
Κάποια στιγμή έρχεται μία γιαγιά να με συγχαρεί. Στο χέρι της κρατούσε ένα καλαθάκι. Μέσα στο καλαθάκι είχε αυγά. Μου σφίγγει θερμά το χέρι και μου προσφέρει το καλαθάκι.
- Τι είναι γιαγιά;, τη ρωτάω.
- Εγώ παιδί μου, μου λέει, είμαι πονεμένος άνθρωπος. Χρόνια είχα να
γελάσω. Απόψε γέλασα πολύ. Πήγα στο κοτέτσι πήρα τα αυγά, αυτά έχω να σου δώσω για τη μεγάλη χαρά που μου έδωσες απόψε, σε παρακαλώ πάρε τα.
Τα πήρα τα αυγά και ήταν τα πιο νόστιμα αυγά, που έφαγα.
Αυτές οι εκδηλώσεις των απλών ανθρώπων μάς δίνουν τη δύναμη να συνεχίσουμε μία δραστηριότητα που προσφέρει πολιτιστικά, κοινωνικά και μορφωτικά, συντελεί στη διατήρηση και διάδοση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και διαφημίζει την περιοχή μας παντού.
Δημήτρης Ρήτας
Φιλόλογος, συγγραφέας, στιχουργός, Δ/ντής Περιφερειακού Θεάτρου Καρδίτσας
Από το υπό έκδοση βιβλίο μου «Παραλειπόμενα από τις παραστάσεις»
