Ο ”τσάρος” των οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, που κλήθηκε ως το καταλληλότερο πρόσωπο για να λύσει τα άλυτα οικονομικά προβλήματα των επί διετία, πια, δοκιμαζομένων υπαλλήλων εκεί, ανήκει σε μια κατηγορία ανθρώπων υψηλού ανθρωπολογικού ενδιαφέροντος…
Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να κάνει τον γράφοντα, προσωπικά, να αισθνθεί εξαιρετικά αφελής στην επιεικέστερη εκδοχή αυτοκριτικής και εξαιρετικά ηλίθιος, στην αυστηρότερη. Αναφέρομαι στην εποχή που με μία συγγνώμη του έκανε κάποιους εργαζόμενους να αισθάνονται και συμπάθεια απέναντί του για την αδυναμία του να τους πληρώσει..
Εξ’ ου και ο λόγος για αφέλεια ή ηλιθιότητα αυτών των εργαζομένων…
Ήταν η εποχή που ο γενικός διευθυντής του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Σαλαγιάννης, μπορούσε να μοιράζει συγγνώμες απλόχερα, καθώς έτσι κι αλλιώς ήταν αδύνατον να μπορέσει να ελεγχθεί η ειλικρίνειά τους, αφού ητελευταία δόση της επιδότησης που περίμενε το κόμμα, δεν είχε ληφθεί ακόμα και ταμεία του ήταν όντως άδεια.
Όταν, λοιπόν, εδέησε και τα χρήματα ήρθαν, ο τύπος από την Καρδίτσα που μέχρι τότε φύσαγε και ξεφύσαγε τάχα μου από τη στενοχώρια του… για την δύσκολη θέση που είχαν περιέλθει οι εργαζόμενοι, τους ανάγκασε από ”δόξα τω Θεώ” που είπαν, να ξαναπούν πάραυτα, το ”βόηθα Παναγιά”!
Η αλήθεια είναι ότι οι εργαζόμενοι πήραμε κάποια χρήματα αναδρομικής ισχύος, με οροφή υποτίθεται για όλους, υψηλόμισθους και μη, τα 1000 ευρώ το μήνα. Και γι’ αυτούς φυσικά που πληρώνονταν με λιγότερο ποσό από το ως άνω και γι’ αυτούς που πληρώνονταν με μεγαλύτερο.
Το ΠΑΣΟΚ, γνωρίζουμε και κατανοούμε εμείς οι εργαζόμενοι ότι βρέθηκε στην αντικειμενικά δύσκολη θέση να μετράει και να υπολογίζει και το τελευταίο ευρώ.
Όμως, η αντιμετώπιση που τύχαμε από τον τύπο αυτόν ο οποίος παρίστανε και παριστάνει το γενικό διευθυντή, ήταν επιεικώς σοσιαλ-η-στική…
Τα κριτήρια με τα οποία αποδόθηκαν τα δεδουλευμένα των 12 μηνών του ’12, συνιστούσαν την απόλυτη έκφραση της λογικής ”δύο μέτρα και δύο σταθμά”…
Ο άνθρωπος αυτός που κλήθηκε, να διαχειριστεί με ακριβοδίκαιο τρόπο τα χρήματα αυτής της επιδότησης και τα οποία ουσιαστικά ήταν και τα τελευταία σύμφωνα με τα παλιά μεγάλα εκλογικά ποσοστά (από κει και πέρα το κόμμα εδικαιούτο ελάχιστα για κάθε δόση), αντιμετώπισε όλους τους εργαζόμενους, τόσο αυτούς που αγόγγυστα έδιναν καθημερινό παρόν στη δουλειά τους και μάλιστα απλήρωτοι, όσο και αυτούς που πατούσαν στο κόμμα μόνο όταν ήταν να πληρωθούν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τα ίδια κριτήρια αν και σε ορισμένες περιπτώσεις κάποιοι από τους δεύτερους, αντιμετωπίστηκαν ευνοϊκότερα από τους πρώτους.
Υπήρξαν άνθρωποι, μέλη της ομάδας εργαζομένων τις απόψεις των οποίων απηχεί το περιεχόμενο του κειμένου αυτού, που είχαν την τιμή να αντιμετωπιστούν ως ”έχοντες και κατέχοντες”…
Έλαβαν, λοιπόν, ένα …δείγμα του ποσού που έκανε να λαμβάνουν. Ελάχιστα, ακόμα και σε σύγκριση με αυτά που έλαβαν ”εργαζόμενοι” που δυσκολεύονταν να μπουν στο κτίριο (όταν αυτό τύχαινε να συμβεί…) , καθώς δεν έπειθαν εύκολα τους αστυνομικούς της εισόδου ότι δούλευαν στο ΠΑΣΟΚ, κάτι πολύ φυσικό αφού τους ήταν παντελώς άγνωστοι…
Ήταν ζήτημα να είχαν πατήσει στο χώρο δουλειάς τους πάνω από 2 φορές τον τελευταίο χρόνο.
Όταν, λοιπόν, ο Νίκος Σαλαγιάννης, ρωτήθηκε από κάποιους εξ’ ημών, ”προς τι αυτή η ”ιδιαίτερη” μεταχείριση που τους (μας) επιφυλάχθηκε και έλαβαν ψίχουλα και μάλιστα λιγότερα και από τους εργαζόμενους-φαντάσματα”, εκείνος απάντησε: ”Για δικούς μου λόγους…”!
Ο,τι καταλάβατε, καταλάβατε…
Εν πάσει περιπτώσει, και πάλι ικανοποιημένοι ήμασταν, ως εργαζόμενοι, αφού καλύψαμε κάποιες από τις τρέχουσες ανάγκες 12 ολόκληρων μηνών.
Οι εκπλήξεις, όμως, εκ μέρους του Σαλαγιάννη, δεν σταματούν εδώ…
Μετά την απόδοση των ….όποιων δεδουλευμένων για ολόκληρο το ’12 εκεί κάπου στα τέλη Φεβρουαρίου, αποφασίζει για δικούς του πάλι λόγους… να ”πηδήξει” 2 μήνες για τους περισσότερους εργαζόμενους (Φεβρουάριο Μάρτιο) και 3 για κάποιους άλλους ”τυχερούς” (Ιανουάριο, Φεβρουάριο, Μάρτιο), και να αρχίζει πάλι να μετράει ο μισθολογικός χρόνος-ουδείς κατάλαβε γιατί- από τα μέσα Απριλίου, οπότε ανανεώνει παλιές συμβάσεις και ξεκινάει κάποιες ελάχιστες καινούργιες που κρίθηκαν απολύτως αναγκαίες. Με μισθούς φυσικά, που σε ελάχιστες περιπτώσεις ξεπερνούν τα 500 ευρώ.
Όσο για την αξιολογική πρακτική; Ίσχυσαν πέρα για πέρα κι εδώ ”δύο μέτρα και τα δύο σταθμά…”!
Το γιατί οι εργαζόμενοι δεν πληρώθηκαν αυτούς τους 2-3 μήνες και η πληρωμή τους πέρασε στις ελληνικές καλένδες, είναι ένα ερώτημα που φαίνεται να καταστεί …υπαρξιακό, αφού η απάντησή του μάλλον θα πλανάται ισοβίως στο άγνωστο και το νεφελώδες…
Όμως, μ’ αυτόν τον τύπο που είχαμε μπλέξει και μάλιστα στη χειρότερη ιστορική καμπή για τα οικονομικά -εκτός των άλλων- του ΠΑΣΟΚ, το μόνο που οφείλαμε να κάνουμε απέναντι στον εαυτό μας αλλά και στο χώρο που είχαμε επιλέξει να υπηρετούμε, ήταν να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να μονολογήσουμε χαμηλόφωνα, ”συνεχίζουμε και ο Θεός βοηθός”.
Τι κάνει, όμως, ο ανεκδιήγητος;
Κατά παγκόσμια-υποθέτω-πρώτη…, συνάπτει συμβάσεις και μετά από ενάμιση μήνα αδυνατεί να τις εξυπηρετήσει. Συγκεκριμένα οι συμβάσεις συνάπτονται στα μέσα Απρίλη. Αφού οι εργαζόμενοι-συμβασιούχοι πληρωθήκαμε στα τέλη Απρίλη για το μισό του ίδιου μήνα, στα τέλη κιόλας Μαϊου, πληροφορούμαστε αναρμοδίως, ότι δεν θα πληρωθούμε τον μήνα αυτόν, αλλά ουδείς γνωρίζει αν και πότε θα ξαναπληρωθούμε…
Το ”αναρμοδίως…” κολλάει στο ότι ο κ. Σαλα…πώς τον λένε…, ακόμα και σήμερα, κατά το τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου, δύο μήνες μετά δηλαδή, δεν έχει αισθανθεί την ελάχιστη υποχρέωση απέναντί μας, να μας ενημερώσει για την κατάσταση αυτή.
Όπως, βέβαια, για το ότι ίσως και να μην ξαναπληρωθούμε ποτέ πια…
Η πληροφόρησή μας ήρθε από ανθρώπους που τυχαία παραβρέθηκαν στην αίθουσα του δικαστηρίου, όπου εκδικαζόταν η υπόθεση της αποδεύσμευσης από την τράπεζα, ποσού 100 και πλέον χιλιάδων ευρώ (μέρος κρατικής επιδότησης), χρήματα τα οποία χρωστούσε το ΠΑΣΟΚ σε προμηθευτές (εν προκειμένω γραφείο ταξιδίων).
Η μάχη των δικηγόρων του ΠΑΣΟΚ στα δικαστήρια ήταν ηρωική, οφείλουμε να πούμε εμείς από την πλευρά μας και η αιχμή του δόρατος των επιχειρημάτων τους, ήταν οι αμείλικτες τρέχουσες ανάγκες των εργαζομένων που έπρεπε επιτέλους να καλυφθούν.
Σύμφωνα με το νόμο τα δεδουλευμένα των εργαζομένων συνιστούν τις πρώτες κατά σειρά υποχρεώσεις από πλευράς της πτωχευμένης ή πτωχευόμενης εταιρίας ή φορέα.
Αν δεν κάνουμε λάθος, από το Πάσχα και εντεύθεν με τροποποίηση του νόμου, η σειρά άλλαξε και οι υποχρεώσεις προς τους εργαζομένους έγιναν ”δεύτερες” μετά τις υποχρεώσεις απέναντι στις τράπεζες.
Σίγουρα, όμως, οι υποχρεώσεις προς τους εργαζόμενους προηγούνται σε σχέση με αυτόν που επέλεξε ο ανεκδιήγητος Σαλαγιάννης να δώσει προτεραιότητα…
Εξηγούμαι: Ο κύριος αυτός είχε δώσει και ο ίδιος γραμμή στους δικηγόρους του ΠΑΣΟΚ, να βάλουν μπροστά τους εργαζόμενους για να ευαισθητοποιηθούν οι δικαστές και να διατάξουν τελικά την αποδέσμευση του προαναφερθέντος ποσού.
Και, όντως, αυτό φαίνεται να έπιασε…
Ξέρετε, όμως, τι έκανε ο τύπος στη συνέχεια;
Κρατηθείτε!!!
Μόλις το ευκταίο επιτεύχθηκε και ω του θαύματος τα χρήματα αποδεσμεύτηκαν και ήρθαν στο λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ, είπε ένα μεγάλο ”ΜΠΡΙΤΣ…” στους εργαζόμενους και έδωσε τη μερίδα του λέοντος των χρημάτων στο ενοίκιο της Ιπποκράτους μην τυχόν και τον διαπομπεύσει ο ιδιοκτήτης στα κανάλια, όπως ο ίδιος ο Σαλαγιάννης έλεγε σε συνεργάτες του… κάτι που πολύ έγκυρα πληροφορηθήκαμε.
Στους επί μακρόν δοκιμαζόμενους εργαζόμενους, έδωσε τα ψίχουλα που δικαιούντο με τις νέες ολιγόποσες συμβάσεις ως επίδομα αδείας-υπήρξαν άνθρωποι που ενώ δούλευαν 3 και 5 χρόνια στο ΠΑΣΟΚ πήραν 99 ευρώ,-και αυτό το έδωσε μόνο και μόνο επειδή αν δεν έδινε και το δώρο ως επιθυμούσε, θα είχε ποινικού χαρακτήρα συνέπειες.
ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΠΡΟΕΔΡΕ,
Μάζεψε αυτό το άτομο και τα άλλα τυχόν παρεμφερή ”στοιχεία” που με την αυθαίρετη και ανάλγητη στάση τους δυσφημούν εσένα, μολύνουν το κόμμα και τορπιλίζουν τις προσπάθειές σου και πέταξέ τους έξω από το κόμμα που θέλει να λέγεται σοσιαλιστικό…
ΟΜΑΔΑ ΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ
