Είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε ενώπιον δραματικών εξελίξεων, οι οποίες αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Οι απαιτήσεις των τροïκανών για διαθεσιμότητες και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, έχουν δημιουργήσει εκρηκτικό κοινωνικό κλίμα. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία κατά τη γνώμη μου αν δεν ελεγχθεί, κινδυνεύει να διαλύσει μεγάλο μέρος της δημόσιας ζωής της χώρας. Και μια χώρα χωρίς σωστή και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ειλικρινά δεν ξέρω τι είδους μέλλον μπορεί να έχει στο σημερινό ιδιαίτερα ανταγωνιστικό κόσμο.
Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή, πως είμαι κατά των απολύσεων που έχει επιλέξει η ηγεσία του υπουργείου διοικητικής μεταρρύθμισης. Η λογική των οριζόντιων απολύσεων που δεν υπακούουν σε κανένα κριτήριο, παρά μόνο στο λεγόμενο δημοσιονομικό όφελος (το οποίο εν τέλει με μια προσεκτική ματιά είναι αμφίβολο αν πραγματικά υπάρχει), με βρίσκει απέναντι.
Χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η εργασιακή διαδρομή ενός υπαλλήλου, τα προσόντα του, οι επιδόσεις και η αποτελεσματικότητα του, χωρίς κοινωνικά κριτήρια, εργαζόμενοι από την μια ημέρα στην άλλη, τοποθετούνται σε μια μεγάλη θεωρητική δεξαμενή που ονομάζεται διαθεσιμότητα και από την οποία αρκετοί θα καταλήξουν εγγεγραμμένοι στο ταμείο ανεργίας.
Έχουν φροντίσει προηγουμένως όσοι εδώ και καιρό πίεζαν για τη «λύση» των απολύσεων, να στοχοποιήσουν μια σειρά από κατηγορίες εργαζομένων του δημοσίου, τους οποίους έχουν φορτώσει με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς: τεμπέληδες και ανίκανους τους ανεβάζουν, διεφθαρμένους και αναξιοπρεπείς τους κατεβάζουν. Έτσι δυστυχώς η κοινή γνώμη έχει προετοιμαστεί: Οι απολύσεις πήραν τη μορφή μιας εξιλεωτικής τιμωρίας, απέναντι σε ένα κράτος που πραγματικά σε μεγάλο βαθμό είναι διεφθαρμένο και φαύλο.
Όμως αν θέλουμε να πούμε αλήθειες και να μην χαϊδέψουμε τα αυτιά κανενός, θα πρέπει να επισημάνουμε κάποια πράγματα:
Πρώτον: Το γραφειοκρατικό, αναποτελεσματικό, φαύλο, διεφθαρμένο και σπάταλο κράτος, το οποίο όλοι μας καταγγέλλουμε, το έφτιαξαν όσοι κυβέρνησαν αυτή τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
Συνεχώς ακούγαμε για προσπάθειες πάταξης της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας και της αναποτελεσματικότητας, οι οποίες όμως ως εκ θαύματος, όχι μόνο δεν είχαν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, αλλά οδηγούσαν συν τω χρόνω σε περισσότερη γραφειοκρατία. Και όπου υπάρχει γραφειοκρατία υπάρχει διαφθορά και αναποτελεσματικότητα, αγαπητοί συνάδελφοι.
Δεύτερον: Έχουν ευθύνη και οι εργαζόμενοι για τη σημερινή τραγική κατάσταση του δημοσίου. Σε ορισμένες περιπτώσεις καλυπτόμενοι πίσω από ανούσια προνόμια και θέτοντας παράλογες απαιτήσεις, στο τραπέζι των συνδικαλιστικών διαπραγματεύσεων, εξώθησαν τα πράγματα στα άκρα, ρίχνοντας νερό στο μύλο όσων επιθυμούν τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, σε επίπεδα δραματικά μικρά. Επίπεδα που δεν θα μας δίνουν το δικαίωμα να λέμε ότι έχουμε μια αξιόλογη παιδεία, μια αξιόλογη υγεία και κοινωνική πρόνοια, μια αξιόλογη αυτοδιοίκηση. Είναι βέβαιο ότι ορισμένοι επιθυμούν να γίνουμε χώρα τριτοκοσμική, γιατί αυτό βολεύει τα σχέδια τους. Όσοι λοιπόν από τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές, με τις υπερφίαλες επιδιώξεις τους, έριξαν νερό στο μύλο αυτών που επεδίωκαν και επιδιώκουν συστηματικά την απαξίωση του δημοσίου, οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Τρίτον: Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι στο δημόσιο θα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Να γίνει η μεταρρύθμιση που εξήγγειλε η κυβέρνηση, αλλά που επί της ουσίας έτσι όπως την υλοποιεί, δεν πρόκειται για μεταρρύθμιση αλλά για απορρύθμιση.
Η μεταρρύθμιση όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε, προσβλέπει με δύο λόγια σε ένα κράτος αποτελεσματικό, στην υπηρεσία του πολίτη ( και όχι δυνάστη του πολίτη όπως είναι σήμερα). Ένα κράτος που θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη και επενδύσεις. Θέλουμε ένα κράτος και μια δημόσια διοίκηση, που θα στηρίζει τον αγρότη στην προσπάθεια του να παράγει προϊόντα και να αποκομίσει ο ίδιος και η εθνική οικονομία εισόδημα, τον επιχειρηματία στην προσπάθεια του να αυξήσει την παραγωγικότητα και το κέρδος για τον ίδιο, την επιχείρηση του, τους εργαζομένους του και κατά συνέπεια για την εθνική οικονομία. Ενα κράτος που θα παρέχει παιδεία και υγεία ανεξαιρέτως σε όλους τους πολίτες του, που θα παρέχει κοινωνική πρόνοια στα πιο αδύναμα μέλη του. Ένα κράτος που θα λειτουργεί επ’ ωφελεία της κοινωνίας, που θα είναι γενικά αποτελεσματικό, χωρίς ταυτόχρονα να το πληρώνουμε χρυσό. Και μην μου πείτε ότι αυτά δεν γίνονται. Γίνονται αν κοιτάξουμε και αντιγράψουμε μοντέλα άλλων Ευρωπαϊκών Κρατών, που τα όσα περιγράφω παραπάνω, τα έχουν πετύχει εδώ και δεκαετίες.
Τέταρτον: Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι όλοι εξοργιζόμαστε όταν ακούμε ότι υπάρχουν επίορκοι στο δημόσιο, οι οποίοι συνεχίζουν να πληρώνονται από τους φόρους όλων μας, αν και έχουν καταδικαστεί για κακουργηματικές πράξεις. Εξοργιζόμαστε όταν μαθαίνουμε πως υπάρχουν υπάλληλοι που πληρώνονται από την υπηρεσία τους χωρίς να εργάζονται. Εξοργιζόμαστε όταν πληροφορούμαστε πως κάποιοι έξυπνοι του δημοσίου, δεν τους φτάνει ο μισθό τους και αποφασίζουν ετσιθελικά να τον αυξήσουν παίρνοντας «δωράκια» από τους πολίτες. Εξοργιζόμαστε όταν μαθαίνουμε πως υπάλληλοι που θεωρητικά έχουν μισθό 1500 ευρώ το μήνα, καταφέρνουν με έναν μαγικό τρόπο να διάγουν ζωή Κροίσου.
Αυτά η κυβέρνηση έπρεπε να τα έχει αντιμετωπίσει. Τον επίορκο, τον τεμπέλη, τον διεφθαρμένο να τον στείλει σπίτι του.
Αντί όμως να κάνει το αυτονόητο, επιλέγει να πέσει ο πέλεκυς της τιμωρίας που απαιτούν οι δανειστές μας, επί δικαίων και αδίκων.
Αυτή η λογική δεν μπορεί να μας βρει σύμφωνους και την καταδικάζουμε απερίφραστα.
Βασίλης Τσιάκος
Αντιπεριφερειάρχης Καρδίτσας
